We hadden als publiek een ding gemeen: we waren allen vrouw.
Voor de rest kon ik mij moeilijk identificeren met die kakelende dames die in een grote bus met thermoskannen vol thee en koffie naar het theater toe waren gekomen. Tijdens de voorstelling hoorde ik her en der tasjes opengeritst worden om een keelpastille o.i.d. te pakken en door te geven aan de rest van de rij. Ellebogen en gefluister.
Wonderlijk volk, vrouwen, brr.
Ik was bij de Gesluierde Monologen.
Twee jaar geleden tourde de Vagina Monologen van Eve Ensler door het land. Adelheid Roosen volgde Ansler’s techniek maar interviewde alleen vrouwen die geboren werden in landen als Marokko, Somalie, Irak en Koeweit, en nu al een tijd in Nederland wonen.
Het was wederom indrukwekkend. Het is moeilijk om te vertellen waarom precies. Ik kan me voorstellen dat u niet zit te wachten op een aantal monologen van islamitische dames over de relatie met hun geslachtdeel. En toch is het concept goed en de uitwerking in deze versie weer zeer de moeite waard. Heftig en grappig tegelijk. Daarnaast buitengewoon informatief, ha!
De voorstelling gisteren was alleen voor vrouwen toegankelijk en speciaal ’s middags – ik denk omdat zij moslimvrouwen een veilige manier wilden bieden om de voorstelling bij te wonen. Het was meer dan uitverkocht, maar het publiek in de zaal was hartstikke blank. En hoewel iedereen er volgens mij wel van genoten had, was het wel jammer. Ik ben benieuwd wat de gesluierde vrouwen er zelf van zouden vinden.
Geef een reactie