Eigenlijk is vriend W. de grote schuldige van dit weblog. Als hij niet een weblog had gehad waarop ik een reactie kon achterlaten waarop andere W. kon reageren waardoor ik in contact kwam met andere W. die uiteindelijk ook vriend W. werd en mij dit weblog kado deed, dan had ik nooit een weblog gehad. Zo’n jaar of drie geleden, die reactie, wat vliegt de tijd.
Vriend W. (de eerste) kwam gisteren om heel andere redenen voor mij koken. Ik kreeg een mailtje deze week: ik kom bij je koken en ik neem 24 mee. Welk een briljant idee. Onthouden.
Zo kwam het dat ik gisteren iemand anders in mijn keuken zag koken, geuren van eten in het huis rook die ik niet zelf had veroorzaakt en heerlijk aan mijn eigen tafel zat te eten van een nieuwe maaltijd. Mmmmmmmm! Heerlijk lekker mjammie!
Na het eten keken we de eerste aflevering van 24 van het tweede seizoen. Ik dacht dat ik na de spanning en nieuwigheid van het eerste seizoen deel twee niet meer zo interessant zou vinden. We keken drie afleveringen en ik werd helemaal gek. Puntje van mijn bank, meeschreeuwend (ren weg! ren weg!), verslavend. Heftig. En eng.
Na drie afleveringen over bommen deden we de DVDspeler uit. Het late RTL Nieuws begon op dat moment haar uitzending. We zagen treinen in Madrid, we zagen bommen die waren afgegaan, we zagen dode mensen liggen met afgehakte ledematen. Dit was geen Amerikaanse serie, dit was echt, en maar even hier vandaan. We zagen mensen betogen op het plein, we hoorden de prachtige Spaanse taal die gekoppeld moet blijven aan evenzo prachtige Spaanse films, we hoorden de speculaties over de schuldigen van dit bloedbad. En we becommentarieerden de stompzinnigheid waarmee het nieuws-item bij RTL in elkaar was gezet, waarschijnlijk om de heftige druk wat te verlichten.
En dan maar hopen dat het de ETA was, terwijl dat ook een nare gedachte is.
Geef een reactie