Er stonden drie mensen achter de toonbank bij Australian (de Homemade Ice Cream and Chocolate, niet de trainingspakken) in de hal van het station in Utrecht. Toen ik aan kwam lopen om iets te bestellen, keken ze blij verrast. Een klant!
Ik bestelde een cappuccino bij een jongen met blonde krullen. Hij schepte gemalen koffie uit een groot blik en klemde de houder in het apparaat. Zijn collega’s stonden toe te kijken hoe hij bezig was. “Kan jij die melk doen, Robert?”, vroeg de jongen met de krullen aan een jongen die eruit zag alsof hij Pedro zou heten. Robert/Pedro begon te lachen. “Kan je dat nou nog niet?”, vroeg hij en de jongen met de krullen legde aan mij uit dat melk maken een levensgevaarlijke klus was omdat het kannetje veel te snel heet werd onder het stoompijpje voor de melk.
Zijn andere collega, een goedlachs meisje, begon de jongen met de krullen in zijn zij te prikken. “Mietjuh!”, zei ze, “hoe lang werk je hier nou niet al?”. Intussen maakte Robert/Pedro met veel geduld mijn cappuccino klaar. Zorgvuldig legde hij met een lepel verschillende laagjes opgeklopte melk over elkaar in het papieren bekertje. “Met liefde, doe ik dit”, zei hij tegen de jongen met de krullen. “Daar heb jij te weinig van, van liefde, met een hoofdletter L, jij hebt te weinig temperament meegekregen van jouw ouders”, zei hij uitdagend. Hij knipoogde naar mij en gaf me een theatrale kus in de lucht.
“Wacht effe”, zei het goedlachse meisje, “ik moet ook een beetje liefde toevoegen aan de cappuccino voor deze mevrouw”. Ze pakte de cacaostrooier en deed er een dansje mee voordat ze de cacao over de opgeklopte melk strooide. De jongen met de blonde krullen stond lachend te kijken. Hij pakte het dekseltje voor het bekertje en sloot het bekertje af.
“Alsjeblieft”, zei hij, “een cappuccino gemaakt door wel drie mensen, met heel veel liefde, helemaal voor jou alleen”.
Geef een reactie