Vroeger zat ik wekelijks in de Stadsschouwburg. Zo tussen mijn 15e en 23e zag ik tientallen Shakespeares, Ibsens, Tjechovs. Allemaal klassiek westers theater met universele thema’s. Als ik nu in de schouwburg kom, is het die ene keer per kwartaal dat er juist iets heel anders gebeurt. Ik ga als bezoeker blijkbaar liever naar andere theaters.
Gisteren had ik waarschijnlijk voor het eerst in vijf jaar een kaartje voor een klassieker in de Stadsschouwburg. Op uitnodiging, vandaar. Tjechov, Drie Zusters, Toneelgroep Amsterdam. Ik had eigenlijk weinig zin. Het duurt zo lang, en die rottige kleine stoeltjes. Maar! De schouwburg is verbouwd. Honderd stoelen maakten plaats voor meer beenruimte. En de cast (oa Halina Reijn, Pierre Bokma, Lineke Rijxman, Hans Kesting, Egbert Jan Weeber) was op papier al boeiend genoeg om te overtuigen. Dus ik ging.
Het was alsof ik terug in de tijd geworpen werd. Een ander leven. Ik was vergeten welk publiek er op de schouwburg afkomt en ik moest even mijn ogen uitwrijven. Allemaal blanke echtparen van middelbare leeftijd en hoger met nette kleren aan schuifelden de zaal binnen. We voelden ons jong. Oh, kijk, daar, iemand die jonger is dan wij. Moet zij geen geld toekrijgen?
Het was prachtig. Tegen alle verwachting ik genoot ik van begin tot einde. Prachtacteurs, een strakke regie, een mooie bewerking van Judith Herzberg. Spanning, van de eerste tot de laatste scene. Herkenbaar en toch nieuw. Na afloop was ik er vol van. Het was lang geleden dat ik zo door theater geboeid werd. Ga ook!
Maar wacht. Ik heb het tegen u. Uit betrouwbare bron heb ik begrepen dat u niet naar theater gaat. Dat weet ik door de statistieken. U bent over het algemeen te jong. U vindt theater ‘niets aan’. En ‘ver van uw bed’.
Toch?
Geef een reactie