Voor een stukje op www.amsterdamcentraal.nl wilde ik een deel van het Amsterdamse wegdek fotograferen. Op dat stukje wegdek stond namelijk sinds kort een grappige pijl, die fietsers aangeeft dat ze een druk kruispunt in twee keer schuin moeten oversteken. Dat doen fietsers al jaren, anders lig je zo onder de tram of een taxi, maar nu hebben de regels zich officieel aan deze overlevingstactiek aangepast.
Dus toog ik met mijn fototoestel naar buiten. Onderweg schoot ik nog een aantal kiekjes van opmerkelijke buurtbordjes, stoepranden, schitteringen in de Amstel en mooie lantaarns. Toen kwam ik aan bij mijn stukje wegdek.
Een druk kruispunt. Auto’s gingen af en aan, fietsers reden overal dwars door heen en voetgangers waagden hun leven. Er stonden twee meisjes aan de overkant van de straat. Ze keken naar mij. Naar hoe ik zo onopvallend mogelijk een foto probeerde te maken zonder verkeer erop. Een grote vent wees op mijn camera bij het voorbijgaan. Twee fietsers die een tijdje op de pijl stil stonden, keken alsof ze dachten dat ik hen wilde fotograferen. Ik voelde me bekeken. Zo snel mogelijk schoot ik zoveel mogelijk foto’s van het wegdek, in de hoop er eentje te hebben die oke was. Toen ging ik er snel vandoor, in de angst dat iemand mijn camera af zou pakken of me zou laten arresteren voor openlijk voyeurisme.
Als ik dit al heb met een wegdek, hoe moet ik dan ooit mooie foto’s van onbekende mensen maken?
Geef een reactie