We zaten met z’n vijven aan een grote tafel in het caf?. Vijf meisjes, vijf Nokia’s.
We dronken nog ??n keer ros? terwijl we de eennalaatste dag van de zomer achter de huizen weg zagen zakken. De gespreksonderwerpen gingen van de hak op de tak, we keuvelden een eind weg en het was bovenal erg aangenaam, dit alles. Fijn.
Toen hoorden we allemaal het geluid van een standaard Nokia sms.
Pieppiep – pieppiep.
En alsof Pavlov’s theorie nogmaals, maar nu in de moderne tijd, bevestigd moest worden, zochten wij meteen onze mobiele telefoons. Bij elk meisje groeide de hoop dat zij gesmst zou zijn. Verwachtingsvolle blikken richtten zich op de mobiele apparaten. Grote ogen vol spanning, peinzend over wie het geweest kon zijn. Teleurgesteld, omdat het schermpje net zo leeg was als even ervoor.
Behalve ik.
Mijn lief laat mij nog steeds van oor tot oor glimlachen, ook al is hij niet in de buurt.
Geef een reactie