Toen ik vorige week terugkwam van vakantie, en net Amsterdam was binnengereden, kreeg ik een telefoontje van een dierbare vriend. Hij bracht mij nieuws dat ik niet kon en nog steeds niet kan begrijpen.
De dag ervoor was Margit, zijn ex-vriendin en een vriendinnetje van mij, overreden door een vrachtwagen op de Dam in Amsterdam.
Dood.
Het stoplicht stond op groen, zij wilde rechtdoor, hij sloeg rechtsaf en zij zat in zijn dode hoek.
Zomaar, weg.
De dood is nog nooit zo dichtbij en nog nooit zo onaanvaardbaar geweest.
Vandaag hebben we haar begraven op Zorgvlied, in de zon, in een zee van bloemen, een zee van muziek, een zee van tranen en een zee van mensen die heel veel van haar hielden.
Herinneringen die vorige week nog levend waren in de persoon die ze ooit creëerde, zijn in één klap voltooid verleden realiteit.
Margit was goed. Ze was mooi en chaotisch, lief en emotioneel, grappig en glimlachend, ontwapenend en onzeker.
Ze stopte altijd voor rood licht, wat bij anderen nogal eens irritatie opwekte.
Als ze vanmiddag had kunnen zien hoe verschrikkelijk veel mensen er waren. Dat er met geen mogelijkheid ruimte genoeg was om iedereen binnen te laten. Dat Kasper de kist mee heeft helpen dragen. Dat sommige mensen elkaar voor het eerst sinds tijden weer zagen en zo lief tegen elkaar waren. Hoeveel bloemen er in de afgelopen dagen door bekende en onbekende mensen zijn neergelegd op de Dam. Als ze gezien zou kunnen hebben hoe haar condoleanceregister op internet met het uur voller wordt. Hoeveel de mensen die zij in haar veel te korte leven bij elkaar verzameld had van haar hielden, wat ze teweegbrengt en losmaakt onder de mensen in Amsterdam, onbekenden, haar vrienden en geliefden, dan zou ze zich vol schaamte en stiekem apetrots in ongeloof zijn gaan staan verwonderen over zoveel aandacht.
Terwijl ze met haar springerige, liefhebbende uitstraling nergens onopgemerkt kon blijven. Door mannen aanbeden werd en bij vrouwen geliefd was. Maar nooit een beetje arrogant. Zo was Margit.
En zo had Margit nog minstens zestig jaren moeten zijn.
Lieve lieve Margit, het leven is een boel oneerlijk.
Het is onverdraagzaam dat jij degene moet zijn die het volgende bewijs daarvoor moet leveren.
Reacties
27 reacties op “Margit de Pargit”
Ik ken jou, Merel, niet. Ik ken Margit niet. Ik bezoek je log met enige regelmaat. Werd gegrepen. Echte woorden. Soms lijkt alles heel oneerlijk. Weet niet waarom ik dit schrijf.
…
Echte emotie is zeldzaam op het internet.
Sterkte.
Mooi eerbetoon. Uiteraard wens ik jou en haar overige vriend(inn)en/familie alle sterkte toe die er maar kan zijn.
‘-(
Ik leef zo met je mee, ik heb in december een vriendin verloren in een verkeersongeluk.
Die verbijstering, dat onaanvaardbare, die machteloosheid.
Sterkte…
Tragisch… sterkte.
Woorden schieten me tekort. In gedachte een welgemeende knuffel voor iedereen die het nodig heeft.
Mooi…
Zoals je bij de reacties merkt leven ook onbekenden mee met een dergelijk tragisch gebeuren. Ook Martine (http://www.spotgirl.com) is door het ongeluk aangegrepen.
Ik ben idd ook aangegrepen door dit verhaal, maar Maurice bedoelt Marie-Claire… (http://www.spotgirl.com)
Sterkte met het verwerken van dit verlies.
Mooi geschreven Merel, Sterkte!
Wat kan ik soms toch trots zijn op mijn zusje
Sterkte Merel en andere nabestaanden…
Erg triest,sterkte!
…
” … ”
sterkte, Merel.
Sprakeloos… Sterkte, Merel!
Achter elke traan gaat een glimlach
van herinnering schuil.
Veel sterkte Merel.
wat een mooi stukje lieve Merel…
Sprakeloos… en stil.
Sterkte!
Mooi gezegd Merel… heel veel sterkte!
Lieve Merel,
Wat een mooie woorden, maar ook wat een ware woorden. En de waarheid is zo hard. Ik geloof het nog steeds niet.
lieve Merel bedankt voor deze mooie tekst!
Dikke kus Kasper
Lieve Merel,
Prachtig onder woorden gebracht…
Woorden schieten te kort….mooi geschreven, veel sterkte toegewenst.
Veel sterkte, merel.
Eindelijk dan je mooie stukje gelezen. Wat schrijf je toch mooi.
liefs
I like your website alot…its lots of fun…