Schoenen zetten

Vorige week stond ik samen met twee kleine meisjes bij de balie van Albert Heijn te wachten. Ik moest postzegels hebben en zij gingen hun schoen zetten. Dat kon blijkbaar in de winkel. De twee kleine meisjes deden zenuwachtig, ze fluisterden met elkaar en duwden elkaar weg voor de toonbank. ‘Weet je zeker dat het goed komt?’ ‘Ja natuurlijk, tsk, stil nou’. Sis sis.

Er kwam een medewerker aangelopen. Het meisje keek de kleine meisjes aan en vroeg wat ze voor hen kon doen. Eén van de meisjes haalde een schoen uit haar tas. En toen nog eentje. En nog eentje. En nog eentje. En nog eentje. De medewerker van Albert Heijn fronste haar wenkbrauwen. Op de toonbank lagen vijf verschillende schoenen. Van sommige paren de rechter, van andere de linker. Klitteband, veters, gympen en chique. Allemaal rond maat 33. ‘Ik kom mijn schoen zetten’, zei het meisje.

De medewerker lachte vriendelijk en zei dat elk kind maar één schoen mocht zetten. ‘Ja, maar’, zei het meisje, en daarbij keek ze overtuigend brutaal terwijl ze haar vriendinnetje wegduwde, ‘die andere schoenen die zijn van mijn broertjes’.
‘Allemaal?’, zei de caissière die de broertjes nog niet op die meisjesschoenen zag lopen. ‘Ja’, zei het meisje en ze begon een verhaal over ziek en niet naar buiten en strenge moeder en zij dan toch gedaan. De medewerker van Albert Heijn luisterde naar het hele verhaal en zette tenslotte alle schoenen bij de wortels en het water.

Het kleine meisje keek verheugd. Haar vriendinnetje keek verbaasd. Hoe had ze dat nou weer gedaan? Het was even stil, toen bedankten ze de caissière en renden ze giechelend de winkel uit.