Angst

Angst is een slechte raadgever.
In de trein gisteren (ik zit er wat te vaak in, de laatste tijd, vandaar al die spannende gebeurtenissen vanuit ’s Neerlands openbaar vervoer) werd door de omroepster verteld dat wij station Schiphol naderden. Halverwege het omroepbericht stopte ze, gilde/lachte ze en de microfoon viel uit.

Een aantal minuten later hoorden wij een man door de speakers zeggen dat het volgende station station Schiphol zou zijn. Geen spoor meer van de vrouw. Ik voelde me ongemakkelijk.

Tussen Schiphol en Leiden viel het licht in de trein uit. Buiten was het aan het schemeren en aangezien ik bij het raam zat, kon ik nog net de letters van mijn krant onderscheiden, maar de mensen verderop hadden duistere gezichten waarvan de uitdrukking niet duidelijk zichtbaar was. Donker de verte in razen geeft een onprettig gevoel. In mijn hoofd was de machinist al dood, de omroepster in de kast opgesloten en de trein gekaapt door onbekenden. Het mag overdreven klinken, maar ik begon me echt angstig te voelen.

Even later begon de trein enorm af te remmen en werd hij met zwaar geschut tot stilstand gebracht. Een paar minuten lang stonden we in een weiland zonder dat er iets gebeurde. In een donkere trein.
Mijn hart klopte in mijn keel.

Op Rotterdam CS stapte ik nog redelijk trillend de trein uit. De lichten waren na Den Haag gaan branden. Ik heb niets in de krant gelezen over een gekaapte trein in Nederland. Ik ben paranoide geworden.