Postbode

Ik zag laatst een televisieprogramma over een postbode met een ananasfetisj. De ananassen zijn me nauwelijks bijgebleven, maar wel dat de postbode in kwestie bij de hele buurt waar hij de post bezorgde bekend was. Ik ken mijn postbode niet. Ik heb ook altijd het idee dat mijn post iedere dag door een ander wordt bezorgd, aangezien het de ene dag wel in mijn eigen postvakje ligt en de andere dag niet. Bovendien krijg ik de post de ene dag op een heel ander tijdstip dan de andere.
Net liep ik van AH naar huis en in de verte zag ik een rood-beige gestreept T-shirt met rode postkar aan komen lopen. Een mooi moment om eens kennis te maken met mijn postbode, zo scheen mij toe. Maar hoe dichter ik bij deze postbesteller in de buurt kwam, hoe minder mooi het moment leek te worden. De gestalte in de steeds minder ver gelegen verte begon steeds meer op een onprettige gewaarwording te lijken. Zijn T-shirt was bezweet en de dikke nek die er boven uitstak was rood en pokdalig. De postbode wroette in het kruis van zijn beige broek, terwijl hij mij recht bleef aankijken. Zijn snor was er één waarin dingen blijven hangen. Ik stak de straat over, en hij floot me na.