Wij zijn Geweldig

‘Wij zijn geweldig!’ zei een man. Een andere man antwoordde: ‘Yes!’. Ze liepen achter mij dus ik kon ze niet zien, maar ik vermoedde dat de antwoorder zijn uitroep kracht bijzette door zijn vuist te ballen en omhoog te steken, of door even stil te staan en een Emile Ratelband beweging te maken.
‘Wij hebben dat varkentje even mooi gewassen!’
‘Yes!’
‘En zag je hoe ze keken? Van de tafel geveegd!’
‘Yes!’
‘Hoppa!’
Hard, vet gelach. Een high five.

Ze haalden mij in toen ik op perron 1 was aangekomen. Een lange man met een nette, lange herenjas, en een kleinere kerel die heel kaal aan het worden was. Ze liepen snel en opgewonden langs mij heen, trillend van adrenaline. ‘Yes!’ hoorde ik de kleine man nog een paar keer zeggen. Daarbij maakte hij af en toe een sprongetje in de lucht. Ik kon niet opmaken of het gewiekste zakenmannen waren of criminelen, en of ze eigen baas waren of dat het hier ging om een klus in opdracht. Ze hadden in ieder geval hevig tegen de zaak opgekeken en waren zielsgelukkig met de afloop.

In de trein, die nog op het perron aan het wachten was, lieten ze me niet los. Er was iets louche aan hun voorkomen, maar dat louche gevoel kon vooral bij mij zijn ontstaan doordat zij met de trein reisden. Zakenmannen van dit soort zouden zich eerder in een dikke leasebak verplaatsen.
Na een tijdje ging de schuifdeur van de coupé open. ‘Wij zijn geweldig!’ Beladen met drankjes en etenswaren om hun overwinning te vieren, kwamen zij de coupé binnen. Even hoopte ik dat ze in mijn vierzit zouden komen zitten, maar ze liepen door, de coupé uit. Ik vroeg me meteen af of ze Eerste Klas zouden gaan zitten, maar het zou net zo goed kunnen van niet.