Eindejaarsspeech en Woord van Dank

Het is een bewogen jaar geweest.
Er zijn boel nare dingen gebeurd, vooral met mensen om mij heen, en aan het eind van de zomer heb ik heel hard geroepen dat er helemaal NIETS leuks was aan dit hele jaar. Wat zeg ik? Dit hele millennium was één en al ellende! Wat een rotjaar, riep ik uit, zittend in de kroeg, bierviltjes versnipperend, tegen tafelpoten aanschoppend, lippen op elkaar persend. Iedereen om mij heen is met reden ongelukkig, zei ik, ik zie mijn vrienden vanwege drukte nooit meer, er is niets nieuws gebeurd dit jaar, alles is uitzichtloos, ik heb alleen maar verdriet, ik heb geen puf om anderen te troosten, bah, ik haat dit, alles is slecht, wat een rotwereld.

Ja, het waren fijne tijden.

Gelukkig was er Walter. Hij zei: ‘Nou ja, Merel, stel je niet aan. Oké, er zijn heel veel nare dingen gebeurd, maar om nou te zeggen dat er helemaal niets nieuws en niets leuks is gebeurd, dat is onzin’. Hij was beledigd.

En terecht. Walter had gelijk. In maart dit jaar leerde ik Walter via vriend Wilco kennen (als u geduld hebt, zal ik ooit misschien vertellen hoe), en een maand later kreeg ik van Walter een kado. Een merelroze.com. Een URL. Een webzijde. Inclusief opmaak. Ga maar schrijven, zei hij. En ik ging maar schrijven.

Eerst met wat onbeholpen linkjes in korte verhaaltjes, zoekend naar een vorm, peinzend over wat ik moest schrijven als ik even niets wist, het ding vanwege rare reageerders zowel vervloekend als beminnend, in paniek rakend als ik een dag niet zou kunnen posten, of als ik trots was op een stukje maar de reacties bleven uit. Al snel raakte mijn weblog (zo heette dat toen nog) onlosmakelijk met mijn leven verbonden.

Ik had nooit gedacht dat ik er zoveel plezier aan zou beleven, en ook niet dat het een redelijk omvangrijk deel van mijn leven zou gaan worden. Het werkt verslavend. Het is leuk. Het is ontspanning. Het is fijn. En het is mijn. Als ik ooit nog eens mee zou willen doen aan een spelletjesprogramma op televisie, weet ik eindelijk een echte hobby te noemen. En dat is, lijkt me, bijna wel de beste reden om er voorlopig nog even mee door te gaan.
Met véél, en tevens grote dank aan Walter.