Natalie Merchant

Vroeger begonnen concerten in Paradiso nooit op tijd. Sterker nog, als op het kaartje aanvangstijd 20:30 uur stond, en je was daadwerkelijk om half negen binnen, dan werd je meewarig aangekeken door het opstartende barpersoneel, woei er nog een koude wind door de oude kerk vanwege absentie van publiek, en voelde je je een domme puber omdat je er zo vroeg was gekomen.
Ik leerde om te laat te komen. Stond er 20:30 uur, dan was het 22:00 uur. Bij echt stoere bands kon je rekenen op 23:00 uur. Je kwam laat binnen en trof een Paradiso aan vol mensen, vol rook, vol drukte. Tien minuten later zou het concert beginnen. Perfecte timing.

De tijden zijn veranderd. Letterlijk. Als er staat 20:30 uur, dan is het 20:30 uur. Op de minuut nauwkeurig. Bovendien hangt er tegenwoordig bij elk (Amerikaans) concert waar ik kom een bordje of ik niet wil roken. Men houdt zich er redelijk aan. Als iemand aan het eind van een uitverkocht concert een sigaret opsteekt, en de geur van brandend tabak mijn neusgaten bereikt, moet ik altijd even denken wat voor geur dat ook alweer is.

Gisteren kwamen we voor het concert van Natalie Merchant om iets voor negenen binnen. Er hing niet alleen een bordje of we niet wilden roken, maar ook mochten we niet praten. We stapten door de deur om erachter te komen dat de zaal al vol zat, dat Natalie Merchant al bezig was met haar vierde nummer, en dat we gedoemd waren tot het eind van het concert (akoestisch, dus geen beweging) helemaal achteraan te blijven staan. Toen min of meer bleek dat het nummer waarvoor ik naar het concert wilde, Motherland, reeds de revue was gepasseerd, was de slechte start compleet.

Het werd al snel beter. Natalie Merchant vertelt tussen de liedjes door grappige verhaaltjes waar je van moet lachen. Ze heeft iets fragiels en iets sterks tegelijk, en vooral een stem die er niet om liegt. Je gaat de liedjes in met een brede glimlach om je mond vanwege haar verhalen, om vervolgens door de bas in haar stem tot een melancholieke treurigheid uit te barsten wanneer ze begint met zingen. Ze weet te balanceren tussen uithalen en inhouden, tussen groots en subtiel. Steeds als je bijna denkt dat ze nu even niet, dan doet ze ook even niet.

Paradiso was stil.
Het was de eerste keer dat ik in de zaal een mobiele telefoon af hoorde gaan. Natalie Merchant had het publiek volledig op haar hand en speelde ermee alsof het niets was. Het akoestische concert maakte me erg benieuwd naar een niet-akoestisch optreden. Aan het eind van de avond kwam ze van haar krukje en wiegde ze heup op het laatste nummer. Ze deelde tulpen uit aan de mensen op de eerste rijen. Toen de twee andere muzikanten al lang naar achteren vertrokken waren, stond zij nog een tijd met de steeds kleiner wordende bos rode bloemen op het podium.
Het smaakte naar meer.