Foam in het Vondelpark

In het Vondelpark hangen op het moment 150 foto’s aan 75 lantaarnpalen. Bij alle café’s in het park kan je terecht voor een gratis bijbehorend boekje dat tekst en uitleg verschaft. Het zijn de mooiste foto’s van verschillende fotografen, amateur en professioneel, door henzelf uitgezocht.

Het nieuwe fotografiemuseum in Amsterdam heeft de tentoonstelling georganiseerd, onder andere om naamsbekendheid te krijgen. Dat is gelukt. Ik had nog nooit van Foam gehoord en nu ben ik fan.

Op het eerste gezicht fiets je de foto’s zo voorbij. Ze zijn klein en hangen vaak een beetje verscholen. Als je in tweede instantie de foto’s wel bekijken gaat, vormt de tentoonstelling een bijzondere combinatie tussen een speurtocht van langvervlogen kinderpartijtjes en een volwassen foto-expositie.
Er is boel afwisseling mogelijk. Zo kan je eerst de uitleg lezen en dan pas de foto bekijken, en concluderen dat de uitleg stukken mooier is dan de foto zelf. Je kan op zoek gaan naar verloren nummers met interessante titels, of de foto met een toevallige passant bespreken op verschillende symbolische gedachten die aan het werk ten grondslag liggen. Niet alle foto’s zijn even bijzonder, maar dat mag de pret niet drukken.

De vreugde wordt verhoogd door andere geïnteresseerden die heel af en toe je pad kruisen. Het boekje in hun hand duidt op deelname aan dezelfde culturele uitspatting. Voorzichtig wordt er geknikt. Mensen die langsfietsen vragen zich af waarom je met een boekje naar een lantaarnpaal staat te loeren. Sommigen stoppen om te vragen waar je het boekje kan halen.

Toen we bij het Blauwe Theehuis foto 067 en foto 068 aan het bekijken waren, maakte een vrouw net haar fiets los die aan dezelfde lantaarnpaal vastgeklonken zat. Ze vroeg ons wat we van de tentoonstelling vonden, en toen we enthousiast reageerden, zei ze dat zijzelf foto 012 was. Die hadden we nog niet gezien. Op naar foto 012.

We drentelden door het park, op zoek naar plaatjes. Ons niet bewust van het feit dat er een plattegrond in het boekje stond, liepen we tegen de richting in, van het pad af, en zonder volgorde. Zo was het goed.
Verdwalen in eigen park is het ultieme vakantiegevoel op zaterdagmiddag. In het bijzonder omdat de grote, zwarte wolken overwaaiden, de zon tot het eind haar best bleef doen, en het ineens vier uur later was.