Kiezen op elkaar en de pijn verbijten! Dat zijn precies de twee dingen die ik op het moment niet kan doen. Mijn kiespijn houdt nu al weken aan. De familie Roze is behept met een slecht gebit. Of met een slechte tandarts, dat kan natuurlijk ook. Mijn broer en ik zijn zo vaak bij hem geweest dat we zondag over de telefoon een wedstrijdje deden hoe de lamp van de tandarts heette (ik had gelijk).
“Pjn!”, belde ik mijn tandarts.
“Kun je vanmiddag??”, vroeg hij. Ik was op dat moment net een weekje weg en prioriteiten moet je stellen.
“N!!”, zei ik, “Vlgnd wk!?”, want vooral de klinkers bleken onmogelijk uit te spreken.
De koude blower die mijn tandarts de vorige keren op mijn pijnlijke gebit zette, kan ik aanraden aan de afdeling inkoop van de ergste martelkamers. Onder het genot van een vrolijk muziekje (mijn tandarts is zo onaardig nog niet) boorde mijn tandarts er lustig op los. Als het dan toch moest, dan maar allemaal in één keer. Ik wilde iets zeggen over het systeemplafond vol gaatjes waar ik een uur lang op moest uitkijken. Hoe grappig dat was en dat hij zijn plafond maar eens moet vullen in plaats van mijn kiezen, maar dat kon niet, want er zat een lap over mijn mond.
Na dit bezoek verslechterde de situatie. Mijn kiespijn heeft gezelschap gekregen van hoofdpijn en oorpijn. Vooral ’s nachts, zodra ik me ontspan, kloppen mijn zenuwen de pijn per hartslag door mijn lichaam.
Dagelijks neem ik drie ibuprofen.
En dat laatste is nu het probleem waar ik het eigenlijk over wilde hebben. Het moment dat die verschrikkelijke pijn door de brufennetjes wegebt, is zaligmakend verrukkelijk. Even geen pijn hebben voelt beter dan ik me ooit voor de pijn heb gevoeld! Als de tandarts zijn werk nu echt goed doet, betekent dit dat ik vervanging moet gaan zoeken voor die geweldige sensatie. Ik vrees dat ik iedere dag met mijn hoofd tegen een muur moet slaan.
Geef een reactie