Achter die voordeur had ik ooit een feest.
De gang waar ik onwennig in binnenkwam stond me ineens weer goed voor de geest. Hoe lang was het geleden? Tien jaar, dertien? De zenuwen, omdat ik bang was niemand te kennen. De kriebels in mijn buik omdat ik door hem uitgenodigd was. Ook al wist ik niet zeker of ik hem leuk vond, het was een prettig gevoel dat hij me op zijn feest wilde hebben.
De drukte achter de voordeur die ik niet had verwacht. Een gang vol mensen die me aankeken toen ik binnenkwam. De oordelende ogen van de meisjes, de ongeïnteresseerde blikken van de jongens. De gekke tweeling D., van wie er eentje op de trap zat.
Mijn twijfel over waar ik mijn jas moest hangen, waarna ik hem op goed geluk in een hoek gooide. Mijn speurtocht naar bekenden in kamer, en naar de jarige. De onzekerheid over de coolheid van mijn cadeau. Het zien van de jarige, het cadeau geven, terwijl iemand ook om zijn aandacht bedelde, waardoor hij mijn cadeau weglegde op een tafel, waar het ongetwijfeld tot morgenochtend zou blijven liggen.
Het bij een groepje mensen gaan staan van wie ik er eentje vagelijk kende en me spontaan doch onopvallend proberen in de conversatie te mengen. De veranda met het trappetje naar de tuin. De jongen die over iemand anders schoenen heenkotste. De drugs die buiten gebruikt werden. De hoeveelheid biertjes die ik niet leegdronk.
Mijn jas, die aan het eind van het feest spoorloos was.
Gelukkig woonde ik vlakbij.
Reacties
18 reacties op “Feestherinnering”
-
Wat een vreemd feestje! En wat een vreemd verhaal. Maar ik herinner me ook zo’n soort feestje… dat misschien zelfs nog vreemder was, want daar kende ik helemaal niemand. Bij nader inzien zelfs degene die me uitgenodigd had niet. Vreumd.
(Maar ik heb toen in ieder geval mijn jas nog teruggevonden!) -
drug, de[m.], drugs 😉
-
Sorry, iamzero, ik was er even aan.
-
Je kunt het je nog herinneren. Was de hoeveelheid biertjes die je niet leegdronk dan heel groot of juist klein?
-
Vreemd, vreumd feestje. Alles wel nauwkeurig in je opgenomen. Lijkt op een droom. Ik ben ook wel eens zo van een feestje thuisgekomen trouwens. En ik had een jas aan. Niet die van mezelf nee. Een mooiere.
-
Ja, iedereen van ons kent dit soort fijne feestjes…
-
Hallo!
Ik moest voor school met taal een keuze opdracht doen. En toen moest ik naar deze site om te kijken wat een log was.
Ik vond het wel leuk om te doen.
Groetjes van Anne-Linde -
van dat soort feestjes waar helemaal aan het einde ook nog min of meer gedanst wordt door mensen (vaak vrouwen) die niet door hebben dat ze hun jas al lang en binnenste buiten aan hebben en ook niet meer weten waar de deur zou kunnen zijn en hun peuk uitdrukken tussen de hapjes en een taal spreken die niks met vertraagd engels of frans of duits enz. te maken heeft, een verkeerde film dus….
-
those were the days (NOT) – maar je leert ervan…
-
Zie je nou wel, Merel.
Omdat jij hier nog alsmaar ‘reactie moderatie’ heb staan, denkt Anne-Linde dat ‘keuze opdracht’ goed is! -
ook ooit zo’n feestje gehad, in een huisje ergens in the middle of nowhere, wat mij het meeste is bijgebleven waren de kinderen die er ’s ochtends (wakker geworden) armoedig rondscharrelden, stripboeken lazen tussen alle pathetisch geworden mensen die her en der op de banken met lege ogen voor zich uit zaten te staren. Het was een verrijkende ervaring, het was een wereld waar ik toevaillig in terecht was gekomen ( een vriend nam me mee) en waarvan ik bij deze wist -zonder er te hoeven over nadenken- er never deel van te willen uitmaken. Arme kindertjes
-
Feestjes: korte of soms wat langere dagdelen waarin men geacht wordt vrolijk, spontaan of populair te doen en dat allemaal op basis van een geijkt patroon, waar zelfs degene die zich niet op z’n gemak voelt, deel van uitmaakt en wat vooral geen patroon, sjabloon voor mijn part, mag heten.
-
De tweeling Dries(s)en?
-
🙂
-
@gokje, welke tweeling driessen bedoel jij??? Die uit Breda toevallig? Dan was t echt geen leuk feestje!
-
@Gokje: bij “de gekke tweeling D.” zag ik ze meteen voor me, maar op de naam kon ik niet komen. Bedankt dus, anders had ik er vast de hele nacht over na liggen denken.
-
Heerlijk herkenbaar. Maar als je later leuk kunt schrijven over die vreselijke feestjes, heb je ze in elk geval niet voor niets meegemaakt.
-
Ik weet nog goed hoe we samenkwamen in de studentenwoning van een goede vriendin van mij. Leuke feesten hebben we daar gehad! En met z’n allen een hand op de muur gedrukt en onze namen eronder geschreven. We vragen ons wel eens af of dat er allemaal nog zou zitten. Alleen daarom is het leuk om er weer eens naar toe te gaan, maar dat zal wel nooit meer gebeuren. Er wonen nu andere mensen.
Geef een reactie