Ik klink ongeveer zo:
"RAOOAOOOOAR"
En dan:
"UUUUUUUUUAAAAAHHHHH … UUUUGGGGAAAAA"
En meteen erna:
"GGGGGGGGG… OOOHAHBGOOOOGGGGGAAOOOR"
(let vooral op die B die er per ongeluk in is geslopen)
Dat is mijn woeste hoest. Die heb ik eens in de zoveel tijd en ik ben ik nog steeds niet van hem gaan houden.
Gelukkig kon ik me de afgelopen dagen opsluiten in mijn huis zodat niemand er last van had behalve ikzelf. Dacht ik.
Gisteren toog ik naar de Albert Heijn voor de ingrediënten van een voedzame maaltijd.
Daar kwam ik mijn onderbuurmeisje tegen.
"Nee!", riep ze verbaasd. "Dit is té toevallig!"
Ik wilde haar uitleggen dat het wel meeviel met het toeval, omdat we onder elkaar wonen, het 18.00 uur was en er maar één logische supermarkt is.
"Ik heb net een cadeautje voor je gekocht!"
OH!
Je hebt buurmeisjes en je hebt mijn buurmeisje. Mijn buurmeisje is de allerbeste.
"Ik hoor je steeds zo verschrikkelijk hoesten. Het lijkt wel alsof het uit, uit…, van heeeeel ver komt."
Ze keek erbij met een heel vies gezicht, waarbij mijn fantasie op zoek ging naar de krochten van mijn lichaam, en gelijk had ze.
Mijn woeste hoest gaat gewoon door alle muren en vloeren en plafonds heen.
Een uurtje later stond er voor mijn deur een grote fles verse sinaasappelsap met aardbeien.
Met dit tekeningetje erbij:
Beter worden ze niet, buurmeisjes.
Geef een reactie