Gisteren was ik op de boekpresentatie van Jelle Brandt Corstius.
Inderdaad, dat is de broer van Aaf, of zoals een collega verbouwereerd uitriep 'de zoon van Hugo, bedoel je!'.
Ik kende op Aaf na eigenlijk niemand, en ook Jelle himself alleen van de mail.
Eerst bleef ik gedurende een aantal minuten vriendelijk glimlachend bij een tante en een andere onbekende vrouw staan.
Na een paar minuten had ik kramp in mijn kaken van de beleefdheid. Er
was nog steeds niemand binnengekomen die ik kende en ik keek steeds hoopvol naar de deur. Na een tijdje voelde
ik dat iedereen naar me keek, en zich afvroeg waarom ik zo´n loser was
dat ik geen vrienden had. Daarna besloot ik een andere positie in de
ruimte in te nemen, zodat ik in ieder geval een bewegende loser was. Ik
bleef er natuurlijk wel vriendelijk bij glimlachen.
Toen zag ik het boek van Jelle Brandt Corstius in de boekenkast staan.
Rusland voor Gevorderden, berichten van een overlever.
Ik wachtte geen moment en deed er een greep naar.
Eerst bekeek ik het boek aandachtig van voor en van achteren.
Na een minuut was ik ook daar wel mee klaar.
Toen begon ik met lezen.
Het was uit pure afleiding dat ik begon met lezen, net zoals
rokers een sigaret tot zich nemen als zij staan te wachten. Anders was
ik nooit aan het boek begonnen. Ik bedoel, een boek over Rusland? Jelle mag dan in Rusland wonen, hij hoeft ons er toch niet mee lastig te vallen? Zeker niet met zijn reizen naar de verst afgelegen delen van Rusland? Nomadenkampen? Zwerfhonden?
De andere bezoekers zagen vervolgens een meisje, dat in haar eentje in de ruimte stond met een boek in haar handen.
Zij kon haar lachen niet inhouden, ook al probeerde zij het. Zij lachte hardop en verslond de eerste bladzijden.
Zij wilde liever doorlezen en de presentatie laten zijn voor wat die was.
De komende week wordt leesgewijs een mooie.
Geef een reactie