Mijn zonnebril, hoewel groot, was niet toereikend. Ook mijn neus begon te lopen. Had ik zakdoekjes bij me? Door het onhandige gerommel in mijn tas keken de Duitsers naast me even op. Terwijl ik zo graag geen aandacht op me wilde vestigen.
Het was niet gaan regenen, zoals ze hadden voorspeld. Sterker nog, de zon bescheen mijn lente-achtig witte huid. Daarom had ik me tevreden met mijn boek op het terras van het strandpaviljoen genesteld, uit de wind. De wind die ervoor zorgde dat de golven lekker hard op het strand beukten en dat de schuimkragen van het bier van de Duitsers tot hun grote hilariteit wegwaaide.
Door gebrek aan een zakdoek kon ik niet anders dan mijn neus ophalen. De Duitsers keken weer even op. Snel staarde ik naar een willekeurig woord op de opengeslagen bladzijde om de tranen tegen te gaan. Maar het was niet meer te stoppen. Het randje van mijn zonnebril was niet gebouwd als dam. Daar gingen ze. Pets, pets, pets, over mijn wang, de bladzijde op.
.
‘Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen’ van Jowi Schmitz. Lees het en geef het cadeau. Vooral aan kinderen die geen moeder meer hebben. Maar ook aan hen die wel. Aan iedereen eigenlijk. Ook als je niet van huilen houdt of geen tolerante familie hebt.
Geef een reactie