Het moment die ik wist die zou komen was eindelijk hier.
Ja, we hadden getwijfeld. Het koningshuis, niet echt iets voor mij. En dat lied, nou ja, dat lied. En dan Willem-Alexander. Nou ja, Willem-Alexander.
Maar hoe vaak maak je het mee dat je op de dag van de abdicatie op enkele meters van het nieuwe koningspaar mag zijn? (Op tv zeiden de pratende hoofden steeds: ‘Dit maak je maar eens in de 33 jaar mee’, maar dat is natuurlijk een beetje dom)
Daar stond ik dan.
Met een kroon van rode, witte, blauwe en oranje ballonnen op mijn hoofd.
Hoofd in de zon, rechtop in de wind, een beetje rozig van de drank.
Van tevoren gescreend, en met een pas met mijn foto en mijn BSN erop om mijn nek.
Voor EYE, direct aan de oranje loper. The happy few.
Daar kwam de auto met AA op het nummerbord!
De koning en de koningin stapten uit.
Wat zag zij er mooi uit!
Iedereen joelde.
Het was alsof ik het bruidspaar voor het eerst samen zag, stralend lopend naar de ambtenaar van de burgelijke stand om hun liefde te bezegelen.
Toen keek hij me aan.
Hij keek me recht aan, hij zag me. Hij lachte.
Het bevreemdde me, zo’n directe blik van een man die net koning was geworden. Zo’n gewone blik. Aardig, leuk dat je bent gekomen, fijn dat je er bent. En ook: ik heb hier ook niet voor gekozen. Maar nu het eenmaal zover is, ga ik het doen. Doe je mee?
Hij keek even weg. Ik voelde dat mijn lichaam warm werd, en dat ik net zo breed glimlachte als Maxima.
Toen keek hij weer.
Mijn hand ging onwillekeurig omhoog en ik begon te zwaaien.
Moed, zwaaide ik. Moed, en mijn zegen.
Toen werd het Koningslied ingezet.
Ik zong mee, uit volle borst.
Hard, vrolijk, geëmotioneerd, eendrachtig, handhavend.
En vanochtend werd ik wakker met de w van een beetje verliefd.
Geef een reactie