Op nieuwjaarsdag 2014 werd ik wakker in het ziekenhuis.
Op oudejaarsavond was ik met spoed binnengereden, in mijn buik zat vocht (de arts die me ontving, had zijn smoking voor het feest al aan, en sprak van 4 bierglazen vocht en zei erbij: als ik in champagneglazen zou rekenen, zouden het nog veel meer zijn). Alles deed godsgloeiend veel pijn en ik moest ervan braken en ik viel bijna flauw. De gasten van het feest bij ons thuis zouden weldra arriveren, we moesten iets regelen met sleutels, dacht ik nog. Even later lag ik onder de morfine in een bed op de zevende verdieping, en om 12 uur ’s nachts had ik uitzicht op het vuurwerk boven de stad. Lieve M. was even ervoor champagne en glazen komen brengen en had ook de nachtverpleging op de kamer uitgenodigd. Er ontstond zowaar een soort feestje, dat ik in benevelde toestand zo’n beetje gadesloeg. Mijn kamergenote van 70 (nieuwe heup) bekende de volgende dag dat ze in jaren niet zo’n leuk oud en nieuw had gehad. Op Nieuwjaarsdag zag ik alle hoeken en voegen van de wc-ruimte van het OLVG en drukte ik veel op de rode knop.
Ik lag een week in het ziekenhuis.
Het zou nog maanden duren voor ik de oude was, zeiden ze. En in de weken erna merkte ik dat dat klopte.
In mei liep ik op Corsica een berg op, waarna ik verderop in de diepte het dorp Girolata zag liggen, onze dagbestemming. Blauwe zee, blauwe lucht, groen landschap en roodbruine rotsen. Ik snoof de lucht op. En ineens kwam het besef: ik had geen pijn. Geen rugpijn, geen buikpijn. Mijn lichaam had mij zonder piepen en klagen deze bergtop op gekregen. Free at last.
Er waren meer hoogtepunten, en ook een noodlottig, nodeloos en vreselijk dieptepunt, maar het mooiste hoogtepunt kwam vlak voor het einde van het jaar. Op 21 december riep M. ineens, na een wandeling op het strand, ik had mijn telefoon al een tijdje niet meer bekeken: “We zijn tante!!!” En we sprongen op en neer door de kamer, met tranen in onze ogen, en in mijn lijf waren zo veel emoties dat ik wel moest blijven springen en tegelijkertijd omhelzen en ook uitroepen van vreugde slaken om die plotseling overweldigende energie een plek te geven. Dat het daarbij weer in mijn rug schoot, boeien.
Ik wil bescheiden zijn met mijn wensen voor 2015. Wereldvrede, geen laffe beschietingen of bomaanslagen, waar dan ook ter wereld uit naam van wie dan ook die er nooit om gevraagd heeft. Het leven is zo mooi en vaak zo goed. Waarom daar niet met elkaar van genieten. Het liefste zonder pijn. Ook niet als ik lach.
Geef een reactie