Ik blijf voor altijd 44.
Dat is niet het enige goede nieuws.
Woensdag werd brug 2052 officieel geopend. Een brug die het Four Elements Hotel met het gebouw Jonas verbindt, waardoor je in de haven van IJburg nu eindelijk een rondje kunt lopen.
Op het eerste gezicht niets bijzonders.
Maar als je dichterbij komt, zie je in het zonlicht letters glinsteren.
De letters van 30 gedichten die door buurtbewoners zijn geschreven.
Toen ik vier jaar geleden op IJburg kwam wonen, las ik in het winkelcentrum een oproep. Schrijf een gedicht van maximaal 100 woorden. Misschien komt jouw gedicht wel op een nieuwe brug.
Natuurlijk deed ik mee.
Natuurlijk was ik superblij toen ik hoorde dat de jury ook mijn gedicht had uitgekozen.
Natuurlijk wachtte ik geduldig af tot de brug er zou zijn.
En nog even.
En nog even.
En nog even.
Nu, vier jaar later, was het dan zover!
Feestelijk, met champagne en hapjes en ijsjes voor de kinderen, werd de brug geopend.
Een drukte van belang.
Het deed me meer dan ik had gedacht.
Het was ontroerend om de andere gedichtenschrijvers te zien. Vooral de diversiteit trof me. Van de gedichten zelf en van de schrijvers. Uiteenlopend in leeftijd (van 7 tot 79), achtergrond en subgroep. IJburgers.
We hadden allemaal woorden achter elkaar gezet die ons iets deden.
En die nu hopelijk anderen iets doen.
Lang leve brug #2052!
—
Op zoek naar ruimte ben ik hier
Even weg uit veel en vol.
Ik spreid mijn armen,
voel de wind.
Stap voor stap loop ik
lucht en leegte tegemoet.
Geef een reactie