Spreekbeurt Duits

Voor Duits moest ik een spreekbeurt houden. Nachtmerrie, spreekbeurten. En dan ook nog voor Duits. Waar moest ik het over doen?

(throwback naar 1991)

Na lang zoeken naar een onderwerp besloot ik uiteindelijk om een schrijver te verzinnen. Ik noemde hem Jakob Kahn. Hij leefde ten tijde van Heinrich Heine (daar was mijn leraar fan van) en hij was een rebelse schrijver. Hij kwam zelfs in het gevang vanwege zijn denkbeelden. Hoe hij aan zijn eind kwam, weet ik niet meer. Wel dat hij continu met Heine overhoop lag – dat leek me leuk.

Ik schreef het hele verhaal uit. Ik kopieerde een paar zinnetjes letterlijk uit een Duitse biografie van iemand anders. Ik controleerde zo goed mogelijk of alle naamvallen klopten en leerde het verhaal woord voor woord uit mijn hoofd. Ik oefende net zo lang tot ik het perfect kon opzeggen.

Op de dag van de spreekbeurt was ik nerveus, maar in control. Ik had een paar klasgenoten verteld dat ik deze schrijver had verzonnen. Die hadden het aan anderen doorverteld, waardoor iedere leerling in de klas wist dat ik alles uit mijn duim had gezogen. De spanning in de klas steeg. Ik werd ineens bang dat de leraar erachter zou komen en dat ik straf zou krijgen.

Na afloop vroeg een klasgenoot aan de leraar: “Heb jij wel eens iets gelezen van die Jakob Kahn?” (We tutoyeerden onze leraren)
Hij zei: “Ik weet het niet zeker. Maar ik ken zijn naam wel.”
Waarop de klas in lachen uitbarstte.
En … de waarheid aan het licht kwam.

Knalrood werd ik.
En bang voor toorn. En afstraffing. En een 1. Of erger nog: een extra spreekbeurt.

Ik kreeg een 10.
“Ik denk dat je meer tijd in deze spreekbeurt hebt gestoken dan menig leerling. Je Duits was goed, je invalshoek zeer creatief. Wat kan ik me als docent nog meer wensen?”

Waarom ik dit nu schrijf? Ik moest er net op de fiets aan denken en werd er weer zo blij van.

Ik gun elke scholier zo’n proces.
En ook zo’n leraar.