Raarr

In het café was achterin een tafel vrij. Een ideaal plekje: geen uitlaatgassen en de ongemakkelijke stoelen van het terras, maar toch een flinke dot zomerwarmte en frisse lucht door de openstaande tuindeuren. Wij installeerden ons vol tevredenheid over zoveel perfectie aan het tafeltje. Jasje over de stoelleuning, tas tegen de muur maar wel in het zicht zodat hij niet vergeten zou worden bij het weggaan, zonnebril naast ons op tafel.

De bardame kwam en sloot de tuindeuren.
Vanwege geluidsoverlast.
Hmm.

Na het sluiten van de tuindeuren was ons plekje niet meer wat het geweest was. Verderop in het café zagen wij een tafeltje bij de open deur naar de straatkant toe. Niet zo mooi als onze eerste plek, maar toch besloten wij nu te verhuizen. Tas mee, jas mee, blousje dat vanwege de hitte was uitgetrokken mee, glas witbier mee, zonnebril mee.
In de twintig stappen die wij moesten overbruggen om bij het tafeltje te geraken, kwam er een vrouw van middelbare leeftijd op precies dezelfde (snel verminderende) afstand in tegengestelde richting op het tafeltje afgelopen.
Tegelijk kwamen wij aan. Terwijl ik bleef staan en wilde uitleggen dat dit tafeltje toch echt voor ons was, ging zij triomfantelijk zitten. Zij zei: “dit is echt een ideaal plekje”, en keek mij daar heel tevreden bij aan. Ik legde uit dat wij ons daar bewust van waren, en daar ook graag zouden willen zitten. “Ja”, zei ze, “dat kan ik me voorstellen, het zit precies op de rand tussen binnen en buiten, echt héérlijk. Dit is een heel fijn plekje”, en bleef met haar handen stevig op haar handtasje geklemd zitten. Ik keek haar vragend aan, zij keek mij vriendelijk aan. “Echt hoor, het is hier prima!” zei ze.

Mijn broer was inmiddels doorgelopen naar buiten, alwaar wij plaatsnamen op het terras.