Mark, van bijna drie, die niet geloofde dat ik heette naar de vogel waarvan hij vorige week net de naam had leren kennen en me daarom die mevrouw noemde, had een houten kraanwagen.
Met de kraan wierp hij de aanwezige gasten denkbeeldige cadeaus toe.
De een kreeg een boot.
De ander kreeg een baby.
Toen was ik aan de beurt.
Ik had al een aantal minuten de tijd gehad om na te denken over wat ik graag wilde hebben. Een nieuwe lens voor mijn camera was wel een fijn ding. Of een SMEG-fornuis. Of iets minder materieels, dat wilde ik ook wel. Zoals blijvend goede gezondheid, of een staat van intens geluk.
Ik zag Mark denken, toen hij de kraan van de kraanwagen mijn kant op richtte.
Wooosh, daar ging mijn cadeautje door de lucht.
Alle ogen waren op mij gericht.
Ik was benieuwd wat ik ging krijgen.
"Een autowasstraat!!", riep Mark.
En hij wist zeker dat ik er blij mee zou zijn.
Geef een reactie