"Wow! Zo'n mooi trommelvlies heb ik in geen tijden meer gezien!"
Ik bloosde.
Zo vaak gebeurt het niet dat ik van een arts zo'n compliment krijg. Weliswaar een KNO-arts, geen ingewikkelde chirurg. Volgens mij staan KNO-artsen onderaan de ladder der artsenstoerheidhiërarchie. Maar deze KNO-deskundige was dan misschien niet zo stoer, hij was wel heel gezellig en zijn co-assistent ook.
Die was boomlang en blozend. Zeker toen ik allemaal grapjes had gemaakt.
Even ervoor had ik door de lange gang van het ziekenhuis gelopen.
Ik was niet zenuwachtig, ik had alleen heel veel pijn en hoopte dat de KNO-arts licht in de duisternis zou kunnen scheppen. (Dat deed hij, door zijn lampje in mijn duistere oorgat te stoppen en het aan te zetten, maar met een remedie kwam hij niet).
Ik werd in die lange gang bevangen door een ziekenhuisgevoel, en niet zomaar eentje.
Een Swaan-ziekenhuisgevoel.
Een jaar geleden liep ik door dezelfde gang. Om mijn lieve vriendinnetje Swaan op te zoeken die aan het herstellen was van haar borstoperatie. Voor we haar konden zien, moesten we eerst die lange gang door en dan wachten bij de lift. We kletsten maar wat om niet na te hoeven denken. De toekomst was angstaanjagend onzeker.
De toekomst is nog steeds onzeker. Zoals die voor iedereen onzeker is.
Maar met Swaan gaat het goed.
Ze kreeg gisteren de uitslagen van de eerste echte halfjaarlijkse check en de chirurg vond dat alles er mooi uitzag.
Dat is een compliment waar ik zielsgelukkig van word.
——
Nawoord van Swaan:
Beste lezers van merelroze.com,
Ik las dit stukje dat Merel had geschreven en werd opeens heel verdrietig.
Het was een confrontatie met de blijdschap die mijn omgeving ervaart, maar die ik helaas niet goed kan delen. Voor mij is er in het leven een hele grote dikke MAAR bij gekomen. MAAR wat als de kanker terugkomt, MAAR voor mij is niks meer vanzelfsprekend, maar je begrijpt mijn angst niet, maar dat kan ook niet, maar ik ben niet genezen, ik heb het overlééfd, etc. etc. Ik zou zo graag willen dat ik ook zo blij en opgelucht kon zijn als mijn omgeving, maar voor mij is sinds mijn ziekte alles anders, en dat is voor mij een dagelijks, en eenzaam, gevecht. Ik had ernstig de behoefte om dit met jullie te delen, vandaar dit naschrift. Vooropgesteld dat Merel de beste vriendin is die je maar kunt bedenken en dit háár weblog is en blijft. 😉
Geef een reactie