Ik ben netjes opgevoed hoor, maar in u zeggen ben ik niet goed. Ik geef de schuld voor het gemak even aan mijn middelbare school, waar wij je tegen onze leraren mochten zeggen. Als ik nu in situaties kom waarin ik u moet zeggen, wring ik mij, bang om onbeleefd te zijn, in allerlei bochten. Dat resulteert in een enorme zinnenbrij waarin geen enkele persoonsvorm voorkomt. Eigenlijk is dat een taalkundige uitdaging waar ik best van geniet.
gepubliceerd op
blogarchief
2013
januari (4)februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012
januari (5)februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011
januari (5)februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010
januari (12)februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009
januari (12)februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008
januari (19)februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007
januari (14)februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006
januari (15)februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005
januari (16)februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004
januari (37)februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
Reacties
35 reacties op “U”
En wij met u.
Eh, en wij met je.
Nee! En wij ook!
dat had ik vroeger ook. maar moet je eens proberen een interview van anderhalf uur te houden, met een echte u-persoon, zonder één keer u te zeggen! da’s pas een uitdaging.
Wij leven met u ehhh … je mee wat dat betreft.
U bent ons er eentje!
Mja, heb ik ook last van. Alleen maar door dat rare misverstand dat “u” van meer respect zou getuigen dan “je”. Dan hebben de Engelsen dat slimmer opgelost…
You took the words right out of my mouth.
Groetje,
Het is juist leuk om iedereen u te noemen op internet.
Dat heb ik ook, Merel!
Het is juist leuk om iedereen u te noemen op internet.
Mevr. Merel, U bent de beste.
Netjes opgevoed?
En dan de eerste zin van een verhaaltje me “Ik” beginnen…. jaja.. opgevoed.. 😛
Ja, heb ik ook…
Niettemin kan “u” ook wel eens prettig zijn, als je geen zin hebt al te vriendschappelijk met iemand om te gaan :-).
Het ‘joe’ van Wim T. is er nooit echt ingekomen.
Mijn probleem is niet dat ik het moeilijk vind om U te zeggen.
Maar met mijn (nog maar) 29jaar tellende leven kom ik steeds vaker mensen tegen die U tegen mij zeggen, dat is pas vervelend.
Gewoon doorgaan met genieten!
Zelf heb ik er niet zo’n moeite mee om ‘u’ te zeggen, het is nu eenmaal de beleefdheidsvorm van onze taal. Wat ik lastiger vind is wanneer de relatie met een overduidelijk ‘u-iemand’ dusdanig vriendschappelijk aan het worden is dat de ‘u’ vorm te formeel wordt, maar dat je het toch ongepast vind om zomaar ineens ‘je’ te gaan zeggen. En je dan inderdaad in allerlei taalkundige bochten wringen.
Of wat dacht je van in gesprek te raken met iemand die jou blijkbaar wel kent maar jij hebt geen idee wie die ander is?
Een leuke uitdaging om er achter te komen waar je hem/haar van kent zonder het rechtstreeks te vragen!
Zeg dan gewoon U….
ik zeg “u” tegen mijn ouders. mijn lief zegt gewoon “jij” tegen ze [mijn ouders dus], wat ik heel vreemd vind klinken.
Mevrouw Maigret zegt af en toe “meneer Maigret” tegen meneer Maigret, maar ze vousvoyeert hem niet. De gedachte!
@AS: inderdaad, en dat ze U blijven zeggen als je al twee keer hebt gezegd dat je geen U bent. En dat het hele gesprek alleen maar begon omdat je (U? Ik!) zat te duimen in de trein…
Ik heb het omgekeerde; ik zeg tegen iedereen U en kom hiermee nog wel eens in de problemen. De buurjongen die even oud is bijvoorbeeld, zou zich beledigd kunnen voelen.
Maar Merel, heb jij die routine (van het u zeggen) dan niet opgebouwd bij onze gezamenlijke vroegere werkgever?
u of je is het probleem niet zozeer, het wordt pas naar als je iedereen met jus aanspreekt (vooral als de geadresseerde absoluut niet vloeibaar is of zich niet verdraagt met aardappelen)
heb jij nooit les gehad van meneer Hamers dan? jammer!
eh
eh
u kunt me de pot op . . .
. . . .
meneer.
ik heb dus hetzelfde (omgekeerde) probleem als roodhaar. ik begin meestal met u zeggen en pas als ik op ‘zeer vriendschappelijke basis’ ben met iemand wil ik nog wel eens overgaan tot tutoyeren. mijn scriptiebegeleider krijgt er, geloof ik, wel eens rode vlekken van in de nek, maar ik vind het wel van enig respect tonen om sommige mensen te blijven vousvoyeren. mijn ouders tutoyeer ik wel, maar mijn grootouders en de rest van de familie blijf ik vousvoyeren.
nu voel ik me wel een beetje ouderwets klinken, maar eigenlijk vind ik het plan om het vousvoyeren weer tot norm te verheffen in nederland. en dat wij weer de deur mogen openhouden voor (mooie) dames, zonder daar kwaad voor aangekeken te worden (‘kunnen wij zelf ook wel’) 😉 hmmm, zo maak ik mezelf nog ouderwetser… ben ik echt niet hoor 😉
@sjoerd: merhaba? wat was er met meneer hamers?
Wat raar dat U het schrijft want ik had er een groot probleem mee toen ik vier jar geleden voor een tijdje in Nederland woonde. Ik zeg namelijk altijd “U”. Tegen mijn lief,vrienden, ouders. In Nederland zei men mij algauw: “Je mag wel je:jij zegeen tegen me hoor !” Met zo een ontertoon van : ik voel me beledigd als je me nag langer “U”-t. Ik kreeg het in het begin gewoon niet uit mijn bek dat ge-jii. Na vier jaar Holland, zei ik dan tegen iedereen, ook mijn baas, “JIJ”. “Men merkt wel dat U een tijd in Holland heeft gewoond” was dan de reactie. Helemaal tureluurs werd ik ervan.
Sorry, vorig commentaar, keyboard wil niet echt mee…
Nog zoiets: “sorry” bij het begin van een zin.
Dat kon ook helemaal niet in Nederland.
Sorry, vorig commentaar, keyboard wil niet echt mee…
Nog zoiets: “sorry” bij het begin van een zin.
Dat kon ook helemaal niet in Nederland.
Je hoort mensen zeggen dat leerlingen hun meester weer met u moeten gaan aanspreken. Dan krijgen ze weer respect.
Yeah
SUPER herkenbaar weer dit. Ik heb het ook! Vaak zit ik in een enorm dilemma… Zeg ik “je” dan zijn ze misschien beledigd, zeg ik “u” dan denken ze misschien weer dat IK denk dat ze oude lullen zijn. Moeilijk moeilijk. Ik maak dan ook altijd van die rare zinnen om het maar te vermijden. Maar ja erg ontspannen praat dat niet! Zoals iemand anders al zei: Ik ben ook bijna 30 nu en ik vind het echt VERSCHRIKKELIJK dat jongeren u tegen mij beginnen te zeggen… BRRraaaaah!!! 🙁
in het fries zeg je in de familie- of kennissenkring de naam of titel die die persoon heeft, bijv. tegen mijn moeder zeg ik ‘mem’: Hat mem ek in tientsje te lien? Heeft mam ook een tientje te leen? Dus je hoeft niet te jij-en en u klinkt te officieel of afstandelijk. Een ander voorbeeld (wordt meer gebruikt door jongere kinderen:) Reitse, mei ik wol mei Reitse mei nei de eentsjes? Reitse, mag ik wel met Reitse mee naar de eendjes? Respectvol dus (geen ‘jij’), maar toch informeel (geen ‘u’)!