Onlangs in de Media Markt was ik er getuige van hoe M. met haar charmes een enorme som geld van het totaalbedrag af wist te praten.
“Lukt altijd”, zei ze.
Zojuist stond ik bij de kassa van datzelfde concern, een nieuwe vestiging die vorige week nog Saturn heette. Overal hingen ballonnen, er lag een rode loper, letters schreeuwden me tegemoet.
“Wat een feest!”, zei ik tegen de caissière.
Ze had onderuitgezakt gezeten toen ik aankwam. Ik verwachtte dat ze door mijn stemgeluid op zou veren, wat niet gebeurde.
“En dan ben ik ook nog eens jarig vandaag!”, zei ik.
De caissière bleef onderuitgezakt zitten.
Ze bliepte met een schuin lijf mijn spullen.
“Krijg ik nu …”, en toen zette ik een heel lieve glimlach op. “Korting? Vanwege het dubbele feest dus?”
Ik knikte erbij om haar te helpen.
“Nee”, zei ze.
Het totaalbedrag verscheen op het scherm.
“Ook niet een beetje?”, sprak ik hoopvol. En wat grappend, in de hoop dat ze zou ontdooien.
Maar de caissière tikte zwijgend en langzaam met haar pen op de prijs op het scherm.
Ik pinde het bedrag.
“Ik wens je nog een heel fijne dag!”, zei ik tegen haar.
Haar laatste kans was aangebroken.
Ze kon me nog feliciteren, of me een fijne dag wensen, of toch nog korting geven, of zeggen dat ze alleen Engels sprak, of me bedanken voor die fijne dag, of desnoods heel hard schreeuwen.
De caissière bleef onderuitgezakt zitten.
En zweeg.
Geef een reactie