“Hello you all, how are you doing?”
Zangeres Ane Brun stelde de vraag na een paar nummers spelen aan de 1500 mensen tegenover haar. Zij op het podium in de feeërieke omgeving van het Caprera Openluchttheater in Bloemendaal. Wij met z’n allen zittend op de bankjes van het amfitheater.
Een paar mensen klapten, sommigen zeiden iets, maar er heerste vooral ongemak, waardoor de gewoonlijke respons meer een soort onhandig gemurmel werd.
We voelden het waarschijnlijk allemaal: het was geen dag om terug te joelen.
Eerder een dag om nederig en stil te zijn. En om je af te vragen wat het leven waard is.
Om te luisteren.
Naar muziek.
Even voor het het concert waren we met z’n allen een minuut stil geweest.
1500 mensen en alleen het geruis van de bomen in de duinen.
“I know it’s a special day for you”, zei ze.
Ze wijdde een paar woorden aan het tragische lot van de inzittenden en ik voelde me, met onbekende mensen voor, achter en naast me een beetje alsof ik in een vliegtuig zat.
En dan. In 1x. Allemaal. Weg.
Er werd geapplaudiseerd.
Ane Brun ging door met spelen, met zingen, en de band speelde alsof hun leven ervan af hing. De klanken en de teksten van de liedjes gaven troost en een gevoel van geluk.
En een paar nummers later stond iedereen te dansen.
Geef een reactie