Maand: augustus 2001

Ik ben al zenuwachtig.
Let op: het is morgen al om 16:00 uur ’s middags!

Pooltje doen?
Ik zeg 0-2. Ruststand 0-0.

Gisteren nog een discussie gevoerd over waar die buitenlandse muntjes nou ook alweer naar toe gebracht moesten worden en wanneer.
Volgende week is het zover.

Ik had al eerder gehoord dat de Free Record Shop een concurrerende (hoe kan je hier nou spreken van concurreren?) actie op touw had gezet, en inderdaad. Incredible.
(via zowiezo bij elrado)
En het GWK is ook lekker bezig.

Hmm… het uploadkabeltje van mijn vorig jaar gewonnen MP3-speler is afgebroken in de socket.
Nu zit ik voor de rest van mijn leven vast aan:

Turin Brakes – The Door
Spearhead – Rock the Nation
Robbie Williams – The Road to Mandalay
Sheryl Crow – My Favorite Mistake
Placebo – Slave to the Wage
The Soggy Bottom Boys – I’m a Man of Constant Sorrow
Muse – Plug in Baby
Stevie Wonder – For Once in my Life

Ben ik hier blij mee?

Het medium film heeft, als sterkste van alle media, de kracht om de ontvanger te overtuigen van de werkelijkheid van datgene wat beweerd wordt. Zo wordt de geschiedenis al jaren vervalst en wordt de verfilmde versie door vele toeschouwers voor waar aangenomen. Op deze wijze worden films voornamelijk in niet-Westerse landen gebruikt als propagandamateriaal zonder dat de toeschouwers dat doorhebben.

De Volkskrant schrijft dat uit onlangs vrijgegeven militaire documenten blijkt dat het Amerikaanse Pentagon er ook niet vies van is: verhaallijnen veranderd, scenario’s gewijzigd, de geschiedenis verdraaid, in ruil voor toestemming om te filmen op militair terrein.
Films als Armageddon, Pearl Harbor en Top Gun werden herschreven op last van het Pentagon, dat zich vaak niet kon vinden in de wijze waarop het leger in de oorspronkelijke versie naar voren kwam. Zo verleende het Pentagon haar steun pas aan Top Gun toen het personage van Kelly McGillis geen soldaat meer was maar een docent van buiten het leger, omdat er anders gedacht zou kunnen worden dat officieren en soldaten in het Amerikaanse leger zomaar relaties kunnen onderhouden. En dat zou zomaar slecht zijn voor de public relations van deze macht.

Er zijn ook films die ondanks vergeefse popgingen niet door de censuur van het Pentagon kwamen (zoals Forrest Gump, GI Jane en Independence Day). Gelukkig heeft Apocalypse Now geen steun van het Pentagon ontvangen. Wat zou dat een saaie film zijn geworden.

Die bowlingachtige schoenen die je nu overal ziet, vond ik eerst afstotelijk, maar nu ze een tijdje het straatbeeld bepalen, begin ik ze steeds mooier te vinden. Komt dat omdat er nu mooiere uitvoeringen gemaakt worden of omdat mijn smaak onderbewust direct beïnvloed wordt door het modebeeld? Ik vrees het laatste – hoe vaker men ziet, hoe sneller men went, hoe vaker men zelf wil hebben. In sommige gevallen, dat is.

Ik vond hard wit als achtergrond van een website een tijd geleden voornamelijk lelijk. Saai. Zakelijk.

Vandenb en Bonga hebben hun pagina omgekat (om maar eens een lelijk woord te gebruiken). Erg mooi allebei, en wit. Nu waren ze al wit, maar nu zijn ze *nog* witter. En ik begin ze steeds mooier te vinden.

Aangezien ik de hele dag Survivor van Destiny’s Child in mijn hoofd heb (niet uit eigen wil) maar de tekst niet ken en hem ook voor een groot deel niet kan verstaan, leek het mij wijs de tekst op te zoeken en de mensen in mijn buurt dan in ieder geval niet gek te maken met: Aimeno gonna dissou oninter nay lala, maar met iets verstaanbaars/Engels.

Ze zingt:
You know I’m not gonna diss you on the internet
(‘Cause my mama taught me better than that)

haha.

Volkskrant van vandaag, Stroom, pagina 2:

‘De overheid wil tv-soaps, sms en internet gebruiken om een groep te bereiken die zich aan alle beschaafde media onttrekt.’

Ik heb gisteren nog Goede Tijden Slechte Tijden (midi) gezien en ik vond het heel beschaafd.

Mijn werk zit gevestigd op de tweede verdieping van een groot gebouw met nog heel veel andere kleine bedrijfjes. Het gebouw is vroeger een ziekenhuis geweest, of het laboratorium van het ziekenhuis, en die sfeer in de gangen is ondanks renovatie en nieuwe kleuren op de muur toch nooit helemaal weg gegaan.
Eenmaal binnen in het kantoor, valt de ziekenhuissfeer weg. En zeker als je een verdieping lager naar het café gaat, dat als een oase midden in de identieke gangen ligt, met planten, fijne muziek en nog betere broodjes. De bedrijfsleider kent alle mensen van de 300 (?) bedrijfjes die wel eens komen bestellen bij voornaam, en soms zelfs wat ze willen drinken.

Als je het gebouw binnenkomt, zitten er twee vrouwelijke receptionisten. Zij nemen de telefoon op voor een aantal van de bedrijven, maar hebben niets van doen met waar ik werk. Als ik ’s ochtends of ’s middags door de draaideur naar binnenkom, mijn fietssleutels in mijn jaszak stop, en hallo zeg, zeggen ze nooit wat terug. Nooit.
Elke keer als ik naar buiten ga, en ik zeg ze gedag, wuiven ze me vrolijk uit.

Mijn daklozenkrantverkoper heet Hacane (spreek uit als Hassan). Hij komt uit Algerije, woonde een tijd in Frankrijk en is nu beland in Nederland.
Hij ziet er perfect verzorgd uit: schone spijkerbroek, goede schoenen, mooie tanden, chique jas. Hij is voor een daklozenkrantverkoper bijna té verzorgd: bij sommige mensen wekt hij, vanwege zijn smetteloze uiterlijk, een boel argwaan op.

Hij staat bij de Albert Heijn, bijna elke dag. Als ik langskom, maak ik een praatje, of ik nou een krant koop of niet. Meestal over het weer, of over de boodschappen, maar ook over de politieke situatie in Algerije, over het verschil tussen Algerijnse vrouwen en Nederlandse vrouwen, of over de toestand elders in de wereld. Hij weet veel, zijn Nederlands wordt steeds beter en ik heb het vermoeden dat hij in Algerije prima geschoold is.

Vandaag ging ons gesprek over de prijs van de krant. Hij kostte 2,50. Nu kost hij 2,80 (waarom niet 2,75? – alsof de verkopers zakken met dubbeltjes bij zich hebben). Op zich niet erg voor de mensen die hem kopen, maar wel voor de verkopers. Zij krijgen nu per krant niet meer de helft van de opbrengst, maar net iets minder (1,30). Dat is naar, want nu kunnen ze per verkochte krant niet een nieuwe krant kopen en moeten ze zelf geld bijleggen, of drie kranten verkopen voor twee nieuwe. Dat komt, omdat de mensen-die-er-verstand-van-hebben ervan uitgaan dat iedereen 3 gulden betaalt en de rest wel laat zitten. Aangezien dit niet altijd zo is, draaien de verkopers veel minder winst dan vroeger.
Hacane was nogal laconiek. Elke verandering brengt ontevredenheid met zich mee, zei hij, en binnenkort is iedereen er wel weer aan gewend.
Ik vind het een belachelijk idee.

Aan het eind van de zomer begint het altijd weer te kriebelen. Na weken niet geweest te zijn (wegens warmte buiten en op reprises na meestal slecht aanbod) bedenk ik ineens: ik moet naar de film!
Aldus geschiedde vandaag. Ik wilde ineens perse naar de film, dus vol enthousiasme wendde ik mij tot de erg fijne filmfocus-site om te kijken waar ik mijzelf op ging trakteren.
Ik kwam bedrogen uit.
Niet lachen, ik ga naar Soul Assassin.

Update 0.30 uur: ok ok, ik ben gelukkig niet naar Soul Assassin geweest. Tien minuten later draaide in dezelfde bioscoop The Hole. Een Britse thriller die eigenlijk op veel punten nog wel interessant was. Goede muziek, mooie camerabeelden. Weinig verrassend verhaal, maar een avond goed vermaak. Mooi!