Jaar: 2001


  • Tot

    volgend

    jaar!


  • Zouden de mensen van Coins for Care ook blij zijn met de lege batterijen die ik net in hun geldwerpbak heb gegooid?
    Dan moeten ze die dingen maar niet zo op elkaar laten lijken.

    Ik heb mijn kleingeld trouwens nog helemaal nergens in gedeponeerd. Nadat ik hoorde en las dat er aan Coins for Care ook ‘goede’ doelen meededen waarvan ik de goedheid niet kan inzien, vraag ik me af wat ik ermee moet. Iemand nog een idee? Of was er een tijd sprake van foute doelen en zijn die er uiteindelijk niet meer bijgekomen? Ik zie ze niet zo snel op de lijst staan…


  • Het is een bewogen jaar geweest.
    Er zijn boel nare dingen gebeurd, vooral met mensen om mij heen, en aan het eind van de zomer heb ik heel hard geroepen dat er helemaal NIETS leuks was aan dit hele jaar. Wat zeg ik? Dit hele millennium was één en al ellende! Wat een rotjaar, riep ik uit, zittend in de kroeg, bierviltjes versnipperend, tegen tafelpoten aanschoppend, lippen op elkaar persend. Iedereen om mij heen is met reden ongelukkig, zei ik, ik zie mijn vrienden vanwege drukte nooit meer, er is niets nieuws gebeurd dit jaar, alles is uitzichtloos, ik heb alleen maar verdriet, ik heb geen puf om anderen te troosten, bah, ik haat dit, alles is slecht, wat een rotwereld.

    Ja, het waren fijne tijden.

    Gelukkig was er Walter. Hij zei: ‘Nou ja, Merel, stel je niet aan. Oké, er zijn heel veel nare dingen gebeurd, maar om nou te zeggen dat er helemaal niets nieuws en niets leuks is gebeurd, dat is onzin’. Hij was beledigd.

    En terecht. Walter had gelijk. In maart dit jaar leerde ik Walter via vriend Wilco kennen (als u geduld hebt, zal ik ooit misschien vertellen hoe), en een maand later kreeg ik van Walter een kado. Een merelroze.com. Een URL. Een webzijde. Inclusief opmaak. Ga maar schrijven, zei hij. En ik ging maar schrijven.

    Eerst met wat onbeholpen linkjes in korte verhaaltjes, zoekend naar een vorm, peinzend over wat ik moest schrijven als ik even niets wist, het ding vanwege rare reageerders zowel vervloekend als beminnend, in paniek rakend als ik een dag niet zou kunnen posten, of als ik trots was op een stukje maar de reacties bleven uit. Al snel raakte mijn weblog (zo heette dat toen nog) onlosmakelijk met mijn leven verbonden.

    Ik had nooit gedacht dat ik er zoveel plezier aan zou beleven, en ook niet dat het een redelijk omvangrijk deel van mijn leven zou gaan worden. Het werkt verslavend. Het is leuk. Het is ontspanning. Het is fijn. En het is mijn. Als ik ooit nog eens mee zou willen doen aan een spelletjesprogramma op televisie, weet ik eindelijk een echte hobby te noemen. En dat is, lijkt me, bijna wel de beste reden om er voorlopig nog even mee door te gaan.
    Met véél, en tevens grote dank aan Walter.


  • Ja! Waarom niet? Nog wat huis-, tuin-, en keukenkiekjes, gisterenavond geschoten. Het gebeurt immers niet elke dag dat het sneeuwt in Amsterdam, en dat de sneeuw langer dan een kwartier blijft liggen. Dit was het uitzicht aan de voorkant van mijn huis. Ik stond net op het punt om uit te gaan, dus ik nam mijn camera mee. Op straat was het mooi! Mijn fiets was alleen helemaal besneeuwd en beijzeld dus ik kwam verkleumd op de Nieuwmarkt aan. De Waag lag er sprookjesachtig bij zo op de zaterdagavond, maar we moesten snel maken dat we wegkwamen want al snel ontpopten de aanwezige jongelui zich als daadkrachtige sneeuwbalwerpers. In het café was het erg aangenaam. De sneeuw leek te zijn gestopt. Maar alsof het niets was, ging het ’s nachts bij terugkomst alweer sneeuwen. Gelukkig was ik toen net thuis en kon ik zowel op de heen- als op de terugweg genieten van een droge overtocht.
    Volgende keer een nieuw verhaaltje. 🙂


  • Kijk! Het sneeuwt!


  • Ik suisde van de Nieuwe Amstelbrug af. Een fijne brug om van af te suizen, zeker als het stoplicht op groen staat als je er aan komt, en zeker met een nummer van de soundtrack van Amélie in je oren. De soundtrack van Amélie doet de wereld verkleuren in de kleuren van de film. Bovendien merkte ik dat ik mijn fiets door de muziek met een elegantere draai dan normaal aan de voet van de brug tot stilstand bracht om dadelijk mijn weg linksaf te kunnen vervolgen. Ik walste lichtjes met mijn hoofd mee en wilde net gaan oversteken toen ik plotseling staande werd gehouden door een politieagent.

    De politieagent was die ochtend in vol ornaat op zijn motor gestapt. Hij stond paraat. Hij was iets Belangrijks aan het doen, dat zag je zo. Aangezien ik niets illegaals of risicovols aan het doen was op het moment dat hij mij vol militaire bravoure tegenhield, moest er wel iets echts aan de hand zijn. ‘Prrrrrrrriiiiiiiiiet!’, weng, wat was dat voor geluid? De politieagent had een fluitje, bleek, toen ik naar hem keek. Hij blies erop alsof het zijn lust en zijn leven was. Lekker lang, en lekker hard. En heel belangrijk. Zijn witte handschoenen staken mooi af bij het zilver van het fluitje. Zijn gebolde wangen en de serieuze blik in zijn ogen gaven aan dat het hier niet om zomaar een doordeweeks klusje ging. This was serious business.

    Het hele kruispunt, zag ik, was tot stilstand gebracht en overal werden rode en groene stoplichten genegeerd. Iedereen stond stil. Het meisje in de auto naast me keek mij door het raampje vragend en vol verwachting aan. Een stilte viel. Wat zou er aan de hand zijn? Even leek er niets te veranderen, maar toen gebeurde het. Vanuit de verte hoorden we sirenes. Er kwamen meer politieagenten aan, op motoren, in vol ornaat. Ook zij hadden fluitjes. Alle weggebruikers keken met grote ogen naar wat zou komen. Het leek de Tour de France: alsof de wielrenners na al die uren wachten aan de kant van de weg er dan eindelijk aankwamen. En toen, in de verte, maar alras dichterbijkomend, zagen we het Belangrijke op ons afkomen. Geëscorteerd door politiemannen, motoren en auto’s kwam daar aangereden een donkerblauwe bus met een Belangrijke lading. Blauwe zwaailichten op het dak.

    Euro’s. Van de Nederlandsche Bank op weg naar, wie zal het zeggen. Het meisje in de auto naast me schoot even in de lach. Ik lachte naar de man naast mij op de fiets. Hij lachte schertsend over zoveel uiterlijk vertoon terug. De politieagent op de motor vervolgde zijn pad. Het geluid stierf weg. Het kruispunt kwam langzaam weer op gang. Het liedje van Amélie was afgelopen.


  • Wat ik wel een beetje haat, is dat, als je de hele afwas hebt gedaan, het aanrecht hebt schoongemaakt, het schuursponsje hebt vervangen, het gele doekje hebt uitgeknepen, hebt opgevouwen en naast de kraan hebt neergelegd, je gerimpelde handen hebt gewassen en afgedroogd, er dan ineens nog een *hele* vieze koekenpan op het fornuis staat.
    Ik laat hem lekker staan.


  • Ik had nooit een Super Mario-spel. Wel Donkey Kong, maar die was eigenlijk van mijn broer. Super Mario was net een beetje na mijn tijd denk ik, omdat jongere neefjes en vrienden wel Super Mario hadden. Ik vond Super Mario cool. En nu ben ik Super Mario. Hoewel de bijgaande tekst niet echt van toepassing is.

    What Video Game Character Are You? I am Mario.I am Mario. I like to jump around, and would lead a fairly serene and aimless existence if it weren’t for my friends always getting into trouble. I love to help out, even when it puts me at risk. I seem to make friends with people who just can’t stay out of trouble. What Video Game Character Are You?
    (via Petra)


  • Vanuit een pashokje met een dicht gordijntje in de Bijenkorf:

    ‘Ik weet het niet’

    ‘Beetje strak boven’

    (…)

    ‘Bruin’

    ‘Nee, lichtbruin, die andere is donkerbruin’

    ‘Ja, dat is waar’

    (…)

    ‘Ik weet het niet hoor’

    ‘Ja, heerlijk. Fijn stofje’

    ‘Ja, dertig procent, en hij was al afgeprijsd’

    ‘Dat is waar. Maar het blijft veel geld’

    ‘Ja, aan de bovenkant, maar dat loopt nog wel uit, denk ik’

    ‘Oh! Ik weet het niet hoor’

    (…)

    ‘Maarre, ik ga ophangen, er staan nog meer mensen te wachten’.


  • Hoewel ik vannacht niet zo blij meer was dat ik de tussendagen niet had vrijgenomen, is het werken nu best plezant. Er is niemand. Behalve ik, en iemand anders. Ik hoor haar tikken, meters, kamers verderop. Er wordt nauwelijks gebeld. De printer, die naast mij staat en normaal gesproken aan één stuk door documenten produceert, houdt zich stil. De fax heeft zijn geblieb nog niet laten horen.

    Het is zo stil, het lijkt wel of er binnen sneeuw ligt. Alles klinkt gedempt. Ik zou zo bijna kunnen schrikken als de telefoon gaat. Het tikken op het toestenbord is deze ochtend het enige wat de stilte nog doorbreekt. En mijn regelmatige ademhaling. En het zoemen van de computer. En heel in de verte, maar dat is nauwelijks hoorbaar, het geluid van de straat.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)