Jaar: 2014


  • “Zo, ik krijg het ineens warm. Ligt dat aan mij?”, vroeg ik aan de deelnemers van de training Columns en Blogs, die vlijtig aan het schrijven waren.

    “Hangt ervan af. Hoe oud ben je?”


  • “Great music taste!”, zei ik tegen de jongen van een jaar of 12.

    Hij was een van de wezen die bij het plaatselijke schooltje les kregen. We hadden net staan kletsen met de leraar. Een monnik die ons zei dat we iedereen uit Europa naar zijn schooltje moesten sturen. Voor een vrijwillige stage. Al was het maar voor een week.
    No skills needed.
    Ik kan geen website vinden.

    Het jongetje dat ik aansprak, droeg een T-shirt van de Yeah Yeah Yeahs.
    Hij begreep niet precies wat ik bedoelde met ‘Great music taste’ en hij keek me vragend, maar welwillend aan.
    Ik wees op zijn T-shirt.

    “This is music?”, vroeg hij verbaasd, terwijl hij zijn T-shirt nog eens bekeek.
    Ik knikte.
    “Cool”, zei hij.

    Hij pakte een mp3-speler met een klein boxje eraan uit zijn zak en zei:
    “Music I like.”
    Hij drukte op play.

    De begintonen van My Heart will Go On van Celine Dion vulden de binnenplaats.

    Ik was even stil.
    Daarna begon ik hem al bijna uit te leggen hoe groot het verschil was tussen Yeah Yeah Yeahs en Celine Dion.

    “Titanic”, zei ik.
    “Is great”, zei hij. Blij.


  • Lucky Somnang best tuktuk driver

    Er lag een hond op de weg.
    Iedereen reed door.

    Onze tuktuk-chauffeur minderde vaart.
    Hij stapte uit, maande een tegemoetkomende brommer tot stilstand en knielde neer naast het beest.
    De ogen waren open.
    Voorzichtig legde hij zijn hand op de hals.

    De tuktuk-chauffeur schudde kort zijn hoofd.
    Hij nam het levenloze lijf in zijn armen en droeg hem naar de kant van de weg.
    Hij sloot de ogen.
    Er kwam een man aangerend die zich over het beest ontfermde.

    “That was the owner of the dog”, zei onze tuktuk-chauffeur, toen hij weer plaats nam op zijn brommer. Hij waste zijn handen met water uit een flesje. “Very sad.”

    We tuktukten stilletjes verder.
    Over de rode aarde, langs de palmbomen, de groene velden en de houten huisjes.

    Naar een afgelegen tempel in de buurt van Angkor Wat, waar ik stil werd van de schoonheid. Naar het landmijnenmuseum, waar ik stil werd van de ellende. Terug naar Siem Reap, waar ik stil werd van hoe fijn het was om in Cambodja te zijn.

    We zijn nu een paar weken terug.
    Ik moet steeds denken aan die hond.  
    En aan onze geweldige tuktuk-chauffeur.

    Zoek je ooit een tuktuk-chauffeur in Siem Reap / Angkor Wat?
    Kies dan Lucky Somnang.
    Je gaat er geen seconde spijt van krijgen.

    Cambodja Ta Prohm

    Cambodja Angkor

    Cambodja - Angkor 2

    Cambodja huisje

    Cambodja boot


  • Onlangs in de Media Markt was ik er getuige van hoe M. met haar charmes een enorme som geld van het totaalbedrag af wist te praten.
    “Lukt altijd”, zei ze.

    Zojuist stond ik bij de kassa van datzelfde concern, een nieuwe vestiging die vorige week nog Saturn heette. Overal hingen ballonnen, er lag een rode loper, letters schreeuwden me tegemoet.

    “Wat een feest!”, zei ik tegen de caissière.
    Ze had onderuitgezakt gezeten toen ik aankwam. Ik verwachtte dat ze door mijn stemgeluid op zou veren, wat niet gebeurde.

    “En dan ben ik ook nog eens jarig vandaag!”, zei ik.
    De caissière bleef onderuitgezakt zitten.
    Ze bliepte met een schuin lijf mijn spullen.

    “Krijg ik nu …”, en toen zette ik een heel lieve glimlach op. “Korting? Vanwege het dubbele feest dus?”
    Ik knikte erbij om haar te helpen.

    “Nee”, zei ze.
    Het totaalbedrag verscheen op het scherm.

    “Ook niet een beetje?”, sprak ik hoopvol. En wat grappend, in de hoop dat ze zou ontdooien.
    Maar de caissière tikte zwijgend en langzaam met haar pen op de prijs op het scherm.

    Ik pinde het bedrag.
    “Ik wens je nog een heel fijne dag!”, zei ik tegen haar.

    Haar laatste kans was aangebroken. 

    Ze kon me nog feliciteren, of me een fijne dag wensen, of toch nog korting geven, of zeggen dat ze alleen Engels sprak, of me bedanken voor die fijne dag, of desnoods heel hard schreeuwen.

    De caissière bleef onderuitgezakt zitten.
    En zweeg.


  • tok knor boe


  • The Rosie Project van Graeme Simsion zal voor mij altijd speciaal blijven. Het was het eerste boek dat ik op een e-reader las. Twee maanden geleden.

    Twee wanden van mijn woonkamer bestaan volledig uit boeken. Ook als ik bij iemand thuis kom, kijk ik als eerste in de boekenkast. Mensen zonder boekenkast wantrouw ik een beetje.

    Een e-reader was kortom niet aan mij besteed. Het leek me niks, lezen van een schermpje.

    Het is allemaal de schuld van het vliegtuig. Die 20 kilo en 1 stuks max voor bagage per vlucht is gewoon een deal met de e-bookbusiness! Voor mijn vakantie keek ik naar de stapel boeken die ik mee wilde nemen. Ik keek naar mijn koffer. Die grote wandelschoenen kon ik aandoen onderweg. Maar de rest moest toch echt die koffer in. Dat zou betekenen dat ik de nieuwe Herman Koch (groot!) niet mee kon nemen. En ook Tirza (groot!) niet, waar ik nu eindelijk eens aan zou beginnen.

    En zo stond ik vlak voor de vakantie ineens in de elektronicawinkel (ik wilde toch even voelen). Wat research op internet bracht me tot een e-reader die ik acceptabel vond qua prijs. Met een lichtje erin, zodat ik ’s avonds geen lamp aan hoefde te doen.

    Sindsdien gaat het keihard bergafwaarts met mijn liefde voor het papieren boek. De e-reader weegt nog geen 175 gram, dus ik neem hem overal mee naar toe. Het scherm doet het perfect in het zonlicht, in de schaduw en in bed (dat lichtje is ideaal). Op een berg, op het strand, in de tram, in het vliegtuig, op een terras. Het bladeren gaat heel makkelijk en ik heb ook al aantekeningen gemaakt. Tevens heerlijk: op vakantie kreeg ik ineens heel veel zin in een boek van A.M. Homes. Binnen 2 minuten had ik de nieuwste via wifi aangeschaft.

    Help!
    In luttele weken ben ik een e-reader-evangelist geworden. Ik zit nog in de fase dat ik me er een beetje voor schaam, maar de nieuwe liefde is sterk en overtuigend. En ik wil het er eigenlijk met iedereen over hebben.

    Er is dan niks wat beter kan?

    Jawel. Die nieuwe Herman Koch had ik net als papieren boek aangeschaft. En in mijn kast staan nog veel ongelezen boeken. Bovendien wil ik de boekhandel blijven steunen en vind ik kijken naar mijn boekenkast nog steeds zeer de moeite waard.

    Dus, beste uitgevers, waarom krijg je als koper per papieren boek geen eenmalige inlog voor een download?


  • “Hello you all, how are you doing?”

    Zangeres Ane Brun stelde de vraag na een paar nummers spelen aan de 1500 mensen tegenover haar. Zij op het podium in de feeërieke omgeving van het Caprera Openluchttheater in Bloemendaal. Wij met z’n allen zittend op de bankjes van het amfitheater.

    Een paar mensen klapten, sommigen zeiden iets, maar er heerste vooral ongemak, waardoor de gewoonlijke respons meer een soort onhandig gemurmel werd.

    We voelden het waarschijnlijk allemaal: het was geen dag om terug te joelen.
    Eerder een dag om nederig en stil te zijn. En om je af te vragen wat het leven waard is.
    Om te luisteren.
    Naar muziek.

    Even voor het het concert waren we met z’n allen een minuut stil geweest.
    1500 mensen en alleen het geruis van de bomen in de duinen.

    “I know it’s a special day for you”, zei ze.
    Ze wijdde een paar woorden aan het tragische lot van de inzittenden en ik voelde me, met onbekende mensen voor, achter en naast me een beetje alsof ik in een vliegtuig zat.
    En dan. In 1x. Allemaal. Weg.

    Er werd geapplaudiseerd.

    Ane Brun ging door met spelen, met zingen, en de band speelde alsof hun leven ervan af hing. De klanken en de teksten van de liedjes gaven troost en een gevoel van geluk.

    En een paar nummers later stond iedereen te dansen.


  • “Misschien hebben ze hier nog niet door dat het Nederlands elftal eruitligt.”
    Overal hingen nog oranje vlaggetjes aan de gevels.
    Het was vrijdag. Woensdagnacht was het duidelijk geworden dat Argentinië Nederland had uitgeschakeld.
    “Misschien is het luiheid, en hebben ze gewoon geen zin om al die oranje dingen eraf te halen.”

    Al snel bleek dat de oranje versierselen er nog hingen omdat er nog een wedstrijd gespeeld moest worden. De troostfinale, waarvan ik dacht dat niemand ernaar uitkeek.

    In Friesland wel!
    De dorpskroeg stroomde vol met in het oranje geklede lieden. Mijn gelukstenue lag al in de berging, maar gelukkig vond ik nog een hamster in mijn tas die ik aan mijn oorbel hing (niet naar ieders smaak).

    Of we wat wilden drinken, vroeg een jongen. Graag, zeiden wij. Wat aardig.

    Eerder op de dag had een kaartjesverkoper gezegd: “Dat voetbal? Daar doe ik niet aan. Dirk Kuijt zit elke dag al bij mij op de bank. Die hoef ik niet ook nog op televisie te zien.” Hij wachtte onze reactie even af, duidelijk zichtbaar dat hij deze grap niet voor het eerst maakte. “Ik heet zelf Dirk Kuijt”, zei hij, terwijl hij trots op zijn borst klopte.

    Of we nog wat wilden drinken, vroeg een andere jongen. Lekker, zeiden wij.

    “Kunnen jullie ons gewoon verstaan, ja toch?”, vroeg een jongen met een licht accent.
    “Zonder enig probleem”, zei ik.
    “Hier verderop niet hoor, daar spreken ze echt Fries, dat kan ik nog niet bijhouden. Jullie kunnen ons dus goed verstaan?”
    Ik knikte nogmaals.
    “Het is allemaal wel leuk en aardig zo’n accent, maar soms werkt het in je nadeel.”

    Voor de wedstrijd begon, ging het over Kees. Kees kon geen lening bij de bank meer krijgen. Voor dat kleine stukje grond. En hij kon niet meer met Roel in zee. Dus nu moest hij op zoek naar iets heel anders.
    “Wij hebben makkelijk praten”, zei de jongen. “Dat moeten we niet vergeten.”

    De wedstrijd begon.
    “Dit is best wel een interessante wedstrijd”, zei een meisje dat de rest van de 2x 45 minuten voor me op een stoel zat te snapchatten. Later bleek dat ze jarig was.

    Of we nog een biertje wilden, vroeg een man.
    Wij zijn aan de beurt, zeiden wij.
    Dat komt later wel, zei hij.

    “Net Edgar Davids”, hoorde ik achter me, toen Maicon naar zijn schenen greep.
    “Hoezo? Alleen maar omdat hij een neger is zeker?”, zei degene naast hem.
    “Nee oetlul. Omdat die ook soms geen scheenbeschermers droeg.”

    Zuchtend: “Ik heb zin om weer naar de ArenA te gaan. We hebben hier iets met Ajax, dat is altijd al zo geweest.”

    Robin van Persie schoot op doel.
    “Moeilijk zat hoor. Moeilijk zat.”

    Of we nog een potje bier wilden, vroeg een jongen.
    Laten we dat maar doen, zeiden wij.

    “Mijn broertje is Nederlands kampioen grasmaaien.”

    Vorm kwam erin, vlak voor het einde, en ik riep door de kroeg dat ik het geweldig vond van Van Gaal.
    Ik werd door de Friezen voor gek verklaard.
    “Dat wíl je toch niet? Dat is toch sneu?”
    En ik zei dat ik het mooi vond.
    “Mooi?”, zei een jongen. “Dat is zeker iets met emotie. Dat kennen wij hier niet.”
    Vorm trapte uit: “Man! Man of the match! Fantastisch.”

    Of we nog wat drinken wilden, vroeg een man.

    “Het is leuk dat jullie er zijn”, zei een vrouw. “Het luistert de boel hier een beetje op.”


  • Afscheid

    Afgelopen weken incidenteel, maar zeer intenstief gebruikt:

    1 Blauw shirt (HEMA)
    – Blauw? Ja, blauw. Blauw is de kleur van het uittenue. De eerste wedstrijden waren uit. Never change a winning t-shirt.

    1 Oranje stropdas
    – Niet al te strak aantrekken, verhoogt de spanning. Niet al te los, dat heeft negatieve invloed op de concentratie.

    1 loombandje van L. van voor het WK
    – Duidelijk nog in de ‘ik knoop het met de hand, kijk wat mooi’-fase. En ‘ik heb niet genoeg oranje, dus ik doe er ongevraagd kanariegeel bij’. Desondanks beloofd het te dragen gedurende alle wedstrijden. Plicht gedaan.

    1 loombandje van M.
    – De Leroy Fer onder de loombandjes. Pas in de derde wedstrijd in het veld gekomen, duidelijk professioneel geloomd. Krachtig in kleur. Meteen indrukwekkend (ongeschonden gebleven).

    1 hoofdtooi met de kleuren van de Nederlandse vlag (HEMA)
    – Te gebruiken als armband. Vaak pas in tweede helft aan herinnerd. Vergeten te dragen tijdens de wedstrijd tegen Mexico. Warm. Laat veertjes los.

    1 Oranje zweetband
    – Bij tijd en wijle zeer noodzakelijk. Herkomst ongewis.

    >> NU NOCH TE KOOP, NOCH TER OVERNAME AANGEBODEN <<
    Gaan met liefde en respect 2 jaar lang de berging in.

    Het was mooi.
    Het was goed.
    Het was een team.
    Het was oranje.

    Jongens,
    bedankt.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)