Het filmfestival in Rotterdam doet mij denken aan vervlogen tijden. Goede tijden, donkere zalen, fel daglicht bij buitenkomst, vierkante ogen, flesjes water, geplette broodjes en riante stoelen. De goede nostalagie druipt er van af, en het allerfraaiste ervan is: het gebeurt elk jaar weer. Elk jaar meer goede herinneringen en een heerlijk gevoel.
De films waarvan ik eerder verhaalde dat ik die zou gaan zien, klopten niet helemaal. De eerste film wel. De Aap (in de enige echt slechte zaal van het festival – Venster 1) was het derde deel van een drieluik over een jongen die opgroeit in Kirgizië. Het mooie van het filmfestival is dat ik nu weet dat de mensen in Kirgizië er blank, Aziatisch, en zwart uitzien, dat ik weet dat de meisjes korte broeken dragen omdat het er warm is, de jongens er zeer trendy gekleed uitzien, dat er redelijke rijkdom is en dat jongeren er anno 2001 dansen op Venus van Shocking Blue. Verder nogal fragmentarisch, weinig diepgaand, maar prachtige plaatjes.
De tweede film was Tirana Year Zero. Voor topologisch wijze mensen verraadt de titel het land van herkomst reeds. Het mooie van het filmfestival is dat ik nu weet dat er van de vier miljoen inwoners in Albanië sinds de val van het dictatoriaal bewind in 1990 ongeveer 1,1 zijn geëmigreerd naar het Westen (vooral Italië en Frankrijk). Deze film ging over een man van ongeveer mijn leeftijd die juist niet wilde emigreren, trots was op zijn vaderland en daar een bestaan op wilde bouwen. Maar waarom hij ineens zonder iets uit te leggen zijn vriendin verliet, aan een zuidelijke Albanees strand lag, en er een Franse topless journaliste opdook, snapte ik niet helemaal. Wederom mooie plaatjes.
Derde film, Strike a Light, was, zoals de regisseuse het uitlegde, geen videoclip, geen film en geen documentaire. Waarmee ongeveer alles inderdaad gezegd was. Het was een beetje van alles wat, en een beetje van alles niets. Vrouwen uit New York vertellen over hun verhouding ten opzichte van de man in het algemeen. Met de vrouwen in de film kon ik me geenszins identificeren, als man zou ik een regelrechte hekel krijgen aan het vrouwelijk deel van de mensheid, en de tekst was zowel moeilijk te volgen als niet bijster interessant. En natuurlijk werd ze lesbisch aan het eind. Het was tenslotte een Amerikaanse, niet-commerciële film.
De laatste film was inderdaad de nieuwe Coen brothers film en maakte de vorige film meer dan goed. Prachtig hoofd van Billy Bob Thornton, prachtige beelden, prachtige wijsheden over het leven en dan toch lekker niet, ruimteschepen en, nou, u moet eigenlijk zelf maar gaan kijken. Want die redt de bioscoop in ieder geval.
Zondag nog vijf films en volgend jaar meer dagen vrijnemen. Mmm. ๐