Jaar: 2002
Een begrip sinds april 2001
- 2025 (2)
- 2024 (2)
- 2023 (4)
- 2022 (2)
- 2021 (1)
- 2020 (1)
- 2019 (2)
- 2018 (1)
- 2017 (1)
- 2016 (2)
- 2015 (12)
- 2014 (22)
- 2013 (27)
- 2012 (41)
- 2011 (43)
- 2010 (71)
- 2009 (87)
- 2008 (195)
- 2007 (210)
- 2006 (250)
- 2005 (225)
- 2004 (350)
- 2003 (490)
- 2002 (522)
- 2001 (399)
-
Laatste brief naar de duinpan
—
Lieve M., Fijne R&C-dag! Je raadt nooit welk liedje City FM speelde toen ik vanochtend de postkamer binnenliep en de radio aanzette. Echt hoor! Ze doen het erom. City FM heeft een kartonnen doos met plaatjes die ze elke week door elkaar husselen, en af en toe komt dat deuntje weer naar boven. Ik vertrouw…
-
Derde brief naar de duinpan
—
Ha die M., Het weer werkt niet echt mee voor je. Jullie zullen wel heftig aan het Catannen zijn, na in ieder geval van de mooie zaterdag genoten te hebben. Wij zijn zaterdag naar Enkhuizen gegaan. Op Sloterdijk op de trein gestapt en richting Zuiderzee geboemeld. Langs het spoor hebben we wel twintig voetbalvelden gezien,…
-
Tweede brief naar de duinpan
—
Lieve M., Heb je er wel eens bij stilgestaan dat atomen uit ruimteschepen bestaan? Ik ook niet, tot voor kort, maar ik had er al veel eerder over na moeten denken, want ik zag al jaren hetzelfde kaartje in het gratis advertentiebord bij de supermarkt. Atomen bestaan uit ruimteschepen, staat er op het kaartje, met…
-
Eerste brief naar de duinpan
—
Hoi M., Omdat jij niet kon, zijn wij maar naar Paradiso gegaan. Londen riep, zoals iemand al in een mailtje zei van de week, en wij gaven gehoor. We hadden ‘s middags op de site van de vpro al naar liedjes van de bandjes geluisterd, spraken af met mensen die ook gingen, en we waren…
-
Gastheer Vandenb
—
Na mijn werkdag vandaag keer ik terug naar de duinpan van twee weken geleden, naar het strand, naar de bossen, naar de zeewering, naar lucht die frisser inademt dan die in Amsterdam, naar vrijheid en blijheid, naar uitgebreid ontbijten ’s ochtends of ’s middags, naar Catan spelen tot diep in de nacht, naar boeken lezen, en…
-
Teletijdmachine
—
Op de vernieuwde en uitgebreide playlist van mijn MP3 speler word ik heen en weer geslingerd tussen mijn eindexamen, zomervakantie 1996, het heden, december vorig jaar, zomervakantie 1999, twee weekenden geleden, nogmaals het heden, Glasgow 1997, voorjaar 2001, Rotterdamperiode najaar 2001, zomervakantie 1995, toekomst (wellicht), 26 december 2001, nogmaals heden, postje over Top 21 Nederlandstalige…
-
Gosford Park
—
Een feest der herkenning! Michael Gambon, Kristin Scott Thomas, Maggie Smith, Laurence Fox, Jeremy Northam, Bob Balaban, Helen Mirren, Emily Watson, Richard E. Grant, Kelly MacDonald, Stephen Fry, om er maar een paar te noemen. De nieuwe van de oude knar Robert Altman: Gosford Park, gaat dat zien. Genieten, kijken, grinniken, en acteurs (niet) herkennen.
-
Natje droogje
—
Op een doordeweekse avond televisiekijken een aantal weken geleden sprong ik van kanaal naar kanaal zonder ergens langer te blijven hangen dan een minuut. Een vrouw met een donkerharig boblijntje stond voor een kleurig bord met cijfers en letters waarvan sommigen verlicht waren. Onder in beeld stond een telefoonnummer. De mevrouw zei tegen mij, terwijl ze op…
-
Op de fiets (20)
—
Gisterenochtend fietste ik in den vroegte door het centrum van Amsterdam. Vrachtwagenbestuurders waren aan het laden en lossen, chagrijnige vuilnismannen zwiepten hun bezem expres vlak tot voor mijn wentelende wiel, mannen met wallen in pakken stapten uit glimmende wagens en op de universiteit waren alle ramen nog donker. Een vrouw met gestreepte rok, een roze maillot en…
-
Almsterdam
—
In een interviewtje met Almeerse jongeren vroeg ik hen naar hun ervaringen over de stad. Ze zaten in een kringetje en wachtten af tot er iemand zou beginnen met praten. Iemand zei dat het een beetje saai wonen was, dat de wijken allemaal echt wijken waren, dat Haven leuker was dan Stad. Iemand anders zei…
-
Eerste zuchtje lentewind
—
Het geflirt was niet van de lucht! In Albert Heijn, op straat, op de fiets. Aan de telefoon zelfs, bij de bank. Men keek elkaar net even iets langer aan, men knipperde iets minder vaak met de ogen, men maakte een praatje over niets. De lente is daar.
-
Requiem
—
Vanuit het pluche klapstoeltje helemaal vooraan in de zaal had ik mooi zicht op het orkest en het orgel en op de in lijstjes geschilderde namen van bekende componisten. Zo ook op de naam Lulli, die nog immer een beetje lullig tussen al die mooie namen hangt. Ik bedacht mij dat ik Lulli eigenlijk alleen…