Het sneeuwde lichtjes toen we in Rotterdam aankwamen. We liepen De Doelen voorbij, op naar de Schouwburg, om onze kaartjes te halen. Bij aankomst in de Schouwburg bleek dat de kassa’s zich dit jaar in De Doelen bevonden. Het voelde wat raar om daar op de laatste donderdag achter te komen, in plaats van op de eerste.
Licht uit. Film aan. The Kite was een trage, donkere, Russische film. Inderdaad, al gauw werden de oogleden aangetrokken door de zwaartekracht. Ik hield ze echter open maar werd er niet veel vrolijker van. Dan Het Brandende Bruidje! De regisseur van de film was aanwezig, dus werd er na 5 minuten voorzichtig geklapt. Maar snappen deden wij hem niet, we werden er niet ontroerd van en ook moesten we niet lachen.
Vervolgens was Sophiiiie aan de beurt, die mij wel ontroerde en tegelijkertijd aan het lachen maakte. Wat een drama. Duits meisje (Katharina Schuettler) heeft een afspraak voor een abortus en gooit de nacht ervoor alle remmen los. Ze doet zichzelf een hele hoop aan, laat zich in met verkeerde types, is het ene moment vrolijk en het andere moment depressief. Michael Hofman filmt haar, tegen het onderwerp in, op een soms hilarische manier, waardoor ik op heel misplaatste momenten, die ik u hier zal besparen (ranzig!), erg moest lachen. Het zien waard, maar pantser u wel.
Daarna een korte wandeling door de stad. Het begon waanzinnig te sneeuwen. Dikke vlokken ontnamen ons het zicht. Helaas bleef niets ervan liggen.
Fear X was een kruising tussen een psychologisch drama en een film noir detective. Op zoek naar de moordenaar van zijn vrouw reist Turturro via wel heel onlogisch gevonden bewijsmateriaal naar Montana. Alwaar er geheime genootschappen blijken te zijn, en het filmdoek wordt volgestopt met rode, psychedelische figuren en duistere gangen. Hoewel ik het einde niet helemaal begreep, boeide de film wel en was het nog spannend ook. Mede te danken aan Turturro.
Na een hapje eten in Rotown, mijn favoriete café, was alweer tijd voor de laatste film: Morvern Callar, van de uit Glasgow afkomstige Lynne Ramsay. Ik moet zeggen dat ik het verhaaltje in de festivalkrant aantrekkelijker vond klinken dan ik de film uiteindelijk vond. Een meisje treft haar vriend aan op de vloer in de keuken, zelfmoord. Ze neemt zijn geld, en gaat met een vriendin naar een door jonge Britten bevolkte toeristenplek in Spanje. Ze trekken vervolgens de bergen in waar ze wat mensen ontmoeten, elkaar kwijt raken en elkaar weer vinden.
Ook hier een open eind. Een mooie film, met mooie beelden, maar net niet helemaal compleet, wat mij betreft. Mijn dinnetjes dachten daar anders over en waren zeer enthousiast.
Na een drankje in de Schouwburg stapten wij zeer tevreden en helemaal niet zo moe de internationale trein in richting Amsterdam.
Zondag Volkskrantdag!