Maand: maart 2004


  • Mij kwam via zeer geheime kanalen ter ore dat Scram C Baby op Koninginnedag welhaast de gehele dag in Paradiso zal spelen. Van ’s middags vroeg tot ’s avonds laat! Woeha! Degene die mij dit nieuws deed toekomen, formuleerde het als volgt:

    “In april bestaat Scram C Baby zoveel jaar dat het de hoogste tijd wordt voor een bloemlezing uit hun oeuvre. Komt ook nog ?s bij dat hun laatste album ?Love is not enough? kats is uitverkocht en dat alle leden het nog steeds monster vinden om in die band te zitten.”

    Gek taaltje he? Leuk. Kats, monster.
    Maar! Ze gaan natuurlijk niet in hun eentje die hele tijd tussen 16 en 23 uur vol krijgen. Dus nodigen ze wereldberoemde bandjes uit binnen- en buitenland uit om ook te komen spelen. In het buitenlandsche vieren ze namelijk geen Koninginnedag dus die wereldberoemde bands hebben gewoon een werkdag.

    En nu komt het nog leukere nieuws! Scram C Baby vraagt uw hulp! Zij zijn namelijk op zoek naar een act of band die de line-up kan completeren. Doet u vooral veel suggesties hiero onder in het commentaarboxje, dan zullen we kijken of de jongens van Scram C Baby mijn site wel goed genoeg lezen. Ik doe alvast een voorzetje met The Yearlings.


  • Het was ineens mooi weer. Mijn lijf riep om buiten, mijn hoofd maakte het niet zoveel uit en dus vond ik mijzelf even later terug op de fiets. Ik wilde naar het strand, had geen zin in de trein en was dus vastbesloten naar het enige echte Amsterdamse strand te fietsen: Blijburg op IJburg.

    Ik was nog nooit op IJburg geweest, de nieuwe woonwijk ergens ver in het oosten van Amsterdam. Met de kaart van Amsterdam bij me en een dosis goede moed hoopte ik de weg te kunnen vinden.
    Dat ging niet zo goed. Mijn kaart komt uit augustus 1994. Ergens in het IJmeer ligt volgens de kaart een soort schiereiland en ik was er altijd van uit gegaan dat IJburg op dat schiereilandje lag.
    Dat was niet zo. Ik fietste heel heel heel ver en kwam uit in het niets. Dus moest ik om. En terug. Ik fietste langs dit mooie uitzicht (popup). En ook zag ik omgekeerde fietsers in het water (popup).
    Op goed geluk ging ik uiteindelijk een brug over en daar trof ik inderdaad een bordje IJburg met een dikke pijl naar rechts. Op mijn kaart fietste ik nu in het water. Een heel stuk blauw gaapte mij aan op papier, terwijl ik zelf op stevige ondergrond reed. Opmerkelijk. IJburg is blijkbaar uit het niets verrezen. (Ineens herinnerde ik me een referendum, ik stemde tegen).

    IJburg bleek nieuw, zanderig en vooral uitgestorven (popup). Er stonden al wat huizen, maar verder moest het leven nog gebouwd. Ook op het strand Blijburg werden nog zand en hekken versjouwd (popup).
    Maar het was er wel heerlijk. Lekker zonnetje, weinig mensen, aan het eind van de wereld. Water. Helder weer. Heel in de verte, aan de overkant van het IJmeer kon je gebouwen zien. Geen idee. Mijn kaart reikte niet zo ver. Je kon Durgerdam zien liggen, een mooi rijtje huizen aan de dijk. Daar moest ik naar toe!

    Ineens was ik in Durgerdam en van Durgerdam ging ik naar Ransdorp. De dorpen hebben hier fascinerende namen. Ransdorp, Holysloot (popup). De rit door de polder is prachtig, over de Durgerdammergouw, meurend naar mest en klinkend naar vogels. De toren van Ransdorp steekt statig boven alles uit (popup).

    Via Nieuwendam, Schellingwoude en Amsterdam Noord en het pontje over het IJ kom je dan weer in de stad.
    Daar gierde het verkeer, zaten terrassen vol en ging de zon al bijna onder.

    Dit zijn mooie dagen.


  • Hemel! Herinneringen komen op! Dat komt door het stukje van Anneke van Zeekomkommer over haar drogist die Juistja heette.

    Wij hadden meneertjemeneertje.

    Meneertjemeneertje was een man die niet al te groot was en er uitzag als een gluiperd. Hij bestierde een kleine kruidenierszaak in de kop van Noord Holland met belachelijke prijzen. De prijzen waren zo hoog omdat hij het kon maken. In de verste verte was nog geen andere winkel te zien.

    Tegen mijn vader zei hij altijd meneer. Na elke zin. Lekker weertje he meneer, wat mag het zijn meneer, hoe gaat het met u meneer, ja meneer dat vind ik ook, ja prijzig meneer maar ik kan er niets aan doen he meneer zo gaat dat he meneer ja wat erg.
    Gek werd je ervan.

    Na verloop van tijd heette de man bij ons meneertje. En later meneertjemeneertje. Toen ik oud genoeg was om alleen te gaan, verwachtte ik dat hij mij ook meneertje zou noemen. Maar hij noemde me mevrouw.

    Zijn winkel is al een aantal jaren weg. Pensionering, failissement door de Albert Heijn, ik weet het eigenlijk niet.
    Maar zijn zeurderige stem weerklinkt nog immer als ik de plek van zijn winkeltje passeer. Meneertjemeneertje. Waaah!


  • Er ging een bom af in het centrum van New York. Twee uur later werd de verantwoordelijke op een afgrijselijke manier omgebracht, brandend in een helikopter. De bebloede politieman die daar voor zorgde, stak lachend een sigaret op.

    Gisteren zag ik Die Hard With a Vengeance op TV. De film zag ik al eerder, met het hele gezin, in de bioscoop. Wij houden van de Die Hard films en zelfs van Bruce Willis.

    Pas gisteren viel het me op hoe gewelddadig de film is terwijl het toch niet zo op je overkomt. Veel grapjes, veel relativeringsvermogen, weinig tijd voor sentiment. Harde jongens zonder angst, lekker schieten, no big deal. Ook viel (daarom juist?) gisteren op hoe gedateerd de film is. Hij komt uit 1995, maar het lijkt alsof hij in een ander millennium geschoten is (ha! dat is ook zo). De kleuren, maar ook de manier waarop het verhaal verteld wordt: rauw, ongepolijst, onverbloemend. Volgens mij ligt er over elke Hollywoodactiefilm die nu gemaakt wordt een zweem censuur, nostalgie en verplichte emotie. Bovendien deed de film bijzonder traag aan – ook apart voor een actiefilm, wel prettig.

    De scene waarin een metrostation gebombardeerd wordt, was zeer realistisch in beeld gebracht. Weet ik nu, na de aanslagen op het WTC. Het gruis, de assige materie, het stof. Toen ik de film in 1995 zag, nam ik het allemaal voor waar aan en stond het ver van mijn bed. Negen jaar later weet ik hoe zoiets er uitziet. Shown to me on TV with a live audience. Bizar.

    Toen de meeste actiefilms na het WTC drama uit roulatie werden genomen en sommige soms zelfs aangepast, vond ik dat tamelijk overdreven en Amerikaans. Maar gisteren kon ik de film niet zien zonder er constant aan te denken. Films zoals deze kunnen voorlopig niet meer gemaakt worden. Da’s best jammer, want ik heb me zeer vermaakt.


  • Ik zag hem fietsen, een stukje verderop. Moest even denken hoe hij ook alweer heette maar wist meteen wie hij was. De Man met Geheugenverlies.
    Hij kwam destijds bij ons in de kroeg, een kruising tussen een jongen en een man die door sommige van mijn vriendinnen aantrekkelijk gevonden werd. Groot, robuust, donker, mooie ogen. En toen, ineens, geheugen kwijt, door een ongeluk. Klap op zijn hoofd. De hele stad, in ieder geval het uitgaansleven, gonsde er van. Ik zag hem lang niet meer.

    Hij fietste in tegengestelde richting en ik vroeg me af ik hem moest groeten. Hij wist waarschijnlijk niet meer wie ik was. Of, je hoort soms ook dat geheugenverlies tijdelijk kan zijn. Eenmaal veroordeeld tot iets, kom je er in zo’n stad niet snel meer af. Een Man met Geheugenverlies is veel interessanter om het over te hebben dan over de man die ooit eens even zijn geheugen kwijt was. Ik keek even naar zijn hoofd. Daar kon je niets aan zien.

    Ik volgde hem met mijn blik. Wilde hem eigenlijk wel even testen, door zijn naam te scanderen en te zien of hij om zou kijken. Maar ik deed het niet. Zo goed kende ik hem nou ook weer niet, en in die tijd dat ik hem vaker zag, zou ik hem misschien ook niet eens gegroet hebben. Op klaarlichte dag iemand aanspreken die je uit de kroeg kent is tamelijk verwarrend. Zeker iemand met geheugenverlies.
    Wel spannend. Misschien was ik wel de enige die hij nog kende, omdat zijn geheugen zo in de war was dat het zeer selectief geworden was. Zijn moeder herkende hij niet meer, maar dat ene meisje uit de kroeg nog wel. Ik zag het onderschrift bij de foto in een of ander slecht tijdschrift al staan. Ha.

    Ik was een mietje en groette hem niet.

    Hij deed het.
    Op het moment dat we even op dezelfde hoogte waren, riep hij mijn naam.


  • stemmenstemmenstemmen
    Het heeft even geduurd, maar er kan weer worden gestemd voor de enige echte webloggershoofdprijs de Dutch Bloggies en wel hier (klik).
    Vele mooie logs! Gaat het zien en stemt!

    Zo. Dan ga ik morgen wel weer iets schrijven wat niet alleen voor incrowd te snappen valt, okisuperodoki.


  • Bij de vragen die hieronder staan, horen behalve antwoorden weer nieuwe vragen aan twee nieuwe mensen.

    Vraag 1 van mij: Er is ons vannacht een uur ontnomen. Stel dat jij dat uur wel had gekregen, op welk tijdstip vandaag dan ook, wat zou je ermee hebben gedaan?

    Vraag 2 van mij: Welke taal zou je machtig willen en zijn en waarom ben je dat niet?

    Vraag 3 van mij: Wanneer heb je voor het laatst iemand echt blij gemaakt en waarmee?

    Dat zijn mijn drie prangende vragen.
    Nu nog de mensen aan wie ik ze ga stellen. Ik had zelf Webkim en Zeekomkommer bedacht, maar die hebben al zo’n stokje doorgeslingerd.

    Dus worden het Cranium en Uniquehorn omdat zij kek zijn en eigen. Als ze willen, tenminste.
    En nu nooit meer een stokje geven hoor!


  • Een stokje is iets wat je krijgt van een andere weblogger. Die andere weblogger heeft het stokje op zijn site naar jou ‘gegooid’ en dan moet jij datzelfde doen naar iemand anders.
    Ik vind stokjes stom.
    Stokjes zijn maffe weblog incrowd dingen en ik heb de laatste jaren ieder stokje geweigerd.
    Toen kwam Luuk.

    Luuk en ik go way back, terug naar 2001, naar een tram in Den Haag, een strandtent in Schevingen. My first Weblogmeeting.
    Dat is nostalgie. En ik ben een sucker voor nostalgie dus ik zal het stokje van Luuk aannemen. Maar daarna NOOIT meer! Hoor je dat, Luuk (en anderen)?!

    Ik moet drie vragen beantwoorden en dan aan twee mensen nieuwe vragen stellen.

    Vraag 1 van Luuk: Je layout is al sinds jaar en dag hetzelfde. Je lijdt aan het zogenaamde L-rs-sydroom en vindt blijkbaar dat je schrijfsels het belangrijkste zijn, gezien je minimalistische vormgeving (wel mooi hoor!). Wat is het mooiste stukje wat je ooit hebt geschreven en wat was de mooiste reactie van een lezer op een stukje?

    Jemig! Dit zijn meteen twee vragen + 1 indirecte. Mijn layout is inderdaad sinds 27 april 2001 toen ik begon hetzelfde gebleven. Walter heeft m toen voor mij gemaakt. Ik heb zelf te weinig technische kennis om de site naar mijn smaak te veranderen, en de mensen die het ooit geprobeerd hebben, zeggen dingen als ‘jouw CMS zuigt echt grote tijd’, of ‘ongelooflijk, jouw stylesheet zit vol met tabellen, dat is zooo 2001’. Ik ben blij met mijn lay dus ik laat m lekker zo. De letters zouden alleen wel iets groter mogen, alleen dat is lelijk.

    Het mooiste stukje dat ik ooit geschreven heb… poeh. Dat is moeilijk. Het meest emotionele stukje waar ik trots op ben, is het stukje over Margit. Verder heb ik nog wel wat favorieten, zoals deze of deze en eigenlijk nog veel meer want elk stukje heeft z’n eigen waarde, maar kan ik er niet eentje uitpikken.

    De mooiste reactie van een lezer is ook een erg moeilijke.  Soms is de eerste reactie heel erg belangrijk. Zeker als ik zelf tevreden ben over een stukje, maar nog onzeker ben of de lezer dat ook zal zijn, dan is zo’n eerste reactie cruciaal. Reacties zijn fijn (maar kunnen ook dodelijk zijn). Ik kom nu even niet op de mooiste reactie. Misschien later.

    Vraag 2 van Luuk. Je hebt een laptop gewonnen bij een BNN-weblogverkiezing. Je staat regelmatig in bladen, bent genomineerd voor een lifetme-award en wordt door sommige mensen zelfs de weblogkoningin genoemd. Waarom ben jij zo leuk?

    Of ik zelf leuk ben, weet ik niet, ha, maar blijkbaar is de regelmatige verversing van mijn site en de contuiniteit daarin wel belangrijk om een publiek aan me te binden. Verder hoop ik dat mijn log afwisselend en algemeen genoeg is om voor veel mensen te lezen. Herkenbaar maar eigen, hoop ik. Het is daarom ook niet echt een dagboek, zoals sommige mensen het noemen. In een dagboek staan heel andere, en intiemere dingen, dan hier.

    Vraag 3 van Luuk. Is er sinds april 2001, de maand dat jij begon met webloggen, veel veranderd in het weplokwereldje?

    Ja, er is veel veranderd. Voornamelijk qua aantallen. Aantallen webloggers, aantallen lezers, aantallen reacties. Toen ik begon, waren er maar weinig loggers en kende iedereen elkaar. Ik voelde me toen al een beetje een nakomer. Nu heeft iedereen een weblog – ik krijg ook vaak mailtjes van vrienden en vriendinnen dat ze ook een weblog begonnen zijn, terwijl ze het in het begin misschien zelfs een beetje raar vonden. Het handige hiervan is, dat ik niet zo omslachtig hoef te doen als ik aan een vreemde vertel wat ik doe. Het begrip weblog is redelijk ingeburgerd. Het minder leuke er van is, dat ik door de bomen het bos niet meer zie en er zoveel bagger tussen zit dat ik er ook geen zin in heb om me er in te verdiepen.

    Zo. Ik hoop naar tevredenheid beantwoord.
    Nu moet ik mijn stokje doorslingeren naar twee anderen met drie nieuwe vragen. Maar eerst ga ik een tosti maken en relaksen. 🙂


  • Momenten dat er een ideetje zo zoef ineens mijn hersenen induikt, daar een tikje geeft tegen een kwabje dat het doorseint naar mij. Soms zijn ze er volop, soms zijn ze afwezig.

    Op de fiets en laat in bed, vlak voor het slapen gaan: dan gebeurt het. Bliep, ideetje.

    Hoe komt dat? Komt mijn geest dan tot rust en wordt er plaats gemaakt voor ruimte en creativiteit die de rest van de dag onderdrukt wordt?


  • De tweede assertiviteitsgolf van de dag vond plaats even na de eerdergenoemde uiting van rechtvaardige brutaliteit.
    Ditmaal was de locatie mijn huis en het communicatiemiddel de ouderwetsche telefoon.

    De telefonisten van T-Mobile zijn altijd zo grappig. Eerst vragen ze wie je bent en controleren ze je gegevens en dan vervolgens doen ze heel netjes en sociaal. Goedemiddag, mevrouw Roze, ik zal mij nu dan ook even voorstellen. U spreekt nu met Mariska van den Berg, bla bla.
    Da’s protocol, want wie je ook spreekt, ze hanteren allemaal dezelfde strategie, alleen de naam is anders. Het doet een beetje Amerikaans aan, maar op een Nederlandse manier – het wordt nergens overdreven en toch moet ik er altijd een beetje om lachen.

    Mijn T-Mobile abonnement is verlopen. Ik betaal 30 uiro voor 300 minuten, maar ik ga er steeds overheen (i was born to communicate). 30 euro is te overzien, maar niet als je per minuut die bovenop de 300 komt ineens heel veel moet betalen. Ik wilde naar 450 minuten babbelen per maand. Dat kostte 45 euro, ‘omdat ik al zo lang lid ben’.

    T-Mobile heeft een erg okeje website, waar allemaal fijne aanbiedingen op staan. Dus ik wandelde wat door die bladzijden en trof daar een bijzondere aanbieding. 450 minuten bellen per maand + 80 SMSjes in een bundeltje = 32 euro!
    Hee hee. Maar dat was ongeveer net zoveel als ik nu betaal, alleen dan krijg ik veel meer. Wasdah?

    Ik belde de telefoniste van T-Mobile, van wie ik de naam heel assertief had genoteerd, terug en vroeg haar de zojuist gemaakte ‘speciale aanbieding omdat ik al zo lang lid was’ te wijzigen in dit perfecte aanbod voor nieuwe abonnees.
    Zij sputterde nog wat tegen, euhm, weet u dat wel zeker, want nu krijgt u geen gratis telefoon. Die gratis telefoon had ik zojuist ook helemaal niet gekregen en bovendien doet mijn model het nog prima.

    Kortom: assertiviteit zorgt voor vet gevulde portemonnee! Zegt het voort!
    Tjakka BOEM!

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)