Maand: mei 2005


  • Merel Roze, voor al uw teksten
    Hoera! Vanaf heden: Merel Roze, voor al uw teksten.
    Gisterenavond zat ik samen met zo’n zestig andere startende ondernemers in het belastingkantoor aan de Kingsfordweg. De andere 59 mensen zagen er niet uit alsof ze het net zo spannend vonden als ik, maar mijn hart klopte van sensatie over zoveel zelfstandigheid.

    De mensen van de Belastingdienst deden heel erg hun best om erg aardig, behulpzaam en informatief te zijn. Dat lukte heel goed. Vier mensen van de Belastingdienst hielden een praatje en beamden de belangrijkste zaken naar een scherm achter hen. Het ging over BTW, VARs, FOR, omzetbelasting, winst, kleinschaligheidsinvesteringsaftrek (echt), startersaftrek, enzovoort, enzovoort. Superinformatief! Helaas ook superhumorloos. Leuker konden ze het blijkbaar niet maken.

    De mensen van de Belastingdienst konden niet zo heel goed met woorden uit de voeten. Zo noemden zij een catalogus allen een catalógus, wat dan wel weer heel consequent was, en hadden ze het steeds over een ellektronische aangifte. Dat was niet zo erg. Eén mevrouw van de Belastingdienst presteerde het echter om bedragen steeds verkeerd te zeggen. In plaats van 21.050 euro zei ze steeds 2150. En ook van 20.000 maakte ze 2.000. Eens kijken of ze dat bij mij straks ook goed rekenen!

    Zoals altijd bij dergelijke colleges is er één persoon die Heel Veel Vragen stelt. De Persoon die Heel Veel Vragen stelde was dit keer een mevrouw met een zwaar Oost-Europees accent, wat het er niet makkelijker op maakte. De ene mens van de Belastingdienst was beter in het beantwoorden van die vragen dan de andere mens van de Belastingdienst. Eén mevrouw van de Belastingdienst raakte zo in de war van het feit dat ze de vrouw niet kon verstaan en was zo bang de vrouw voor het hoofd te stoten, dat ze maar bleef zeggen dat dát na afloop wel even apart kon worden besproken.

    Drie hele uren gingen voorbij. Ik leerde een hoop nieuwe dingen. Ik voelde me blij! Na een aantal jaren zo’n beetje half freelancer te zijn geweest, was dit het moment dat de twijfels overboord werden gegooid. Hoera! ZZP! Terwijl de vrouw achter mij vroeg of alle bedragen in euro’s waren (nee, mevrouw, in ponden), droomde ik over de bloeiende eenmanszaak Merel Roze. Terwijl de meneer van de Belastingdienst nogmaals zei dat je uiteindelijk in de gevangenis kon komen als je maar lang genoeg niet betaalde, vroeg ik mij af of de fles champagne om het te vieren aftrekbaar zou zijn. Terwijl de specialist in “Auto van eigen Zaak” aan het woord was, vroeg ik mij af hoe het zit met de milieuvriendelijke fietswetgeving. En terwijl de belastingmensen het ook niet altijd onderling met elkaar eens bleken te zijn, stopte ik als aandenken het lepeltje van mijn koffie in mijn tas.

    Toen ik naar buitenkwam, was de lucht knalrood.
    De kleur wierp een prachtig licht op het verlaten gebied rondom Station Sloterdijk.
    Ik kon een intense glimlach niet onderdrukken en stapte zelfverzekerd richting trein.

    Dus. Heeft u nog een tekstje nodig?
    Schroom dan niet! 🙂


  • Er was geen kip bij de Stadse Beestententoonstelling
    in het Amsterdams Historisch Museum (je zou kip spreekwoordelijk kunnen
    vervangen door hond, maar die waren er wel. Veel honden zelfs, en ook
    veel katten, ratten, duiven, beren, vlooien, konijnen, cavia’s, eenden,
    andere vogels, paarden, leeuwen, muizen, blinde vinken, reigers en
    bijen van Thomas Schlijper en nog veel meer. Maar weinig mensen dus, wat ik met kip probeerde te zeggen. En daarnaast dus ook geen kip).

    Ik zat op een klein kinderstoeltje te luisteren naar Flappie. Op de
    muur kon je op knopjes drukken om naar andere liedjes over beesten te
    luisteren. Duiven op de Dam, De Kat van Ome Willem, etc. Toen Youp van
    ’t Hek net wraak had genomen op zijn vader, kwam er een klein jongetje
    aangehuppeld. Hij nam plaats op het kinderstoeltje naast me en keek
    nieuwsgierig naar de knopjes. Zijn vader kwam erachteraan.

    Duifjes, duifjes, koos het jongetje.

    Huh?

    Ik wachtte af.

    Er begon een liedje te spelen dat ik niet kende.

    Het jongetje brabbelde mee, hij kende het overduidelijk wel.

    Zijn vader viel hem bij. Duifjes, duifjes, tralala.

    Al gauw waren ze het lichtend voorbeeld van een zingende vader en zoon.

    Ja Zuster, Nee Zuster!, riep de vader naar mij omdat ik een gekke bek trok.

    Oh!, riep ik.

    Wij hebben de DVD!, riep de vader. En daar staat de versie met Hetty Blok zelfs op!

    Oh!, riep ik.

    Toen moest ik constateren dat Ja Zuster Nee Zuster precies een generatie heeft overgeslagen.

    Da’s best cool, voor iets wat in mijn kindertijd als extreem tuttig werd gezien.


  • Een van de leukste dingen die je kunt doen in Amsterdam op een mooie avond.

    Prachtige avond, bootje varen met het jarige jobje. Mmm.

    nietvarende bootjes



    zon! water!

    Meer foto’s, zie Flickr.


  • Waar komt het afbreekstreepje in Tsjetsjeense?


  • Voor de FEBO in de Leidsestraat (dat is in Amsterdam) stond een man
    met een kind op zijn arm. Hij keek geforceerd vrolijk. Ik volgde zijn
    blik en kwam uit bij zijn vrouw, die met een digitaal fototoestel in de
    ene hand en een druipend ijsje in de andere hand een foto van hem
    probeerde te maken.

    De vrouw hanteerde de camera zoals vrouwen dat vaker doen en mannen
    nooit. Met een combinatie van onzekere aarzeling en een artistiek
    verantwoorde blik richtte ze de camera enigszins scheef op haar
    onderwerp. Daarbij ging ze onhandig ver door haar knieen en steeds een
    stap verder achteruit. Nog steeds was er geen foto genomen.

    Achter mij hoorde ik de tram aankomen. Eerst alleen het geluid van
    ijzer door de rails, maar al snel klonk het vertrouwde belletje.
    Waarschuwing, ik kom eraan. De vrouw leek er geen erg in te hebben. Ze
    deed nog een stapje achteruit. Als ze nog verder naar achter zou gaan,
    kwam ze onder de tram, bedacht ik me. De man keek nog steeds geforceerd
    lachend de camera in.

    Ik draaide me om en zag dat de tram tot op een meter of twintig
    genaderd was. Ik riep naar de vrouw: pas op voor de tram!, maar de
    vrouw had me niet in de gaten. De tram kwam dichterbij, tien meter. Ik
    keek naar de man of hij iets in de gaten had, maar de man keek alleen
    naar zijn vrouw. Ik keek om. Vijf meter. Ze moest nu niet nog verder
    naar achter gaan. Ik twijfelde of ik heldhaftig naar de vrouw toe zou
    springen en haar rollend over de grond zou redden.

    Op dat moment deed de vrouw nog een stap naar achter.
    Ik schreeuwde.
    PAS
    OP!!!!!, riep ik, door de Leidsestraat, waarschijnlijk harder dan ik
    ooit in het openbaar had gedaan. Als in een film zag ik de tram de
    vrouw aanrijden, de camera op de straatstenen vallen en het zoontje
    moederloos worden.

    Maar het gebeurde niet.

    Op een miniem haartje na schoof de tram achter de vrouw langs.
    Sterker nog, de vrouw had de tram nog steeds niet in de gaten. De man
    wel. In zijn ogen draaide dezelfde film als ik net had gezien. Paniek
    stond in zijn ogen.

    De vrouw drukte af en keek content. Waarschijnlijk zou ze pas bij
    thuiskomst, zittend achter de computer, vragen waarom hij zo verwilderd
    keek.


  • Ik ben overal tegen waar Jan Peter Balkenende voor is.

    Ik zou het liefste zien dat die arrogante bril die tegenover de media
    verkondigt dat het heus allemaal goed gaat komen met z?jn ja een 100%
    score nee zou ontvangen. Met meer dan 90% opkomst! Ik zou willen dat er
    een heftige kabinetscrisis komt. Ik wil dat alle verantwoordelijke
    ministers ontslagen worden voor het door de strot duwen van een mening.
    Ik wil dat de vakbond voor campagnes deze campagne als laster
    aantekent, als propaganda en de papiergeworden verwerpelijkheid. Ik ben
    tegen deze mensen! Ze moeten weg! Ze weten niet wat er speelt! Ze weten
    mij helemaal niets te vertellen!

    Kortom: NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!

    Met als enige probleem dat ik denk ik voor het verdrag ben.

    Ik zie niet in waarom ik tegen een democratischer Europa ben waar het
    parlement meer zeggenschap krijgt en er minder achter gesloten deuren
    plaatsvindt.

    Maar…

    Aaaargh!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Dan moet ik JP gelijk gaan geven?


  • links maus rechts ronja

    Dit is nou typisch een excuusfoto 🙂


  • Op de dag dat de hele wereld te horen kreeg dat Kylie Minogue
    borstkanker heeft, zat ik in een kamer met anonieme kankerpati?nten.

    E?n kale man, die een indrukwekkend aantal met zilverfolie
    ingezwachtelde infusen aan zijn stoel had hangen. E?n wat oudere vrouw,
    die al haar haar nog had en niets zei, en haar infuus achter een
    gordijntje kreeg. Twee vrouwen tegenover mij, zussen, kaal, die op
    vrijwel hetzelfde moment hadden ontdekt dat ze borstkanker hadden.

    En dan, op de stoel naast mij, mijn lieve vriendinnetje Swaan.

    Niet passend bij de rest.

    Sterk, lachend, kaal en ziek.

    Het was Swaan’s vierde kuur, op tweederde van het totaal. Ik was voor
    het eerst mee. Nu na afloop weet ik niet meer goed hoe ik het me had
    voorgesteld maar het was anders dan ik had gedacht. Een kamer vol
    stoelen, geen bedden. Stoelen van het ‘relaxte’ soort, verstelbaar,
    denk vliegtuig en tuin door elkaar. In een kleur die je zelf nooit zou
    kiezen.

    Chemotherapie wil zeggen dat je een infuus krijgt en dat je allemaal
    zakjes vol puur gif in je gedruppeld krijgt. Langzaamaan. Na een uurtje
    of twee mag je naar huis. Eenmaal thuis gaat het nog wel maar
    vervolgens lig je te kotsen tot je niet meer kan. Tegen dat kotsen
    krijg je weer andere medicijnen die bij sommige mensen wel aanslaan en
    bij sommige mensen niet. Dan krijg je weer andere medicijnen.

    De twee kale zussen tegenover mij maakten de chemo erger.
    Tegelijkertijd maakten ze het lichter, want er werd continu gepraat en
    er kwamen zulke ongelooflijke dingen uit hun mond dat er in ieder geval
    afleiding was. En afleiding is welkom. Niet nadenken.

    De oudere zus had haar puberdochter van een jaar of vijftien
    meegenomen. Het meisje stond zichtbaar onder stress en begon af en toe
    te huilen. Haar moeder gaf haar geld en sommeerde haar voor haar een
    gevulde koek en een cappucino te gaan halen. Geen zoetjes. Naast mij
    zag ik Swaan een lichte kokhalsbeweging maken. De moeder zei, op het
    volume van een marktkoopman, dat ze nu wel wist “waar vandaan die
    kanker was gekomen”.

    “Zoetjes”, riep ze, “me zus en ik nemen altijd drie zoetjes in onze
    koffie en zie ons hier, nu liggen we hier met ons twe?en. As je drie
    zoetjes neemt en je drinkt vijftien koppen per dag dan krijg je al gauw
    vijfenveertig zoetjes binnen per dag. Word je helemaal hyper van.”

    Ik zag de verpleegster terugschrikken vanwege de vijftien koppen
    koffie, Swaans hand op de armleuning verkrampte even. Ik verslikte me
    in mijn thee. De verpleegster was hiervoor opgeleid en legde uit dat
    vijftien koppen koffie per dag niet goed voor je is en dat je kanker
    niet van zoetjes krijgt. “Nou, dan hebben we kanker gekregen van de
    koffie”, riep ze.

    De twee uur gingen voorbij. De man was al eerder klaar en wenste iedereen sterkte.

    De dochter van de oudere zus was in tranen uitgebarsten toen haar tante
    op bezoek kwam en nog eens toen haar oma op bezoek kwam. De tante van
    het meisje, de schoonzus van de zussen, had ook net een behandeling
    achter de rug. Tegenover me zaten drie vrouwen met maar ??n borst.
    Daarover werd flink gepraat. De jongere zus had een huis willen kopen,
    maar ze kreeg nu geen levensverzekering meer. “Nou, ik sluit ‘m ook
    niet af meer ook hoor. Krijgen ze spijt van!”, riep ze. Drie
    generaties.

    De oudere zus kreeg bloemen, want het was haar laatste kuur. “Nooit
    meer doe ik het”, riep ze. “Ook al komt het terug, nooit meer doe ik
    chemo, dan ga ik maar dood, alles beter als dit”. Haar dochter beet op
    haar lip. Dat zag de moeder. “Dan word ik maar 100 in plaats van 150!”,
    kwam er achter aan. De jongere zus kreeg geen bloemen. Volgende keer,
    zei ik, dan krijg ik ze ook, dan ben ik klaar.

    De verpleegster kwam af en toe checken bij Swaan. Als de ene zak leeg
    was, begon de andere. De arm van Swaan werd koud. We praatten over het
    weekend, over het volgende weekend, over de verjaardag van Swaan
    volgende week, over koetjes en poezen, over de zussen tegenover ons. We
    lachten veel. We waren ook stil. Maar niet zo lang. Want niet willen
    nadenken.

    De taxi-chauffeur wist de weg naar het huis van Swaan niet. Op de radio
    was een interview over een vrouw met kanker die er een toneelstuk over
    had gemaakt. Ik vroeg of hij de zender wilde veranderen, maar hij
    begreep me niet en zette het harder. Bij Swaan thuis kregen we thee en
    een stroopwafel, van lieve en sterke M. Dat was fijn.

    Toen moest ik weg, naar de Melkweg, naar Madrugada. Door.

    Ik trapte de pedalen van mijn fiets extra hard. Ik keek uit over het IJ en probeerde nog steeds niet na te denken.

    Dat lukte aardig, wonderwel.


  • Granada is een echte studentenstad. Niet alleen studeren er
    Spanjaarden, ook zijn er massa’s buitenlanders die taalcursussen Spaans
    doen. Het resultaat is een gemengde stad waar iedereen een accent
    heeft. Bovendien is het een linkse stad, te zien aan alle graffiti en
    (anti-)politieke bijeenkomsten.



    Ook Bush was er niet erg geliefd.

    the old jokes are still the best

    Op een dag beklom ik de heuvels van Granada en kwam ik min of meer
    toevallig terecht in de Albaicin buurt. Dit was een van de fijnste
    momenten van de vakantie. Er was geen kip. Ik liep er rond met grote
    ogen. Overal witte huizen, afstekend tegen de helder blauwe lucht.

    wit en blauw 

    Een prachtig uitzicht op het Alhambra en op de
    Sierra Nevada en op het stadje zelf. Ik dronk een koffie op een
    terrasje op een lieflijk pleintje met platanen. Ik bekeek de
    plaatselijke bevolking en hield in mijn non-Spaans een praatje met de
    zoon van de restauranteigenaar. Heerlijk.
    Sierra Nevada

    Meer foto’s, zie Flickr.


  • De Alpujarras haalden we niet, we kwamen vast te zitten in de spits van
    Malaga. Dus reden we door naar Granada. Een stad die me niet, zoals
    Sevilla, meteen inpakte. Ik vond het er onverzorgd, onoverzichtelijk en
    kon er mijn weg niet vinden. Gelukkig zaten we er het langst, want na een
    paar dagen begon ik de charme van het stadje in te zien.

    brievenbus

    Het Alhambra is d? attractie van Granada. Ik dacht dat het een gebouw
    was, maar het is een heel gebied met verschillende gebouwen, tuinen en
    paleizen. Mensen kopen ’s ochtends
    kaartjes waarmee ze pas ’s middags naar binnen komen, en eenmaal binnen
    mag je maar een beperkt aantal uren daar blijven. Ook is er een
    tijdslot voor het Palacio Nazaries, het Morenpaleis. Elk half uur mogen er 300 mensen naar binnen.
    stil plekje

    Helaas maken al die mensenmassa’s de ervaring niet romantischer. Soms
    had ik het idee dat ik aan een groepsreis meedeed met honderden mensen.
    Maar gelukkig vonden we ook stille plekjes en verrassende doorkijkjes.

    uitzicht op het alhambra

    Het uitzicht op Granada was indrukwekkend. Uren turen in de zon.

    uitzicht op granada

    Zoals op meer plekken in Andalucia zijn de islamitische en katholieken
    bouwstijlen gemengd. Hoe vreemd is het om na het Palacio bezocht te
    hebben, ineens in het Romeins aandoend paleis van Carlos V terecht te
    komen. Die Carlos was een beetje gek. Hij liet de Moorse gebouwen
    compleet verbouwen (zoals de Mezquita) om vervolgens te zeggen: als ik
    had geweten dat jullie er dit van zouden maken, dan had ik nooit
    opdracht gegeven. Tsk. Beter eerst nadenken, pipo.

    leeuwtie

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)