Maand: juni 2005

Ronja lacht zich suf om de foto’s van de poema.

Mooi weer en toch zo’n kaartje van de Albert Heijn voor de bioscoop.
Oplossing: met broerlief op de fiets naar Zuidoost om daar eindelijk
eens naar de Path? IMAX te gaan. Normaal 12 euro, nu dus 6.

Vroeg van huis weggegaan om ook nog even het eerste Europese mobiele pretpark te bekijken dat naast de Arena stond opgesteld.

Ik hou niet zo van kermis en dingen die mijn maag naar mijn oogkas doen
transporteren, maar mijn broer houdt wel degelijk van tegennatuurlijke
pret. Helaas moest je betalen om ?berhaupt naar binnen te komen en
aangezien we nog maar een kwartier hadden, hebben we de pret van buiten
de hekken tot ons genomen. Zo is het nog best leuk, zo’n pretpark. 😉

Dan de IMAX. Als niemand me had verteld dat ik in een IMAX theater zat,
had ik waarschijnlijk niets gemerkt. Ok?, het scherm is indrukwekkend
en het geluid was goed, maar heel anders dan een andere Path?zaal…
mmm… weenie. En toch denk ik dat ik Batman Begins
wel mede door de zaal zo cool vond. Coolio, baby! Hakketjakke! Boef!
Zwwing! Dreun. Ik zat er helemaal in, ook al waren volwassen mensen
naast mij popcorn aan het verspreiden door het over de stoelen heen te
spugen, vroegen de klierjochies naast mij steeds aan mij of de film
beviel en werd het Engels achter mij vertaald in het Spaans. Batman
Begins was ultravetcool. Op de terugweg naar huis kon ik het niet laten
te doen alsof ik Batman was (met alle gevolgen van dien).



(meer foto’tjes op flickr)

De laatste dagen ging ik voor het slapen gaan steeds even naar Sneeuwdorp.

Sneeuwdorp is de jongste roman van Niels ’t Hooft, die eerder het succesvolle Toiletten schreef en hier zijn eigen weblog bijhoudt.

De roman gaat over Kever, een 16-jarige jongen die van school gestuurd
is en de laatste koude dagen van het jaar bij zijn oom in Sneeuwdorp
doorbrengt. Even weg van school en huis, weg van zijn onbeantwoorde
liefde Mia, weg van zijn ouders die te weinig aandacht voor hem hebben.
Hij reist naar een verre uithoek van het land en wordt daar met open
armen en zonder vragen ontvangen.

De reis die hij aflegt loopt synchroon aan de reis in zijn hoofd: welke
keuzes moet hij maken nu de rest van zijn leven begint. Hij weet als
geen ander te vluchten, is het niet in Sneeuwdorp, dan is het wel in
computer games, of in zijn verzonnen planeet Fractalus. Uiteindelijk
zal hij moeten kiezen of hij blijft vluchten of het leven accepteert.

Kortom, een reis van een 16-jarige. Te oud voor buitenspelen en te jong
voor de liefde. De vragen die hij zichzelf stelt, zijn daarom niet
altijd gewichtig of belangwekkend, maar Niels ’t Hooft weet van Kever
een boeiend normale jongen te maken. Ondanks Kevers puberleeftijd staat het boek niet bol
van de seks, en als er wel seks in voorkomt, is het met de blik van een
onwetende 16-jarige beschreven. “Zo hebben we allemaal onze
prioriteiten en dat probeerde ik mijn moeder uit te leggen zonder het
ondergoed specifiek te noemen”, schrijft hij als hij voor het eerst een
nacht bij zijn vriendinnetje heeft geslapen en zijn moeder doodongerust
vraagt waar hij was. Sneeuwdorp wordt nergens heel diep of moeilijk,
maar er valt genoeg te beleven om het uit te willen lezen.

Het boek gaat ook een beetje over games, omdat het nu eenmaal over een
16-jarige jongen gaat. Het is prettig dat de gaming wereld die voor
Kever zo normaal is ook in het boek als onderdeel van zijn leven wordt
beschreven en niet als nieuwigheid of als iets wat uitgelegd dient te
worden.

Het beeld dat me zal bijblijven is de eenzame, kilometerslange tocht
door een sneeuwstorm omdat de treinen vanwege het koude weer niet meer
rijden. Holland op zijn smalst. Mooi.

Z?ker in deze hitte is Sneeuwdorp een aangename aanrader!

Naast de reacties die op de recente stukjes binnenkomen, krijg ik een
bulk reacties op andere stukjes binnen per dag. Het blijft bijzonder om
te zien wat mensen allemaal in de krochten van deze site achterlaten.
Soms negatief, soms positief, soms po?tisch, soms grappig, soms lomp.
Zich bijna nooit bewust van het feit dat het om een weblog gaat en niet
om een forum. Om het niet allemaal alleen te hoeven lezen, volgt hier
een mooie selectie (!) uit de afgelopen week (!):

—

“hey wat is dit voor een site niets te doen alleen lezen wie wil deze site nou bezoeken?”

“ik zoek een spel dat op een papieren speelveld werd gespeeld, het was
een soort plattegrond van een deel van het wilde westen, het heette
dacht ik Bonanza en is uit de jaren zestig en meen ik door Albert Heijn
uitgegeven”

“heeey mensen ben een jonge draag ook heel graag panty’s ze zitten vet
lekker en word er erg opgewonden van ik woon in drenthe en welke meisje
heeft zin om met haar panty’s op mijn buit te staan mail me dan”

“Ik heb deze site gevonden omdat ik op google op zoek was naar Pompie. Jawel de robot”

“Ik ben (helaas) pas dertien en vandaag hadden we het bij geschiedenis
over keizer nero die in een melige bui half rome in brand stak. Op de
een of andere rede eindigde dat treurige verhaal in het feit dat
Bakellende daar ook toe in staat is.”

“k heb wel altijd dat k nodig moe plassen maar dan hou k het gewoon op
net zo lang tot ik super nodig moet.. das ookw el heel vervelend!!”

“ik ben verlieft op een kat”

“ik ben echt helemaal ontevreden over me sproeten, en het worden er steeds meer het is om te huilen!!!”

“Ik zoek naar  een  PVC regencape (geen poncho !)  daarmee kan je goed in de regen wandelen met laarzen aan”

“weet iemand hoe ik van dat groen spul uit het zwembad haal”

“Thanks voor je antwoord.Ben je van Nederland? Ik vraag me af of wij hier in Belgi? een v&d hebben? Weet iemand dat soms??”

“slaat nergens op slaat nergens op slaat nergens op slaat nergens op slaat nergens op”

—

Zo gaat dat dan, in mijn mailbox.

Elke dag opnieuw.

Je zou er op kunnen afstuderen, denk ik 🙂

Jongetje van een jaar of tien tegen zijn vriendje voor het zwembad:

“Vak jou, je nakt dat ding eraf”

Ik: Kun jij woensdagmiddag?

S: Wacht even, dan start ik mijn agenda even op.

– even stil –

S: Nee, ik kan woensdag niet, dan ben ik jarig!

Mijn vader stond op mijn voicemail. Hij klonk ernstig.

Ik belde hem terug.

“Ik heb nieuws”, zei hij. Het was even stil. In mijn hoofd ging ik mogelijke sterfgevallen na. Een rilling ging door mijn lijf.

“Of, het is meer een mededeling”, zei hij.

Hmm, dat klonk anders. Hij bouwde de spanning op. Weer was het even stil. Ik vroeg me af wat ‘een mededeling’ kon zijn.

“Vanochtend heb ik Kiek ten huwelijk gevraagd”, zei hij.

Haha!

Dat was wel het laatste wat ik op een doordeweekse vrijdag zou hebben verwacht.

Hoera!, riep ik.

En toen vroeg ik, na een tijdje te hebben gehoera’d, waarom hij nu
ineens, op een doordeweekse vrijdag, tot die vraag was gekomen.

Ze kennen elkaar binnenkort 23 jaar.

“Nou”, zei mijn vader, “we zijn wel eigenlijk een beetje aan elkaar gewend geraakt”.

Een echte romanticus hoor, die vader van mij.

Langer dan dit worden de dagen niet, in Nederland.