Maand: juli 2005

Het zou maar zo kunnen dat hier de komende tijd even niets verschijnt.

Misschien ook wel hoor, maar in geval van niet, dat u het even weet.

Dus ik heb ook maar even de reactiemogelijkheid uitgezet.

Nou, doei.

Woei! Er is een tiende planeet gevonden!
De astronomen hebben al een naam bedacht, maar deze is nog geheim.
Tsss…. nu zit ik al de hele tijd te denken hoe ze ‘m zullen gaan noemen.
No. 10? Decimus? Ik zou hem Planeet X noemen, als in het Romeinse cijfer.
Nog suggesties?

Ik groette de daklozenkrantverkoper (mooi woord voor Scrabble). Hij
knikte. Ik heb lange tijd gedacht dat hij doofstom was maar hij kan
gewoon praten, niet zo goed in het Nederlands, maar best goed in het
Engels. Mijn afspraak met de daklozenkrantverkoper is dat ik zijn
krantje koop, want daarvoor is het bedoeld. Ik had het krantje al, dus
ik groette hem alleen maar.

Toen ik hem voorbij liep, riep hij me.

Uhuhuhello, uh, ofzo, riep hij, omdat hij mijn naam niet kent. Toch wist ik dat het voor mij bedoeld was dus ik draaide me om.

Hij begon te zoeken. In zijn broekzakken, in de zakken van zijn jas.
Hij pakte steeds heel veel kleingeld uit al die zakken. Woei, dacht ik,
dat is veel kleingeld. Wat is hij van plan? Moet ik voor hem wisselen?

Op een gegeven moment was hij tevreden met de vangst.

Hij pakte twee muntjes van 20 cent en twee van 5 cent.

Die gaf hij aan mij.

Hmm. En nu?

Fanta, zei hij.

A blik.

Fanta orange, not diet, please no diet.

De beterschapskaarten in de Bruna naast het ziekenhuis waren
uitverkocht, op een paar extreem lelijke exemplaren na. Ik kocht een
Fokke & Sukke. De man achter de toonbank verpakte het boekje in
gerecycled rood papier met een grote komma erop.

Het bezoekuur was nog niet begonnen. Ik bladerde gedachteloos nog door wat boeken heen.

Het duurde lang voordat de lift kwam.

Naast mij stond M. Babbelend, sterk, vermoeid. Alweer de tweede keer vandaag.

Om ons heen verzamelden zich mensen met hetzelfde doel: hun geliefden
op te zoeken. Sommigen vol verdriet, anderen gelaten, weer anderen
opgewonden en blij vanwege een geboorte. Allemaal gespannen.

Wij moesten als enigen en laatsten op de vijfde verdieping eruit.

“Nu gaan we wat minder woorden in een zin gebruiken en een beetje zachtjes doen”, zei M.

“Ok?”, fluisterde ik.

Daar lag ze. Swaan.

In haar eentje op een kamer.

Witjes. In een Snoopy-pyjama, een beetje van de wereld. De narcose had zijn uitwerking niet gemist.

Haar hoofd kaal, bedekt met een gebreid kapje tegen de kou.

Een bakje vol kots naast haar op bed.

Ik schrok. Even.

Haar sterke persoonlijkheid en haar dappere optimisme zorgen er soms
voor dat je vergeet hoe ziek ze is. Ze houdt zich sterk en positief, om
sterk en positief terug te krijgen. Dat werkt. In al die tijd heeft ze
nog nooit n?et gevraagd hoe het met mij is, nog nooit niet gepraat over
andere mensen, nog nooit de aandacht louter op zichzelf gericht. Haar
houding laat iedereen die het ‘zo erg’ vindt in schril contrast bij
haar verbleken. Ze houdt zichzelf staande zodat ze, als het eenmaal
voorbij is, niets heeft gemist.

Uit haar oksel liep een slangetje naar een reservoir dat in een plastic tasje op de grond stond.

Door het slangetje liep vocht vermengd met bloed.

De operatie was goed gegaan.

“Hallo”, zei ze. Een beetje stoned. Ze lachte.

Ik kon niet anders dan teruglachen.

“Hee, je hebt je nieuwe oorbellen in”, zei ze.

Swaan maakt het mij zo gemakkelijk om van haar te houden.

Voor die gave heb ik een groeiend grenzenloos respect.

Al die onzinstukjes waren eigenlijk vulling omdat ik iets over
Zomergasten wilde schrijven maar ik de woorden er niet voor kon vinden.
Ik was nog steeds in shock denk ik, ook al zag ik maar een heel klein
stukje. Wat jammer dat Connie Palmen elke keer te gast is dit jaar.

Gelukkig hoef ik niet te spreken en kan ik volstaan met een linkje naar de tv van Willemijn (ook voor andere televisiehoogte en -dieptepunten met kort en bondig commentaar).

Het is ROZE maandag!

Speciaal voor mijn familie denk ik.

PS. het is geen courgette

Ik kijk naar buiten en zie grijs. Gisteren door herfststormen naar huis
gereden en zeiknat geworden. De bladeren laten hier en daar al los.
Erwin Kroll voorspelt de komende tien dagen regenachtig weer en een
dalende temperatuur met maxima van 18 graden.

Wat denk je, zou deze zomer alweer voorbij zijn of moet ie ?berhaupt nog op gang komen?

Kies A voor het eerste en B voor het tweede.

Kies C voor: aaaaargh! een stukje over het weer!!!!!

“Als jij me nu geen bier meer schenkt, dan kom ik hier nooit meer”, dreigde de dronken dame met een priemende vinger.

De barman zweeg.

De dame was even van haar stuk.

“Als jij me nu geen bier meer schenkt, dan ga ik heel hard praten”, dreigde de dronken dame.

De barman zweeg.

De dame was heel langzaam aan het nadenken.

Toen begon ze heel hard te praten.

“Als jij me nu geen bier meer schenkt…”, riep ze heel hard, een
aantal keer, totdat ze al het caf?publiek voor zich had weten te winnen.

Ze keek rond.

Toen fronste ze haar wenkbrauwen en deed haar ogen dicht.

Ze tolde een beetje. Er verscheen een flauwe glimlach rond haar mond.

Het caf?publiek verloor de aandacht, de barman ging weer aan het werk.

De dame deed haar ogen open, smakte een paar keer en deed haar ogen weer dicht.

Zo bleef ze een hele tijd staan.

Mannen die eerst nog normaal doen en dan ineens gaan voetballen zijn woe sexy.

Het gaat zo: de mannen doen zoals ze altijd doen. Gewoon. Ze zeggen wat dingen, ze zitten, of ze staan, het zijn net mensen.

Maar dan!

Dan ziet ??n van de mannen een voetbal. Een glimmende, witte, lederen voetbal die goed is opgeblazen.

De man loopt naar de voetbal toe met een gretigheid die hij nog van
vroeger kent. Hij pakt de voetbal op en gaat de bal proberen hoog te
houden. Volgens mij is dat altijd het eerste wat een man doet. Hij zal
niet, zoals een vrouw, denken dat de bal in eerste instantie bedoeld is
om heel hard tegen aan te schoppen.

De andere mannen zien de man de bal hooghouden en zijn er van overtuigd
dat zij dat beter kunnen. Langzaam veranderen alle mannen in gretige,
kleine jongetjes met een grenzenloze ambitie en dromen over voetballen
in het eerste. Binnen de kortste keren staan de mannen in een
kringetje. Ze zwepen elkaar op met allerhande truukjes waar ze hard op
hebben gestudeerd. Als ze daar geen zin meer in hebben, gaan ze
doeltjes maken. Ze rennen het gras op en spelen twee tegen twee. In de
hitte van de strijd gaan de shirts uit. Ineens staan er bezwete mannen
in hun hemdsmouwen. Ze zijn fanatiek, ze duwen en trekken en bij echt
doorzettingsvermogen worden er modderige slidings gemaakt.

Ze gaan tot het uiterste en zijn duidelijk aan het genieten. Het zijn
allemaal teamplayers. Iedereen krijgt zijn one minute of fame.

Het is mooi om te zien.

Van mij mag er elke dag voetbal zijn.

Ik vond mijzelf springend op een trampoline terug.

Niet ingewikkeld, gewoon simpel op en neer. Jump jump.

Het achtjarige meisje dat met mij sprong maakte echter aan de lopende band salto’s en flipovers.

‘Jeetje, jij bent goed zeg’, zei ik tegen het meisje.

Zo aardig ben ik wel.

‘Ja maar ?k ben ook heel slank’, zei het meisje kordaat en
nietsontziend, terwijl ze nog eens heel hard afzette om aan een salto
te beginnen.

Tsk.