Maand: augustus 2005


  • Het was in een winkel voor ‘natuurlijke producten’ dat ik de enge man
    zag. De wanden van de winkel stonden vol met gekleurde potten waarop
    felgedrukte letters om het hardst schreeuwen om aandacht.
    Spierversterkers, energiegevers, oppeppers, erectieopwekkers,
    vrouwelijke potentiepushers, afslankmiddelen, allemaal op ‘natuurlijke’
    basis. Sommige producten waren flink afgeprijsd. Ik vroeg me af waarom.

     

    Net toen ik me afvroeg (ik vraag me nogal veel af) wie er in zo’n winkel iets zou kopen, kwam er
    een vrolijk meisje binnen. Ze was klein van stuk waardoor ze
    waarschijnlijk jonger oogde dan ze in werkelijkheid was. Binnen de
    korste keren stond er een indrukwekkende hoeveelheid plastic potten
    voor haar op de toonbank. Ook kreeg ze een doosje met pillen in kleurig
    cellofaan. Van ??n van de producten wilde ze dit keer liever de
    vloeibare vorm, zei ze. De pillenvariant was niet zo goed bevallen. De
    verkoper gaf haar een fles waar heel groot 2 liter opstond. Ik kon niet
    zien wat er in zat. Ze moest 128 euro betalen. Dat vond ze niet erg,
    want ze was er bij gebaat. Het meisje had geen echte spierballen. Ze
    was in deze context bijzonder gewoon.

    In de hoek van de winkel stond een man zo roerloos naar haar te kijken
    dat ik me afvroeg of hij een paspop was. Zijn ogen waren groot en hij
    knipperde niet. Met een onbewegelijke uitdrukking op zijn gezicht, als
    een de behekste poppetjes uit Kuifje en de Zonnetempel die in het vuur
    worden gegooid, bleef hij staan. Zijn haren waren wit en achterover
    gekamd. Hij was echt eng, niet van dat halfbakken spannend. Dat wilde
    ik maar even zeggen.


  • Evenwel.

    Terwijl ik Talpa op mijn televisie programmeerde, heb ik ook meteen maar Veronica erop gezet.

    Heb ik nog iets gemist sinds beide in de lucht zijn?




  • Jammer alleen dat het zo lang duurt (nu al bijna een half uur).


    Update
    : Oeh! Nu komt Connie zonder beeld zeggen dat de verbinding helemaal verbroken BLIJFT!

    Ongekend!

    Volgens mij… was Zomergasten STIEKEM niet live. En wisten ze niet hoe ze het moesten oplossen.

    Toen hebben ze Connie gebeld, die in de kroeg zat en die toen eerst
    naar een plek moest toegaan waarbij het leek alsof ze in een studio
    zat. En Katja konden ze niet tegelijkertijd aan de telefoon krijgen om
    te doen alsof ze samen in de studio zaten. Jaha!

    Want op Nederland 2 was John van ’t Schip wel alweer gezellig aan het kletsen.

    Valt de VPRO hier even stevig door de mand?

    Update2: niets waar van mijn complottheorie. Heb ik eens een theorie!


  • De schrammen van de heenreis waren nog zichtbaar op mijn handen en
    polsen. Twee katten in ??n mand is geen aanrader. Op advies van
    kattenkenner K. deed ik op de terugreis daarom Maus in de mand (omdat
    dat allitereerde) en Ronja in de reistas (om dezelfde reden). Perfect
    idee! De kattenbeesten zaten binnen een handomdraai in hun reisoutfit.
    Ik had geen bloed. Fluitend stopte ik de katten in de auto. “Daar gaan
    we hoor”, zei ik vrolijk, terwijl ik een begeleidend muziekje opzette.

    Het ging mis. Toen ik harder dan 50 kilometer per uur ging, produceerde
    Ronja in de reistas een heftig, klagerig, pijnlijk gemiauw. Het geluid
    was verschrikkelijk. Mijn hart draaide zich om. Hardop zei ik tegen
    Ronja dat ze zo thuis zou zijn. Maus besloot haar zusje bij te staan.
    Toen de kilometerteller 80 aanwees, was er een heel klaagconcert in de
    auto gaande. Ik voelde me een in- en inslecht mens. Toen wist ik niet
    hoe ik me even later zou voelen.

    De grote, ruime, enorme tas waar Ronja inzat, begon op de achterbank
    als een gek te bewegen. Het zwarte linnen ging op en neer. De tas
    schoof een stukje op. Het gemiauw werd sterker. Ik hoorde hoe de nagels
    van de kat de stof uiteen probeerde te rijten. De rits hield zich
    sterk. Maus hield zich stil. Zij zag de ernst van de situatie in. Mijn
    hart maakte overuren.

    Ineens zag ik in de achteruitkijkspiegel een kat opdoemen!

    Het was Ronja die zich op slinkse wijze had bevrijd uit de tas!

    “Ga terug in de taaaaaasssss!!!!”, riep ik tegen Ronja.

    Ronja keek me aan alsof ik een te verdelgen insect was.

    Snel zette ik de auto aan de kant.

    Ik ontdeed me van mijn riem en probeerde Ronja terug de tas in te duwen.

    Ronja deed alle mogelijke pogingen om onder mijn handen uit te komen.

    Tevergeefs. Ik was sterker. Ronja zat weer in de tas.

    Het voelde of ik zojuist een kind had verdronken.

    Ik dacht dat ik gek werd.

    Een ontaard wezen was ik.

    Ik moest nog 80 kilometer rijden. Hoe moest ik de kat in de tas houden?
    Ik gelastte een meditatief moment in, riep diverse zelfbedachte goden
    aan en telde zes keer tot 23. Toen had ik de oplossing. Met het touwtje
    van mijn sportbroek bond ik de tas dicht. “Voor je eigen bestwil”, wist
    ik ook nog te zeggen. De tas begon weer net zo hard te bewegen als even
    ervoor. Ik besloot dit nooit meer te doen. En na  nooit, nog niet.
    Het ijselijke gemiauw begon opnieuw. Een uur, bedacht ik me, over een
    uur was alles voorbij.

    Ik reed verder met twee klagende katten op de achterbank. Op een
    gegeven moment was ik het zat. “Hou op!”, riep ik. Ze waren even stil.

    Het stuk met de stoplichten was zenuwslopend. Stond de auto stil, waren
    de katten stil. Trok ik op, begon het geluid van voor af aan.

    Toen ik de ring van Amsterdam naderde, stierf het geluid echter weg.

    Erger dan een miauwende kat, is een kat die, in een tas met een joggingbroektouwtje bij elkaar gebonden, niets meer zegt.

    Ronja was dood, ik wist het zeker.

    Ik had mijn eigen kat vermoord.

    Vijftien ondraaglijke minuten volgden.

    Ronja bleek niet dood.

    Toen ik haar thuis uit haar benarde positie bevrijdde, was ze levend,
    maar in shock. Haar pupillen waren angstaanjagend groot. Ze zat
    ineengedoken weggekropen. Ze herkende haar zusje niet meer, die meteen
    vrolijk haar huis begroette. Ze siste, ze snauwde, ze krabde. Haar
    neusje was door de ontsnappingspogingen kapot gegaan.

    “Maar waarom liet je die kat niet gewoon los in de auto dan?”, vroeg mijn collega.

    Hmm.

    Maus en Ronja op hun vakantieadres:




  • zou het gaan regenen?


  • Behalve Harry Potter deel 6 (het was veel te verdrietig!) las ik
    Maansverduistering/ De laatste deejay, het debuut van Erick Overveen.
    Overveen schreef het boek op basis van zijn ervaringen in de
    mediawereld. De roman is volgens de achterflap ‘een aanklacht tegen de
    vervlakking van de radio en de knechting van de DJ via computerformats’.

    Waar de meeste debutanten een boek schrijven dat qua dikte maar net
    door kan gaan voor een roman, neemt Overveen bijna 300 bladzijden de
    tijd om zijn verhaal te doen. Meer dan een verhaal over de vervlakking
    van de radio vond ik het een verhaal van een groentje uit Limburg dat
    in de grote stad Amsterdam tegen alles (te veel) aanloopt wat God
    verboden heeft. Op de inbreng van muziek na, die voor mij nog veel
    groter had mogen zijn, is het basisverhaal niet heel origineel. Hoeveel
    boeken heb ik niet al gelezen waarin de mannelijke hoofdpersoon
    verliefd is op een totaal onbereikbaar en mysterieus meisje? Het is wel
    het eerste boek dat ik lees over de zelfkant van de dj-wereld, al vroeg
    ik me af hoe realistisch die beschreven was. Toch wist Overveen me wel
    tot het eind te boeien omdat het boek een bepaalde voortstuwende
    neiging heeft die je niet loslaat, ook al kreeg ik een steeds grotere
    hekel aan het meisje op wie de hoofdpersoon verliefd is (India!). Het
    cdtje dat ik bij de roman kreeg, was aangenaam om naar te luisteren.

    Wat mij het meest stoorde aan de roman was de verschrikkelijke
    eindredactie. Op bijna elke bladzijde stond wel een tikfout, een
    spelfout, een dubbel woord, een verkeerd gespelde eigennaam. Heeft
    iemand de tekst ?berhaupt wel gecheckt voor hij naar de drukker ging?
    Dat is zonde, want Overveen kan schrijven, vooral als je van veel
    beeldspraak houdt. De tweede druk van Maansverduistering is net
    verschenen, ik mag hopen dat ze daar beter op hebben gelet. En naar
    verluidt wordt het debuut (!) zelfs ook verfilmd. Dat verbaast me niet,
    het is een verhaal met een bijna Amerikaans plot, vol sex, drugs en
    rock ’n roll, waarbij de hoofdpersoon deze drie facetten voornamelijk
    vanaf de zijkant meemaakt. Ben benieuwd wie de hoofdrol gaat spelen.


  • Vannacht wakker geworden door plotselinge, alarmerende misselijkheid. Uur lang op/boven/onder wc. Weer in slaap gevallen.
    Naar werk gegaan, poging gedaan tot iets.
    Naar huis gegaan, toch maar.

    “Samen voetjebal kijken?”, krijg ik op de sms.
    Ik schrijf terug dat ik thuis ben, slapjes.
    Ik wil schrijven dat ik een cracker heb gegeten, maar mijn automatische T9 woordenboek maakt van cracker braakes.
    Misschien moet ik dat dan maar nog een keer gaan doen.


  • miauw


  • Voor u een mooie zeugma om de dag mee te beginnen. De trein bracht
    me een moment van ontspanning en naar Barendrecht. Ik was nooit eerder
    in Barendrecht geweest. Er was heel veel nieuw. We stonden tien minuten
    stil in een weiland. De zon scheen. Ik deed mijn ogen dicht. Er was
    geen verdacht pakketje gevonden. Op de perrons die we passeerden
    stonden hordes mensen met reistassen en grote koffers op wieltjes. Dat
    past nooit in de trein, dacht ik. Mijn wagon, de voorste van alle
    wagons, na heel veel eerste klas, bleef wonderlijk lang leeg. Er kwam
    ??n man bij. Ik kon de koppen van zijn krant lezen door het spleetje
    tussen de rugleuning en hoofdsteun. Hij ging misschien weer varen
    op een binnenvaartschip, zei hij door zijn telefoon. Het was uit met
    zijn vriendin. Ik zag een zonnebloem, heel alleen in een weiland staan.
    De verbrande rug deed aan gisteren denken. De rust in mijn lijf aan de
    weken ervoor. Op Lowlands liep geen van de tienduizenden mensen tegen me
    op. In de hal van het Centraal Station werd ik een paar keer omver
    gelopen. Het ritme is hier anders. Ik pas er nog niet zo goed in. Los
    van het omvergelopen worden is dat een fijn gevoel. Een student in
    Delft met blote bast, een kop koffie en een sigaret in zijn hand keek
    staand in zijn open raam hoe wij passeerden. De bladwijzer van mijn
    agenda zat nog op de laatste week van juli. Sorry voor de verjaardagen
    die ik heb gemist. Ik zag de skyline van Rotterdam niet opdoemen, ik
    zat aan de kant van de moskee. De conducteur kwam twee keer knippen.
    Hij herkende me niet. Het chique vulpotloodje van mijn agenda was
    kapot, ik moet hem laten repareren. De trein was twintig minuten
    vertraagd. Het was niet erg. In Barendrecht zaten ze in hetzelfde ritme
    als ik.


  • Aantal mensen: 54.000

    Aantal T-shirts met bandnamen, ‘leuke’ grapjes of Aziatische biermerken: 53.500

    Aantal uren slaap: 10

    Aantal bandjes gezien: vet veel

    Aantal bandjes van begin tot eind gezien: 2

    Aantal alcoholhoudende dranken vandaag: 0

    Aantal keer gezegd “wat is het leuk!”: 85

    Aantal keer gezegd “waarom is de programmering op zondag zooo gaaf en op zaterdag echt minder?”: 19

    Aantal keer gezegd “het regent nog steeds niet hoera fijn gaaf coolio da bomb mieters te gek!”: 92

    Aantal vierkante centimeters roodverbrand huidoppervlak: 300

    Aantal kilometers gelopen: 38

    Aantal blaren op voeten: 1

    Aantal keer dat iemand mij vroeg wat ik de leukste band vond: 73

    Aantal keer iemand op mijn teen gaan staan: 0

    Aantal keer mensen zien kotsen: 1

    Aantal intens goede gesprekken gevoerd waarbij ik verbluft was: 0

    Aantal keer dat ik dacht “was ik maar thuis”: 0

    Aantal keer dat ik dacht “duurde Lowlands maar vier dagen”: 0

    Aantal keer dat ik dacht “wat is Lowlands toch geweldig leuk en ik ben zo blij dat ik gegaan ben!”: 65

    Aantal woorden in dit stukje: 179

    Hoera!

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)