Maand: augustus 2005

Het was in een winkel voor ‘natuurlijke producten’ dat ik de enge man
zag. De wanden van de winkel stonden vol met gekleurde potten waarop
felgedrukte letters om het hardst schreeuwen om aandacht.
Spierversterkers, energiegevers, oppeppers, erectieopwekkers,
vrouwelijke potentiepushers, afslankmiddelen, allemaal op ‘natuurlijke’
basis. Sommige producten waren flink afgeprijsd. Ik vroeg me af waarom.

 

Net toen ik me afvroeg (ik vraag me nogal veel af) wie er in zo’n winkel iets zou kopen, kwam er
een vrolijk meisje binnen. Ze was klein van stuk waardoor ze
waarschijnlijk jonger oogde dan ze in werkelijkheid was. Binnen de
korste keren stond er een indrukwekkende hoeveelheid plastic potten
voor haar op de toonbank. Ook kreeg ze een doosje met pillen in kleurig
cellofaan. Van ??n van de producten wilde ze dit keer liever de
vloeibare vorm, zei ze. De pillenvariant was niet zo goed bevallen. De
verkoper gaf haar een fles waar heel groot 2 liter opstond. Ik kon niet
zien wat er in zat. Ze moest 128 euro betalen. Dat vond ze niet erg,
want ze was er bij gebaat. Het meisje had geen echte spierballen. Ze
was in deze context bijzonder gewoon.

In de hoek van de winkel stond een man zo roerloos naar haar te kijken
dat ik me afvroeg of hij een paspop was. Zijn ogen waren groot en hij
knipperde niet. Met een onbewegelijke uitdrukking op zijn gezicht, als
een de behekste poppetjes uit Kuifje en de Zonnetempel die in het vuur
worden gegooid, bleef hij staan. Zijn haren waren wit en achterover
gekamd. Hij was echt eng, niet van dat halfbakken spannend. Dat wilde
ik maar even zeggen.

Evenwel.

Terwijl ik Talpa op mijn televisie programmeerde, heb ik ook meteen maar Veronica erop gezet.

Heb ik nog iets gemist sinds beide in de lucht zijn?

Jammer alleen dat het zo lang duurt (nu al bijna een half uur).

Update: Oeh! Nu komt Connie zonder beeld zeggen dat de verbinding helemaal verbroken BLIJFT!

Ongekend!

Volgens mij… was Zomergasten STIEKEM niet live. En wisten ze niet hoe ze het moesten oplossen.

Toen hebben ze Connie gebeld, die in de kroeg zat en die toen eerst
naar een plek moest toegaan waarbij het leek alsof ze in een studio
zat. En Katja konden ze niet tegelijkertijd aan de telefoon krijgen om
te doen alsof ze samen in de studio zaten. Jaha!

Want op Nederland 2 was John van ’t Schip wel alweer gezellig aan het kletsen.

Valt de VPRO hier even stevig door de mand?

Update2: niets waar van mijn complottheorie. Heb ik eens een theorie!

De schrammen van de heenreis waren nog zichtbaar op mijn handen en
polsen. Twee katten in ??n mand is geen aanrader. Op advies van
kattenkenner K. deed ik op de terugreis daarom Maus in de mand (omdat
dat allitereerde) en Ronja in de reistas (om dezelfde reden). Perfect
idee! De kattenbeesten zaten binnen een handomdraai in hun reisoutfit.
Ik had geen bloed. Fluitend stopte ik de katten in de auto. “Daar gaan
we hoor”, zei ik vrolijk, terwijl ik een begeleidend muziekje opzette.

Het ging mis. Toen ik harder dan 50 kilometer per uur ging, produceerde
Ronja in de reistas een heftig, klagerig, pijnlijk gemiauw. Het geluid
was verschrikkelijk. Mijn hart draaide zich om. Hardop zei ik tegen
Ronja dat ze zo thuis zou zijn. Maus besloot haar zusje bij te staan.
Toen de kilometerteller 80 aanwees, was er een heel klaagconcert in de
auto gaande. Ik voelde me een in- en inslecht mens. Toen wist ik niet
hoe ik me even later zou voelen.

De grote, ruime, enorme tas waar Ronja inzat, begon op de achterbank
als een gek te bewegen. Het zwarte linnen ging op en neer. De tas
schoof een stukje op. Het gemiauw werd sterker. Ik hoorde hoe de nagels
van de kat de stof uiteen probeerde te rijten. De rits hield zich
sterk. Maus hield zich stil. Zij zag de ernst van de situatie in. Mijn
hart maakte overuren.

Ineens zag ik in de achteruitkijkspiegel een kat opdoemen!

Het was Ronja die zich op slinkse wijze had bevrijd uit de tas!

“Ga terug in de taaaaaasssss!!!!”, riep ik tegen Ronja.

Ronja keek me aan alsof ik een te verdelgen insect was.

Snel zette ik de auto aan de kant.

Ik ontdeed me van mijn riem en probeerde Ronja terug de tas in te duwen.

Ronja deed alle mogelijke pogingen om onder mijn handen uit te komen.

Tevergeefs. Ik was sterker. Ronja zat weer in de tas.

Het voelde of ik zojuist een kind had verdronken.

Ik dacht dat ik gek werd.

Een ontaard wezen was ik.

Ik moest nog 80 kilometer rijden. Hoe moest ik de kat in de tas houden?
Ik gelastte een meditatief moment in, riep diverse zelfbedachte goden
aan en telde zes keer tot 23. Toen had ik de oplossing. Met het touwtje
van mijn sportbroek bond ik de tas dicht. “Voor je eigen bestwil”, wist
ik ook nog te zeggen. De tas begon weer net zo hard te bewegen als even
ervoor. Ik besloot dit nooit meer te doen. En na  nooit, nog niet.
Het ijselijke gemiauw begon opnieuw. Een uur, bedacht ik me, over een
uur was alles voorbij.

Ik reed verder met twee klagende katten op de achterbank. Op een
gegeven moment was ik het zat. “Hou op!”, riep ik. Ze waren even stil.

Het stuk met de stoplichten was zenuwslopend. Stond de auto stil, waren
de katten stil. Trok ik op, begon het geluid van voor af aan.

Toen ik de ring van Amsterdam naderde, stierf het geluid echter weg.

Erger dan een miauwende kat, is een kat die, in een tas met een joggingbroektouwtje bij elkaar gebonden, niets meer zegt.

Ronja was dood, ik wist het zeker.

Ik had mijn eigen kat vermoord.

Vijftien ondraaglijke minuten volgden.

Ronja bleek niet dood.

Toen ik haar thuis uit haar benarde positie bevrijdde, was ze levend,
maar in shock. Haar pupillen waren angstaanjagend groot. Ze zat
ineengedoken weggekropen. Ze herkende haar zusje niet meer, die meteen
vrolijk haar huis begroette. Ze siste, ze snauwde, ze krabde. Haar
neusje was door de ontsnappingspogingen kapot gegaan.

“Maar waarom liet je die kat niet gewoon los in de auto dan?”, vroeg mijn collega.

Hmm.

Maus en Ronja op hun vakantieadres:

Behalve Harry Potter deel 6 (het was veel te verdrietig!) las ik
Maansverduistering/ De laatste deejay, het debuut van Erick Overveen.
Overveen schreef het boek op basis van zijn ervaringen in de
mediawereld. De roman is volgens de achterflap ‘een aanklacht tegen de
vervlakking van de radio en de knechting van de DJ via computerformats’.

Waar de meeste debutanten een boek schrijven dat qua dikte maar net
door kan gaan voor een roman, neemt Overveen bijna 300 bladzijden de
tijd om zijn verhaal te doen. Meer dan een verhaal over de vervlakking
van de radio vond ik het een verhaal van een groentje uit Limburg dat
in de grote stad Amsterdam tegen alles (te veel) aanloopt wat God
verboden heeft. Op de inbreng van muziek na, die voor mij nog veel
groter had mogen zijn, is het basisverhaal niet heel origineel. Hoeveel
boeken heb ik niet al gelezen waarin de mannelijke hoofdpersoon
verliefd is op een totaal onbereikbaar en mysterieus meisje? Het is wel
het eerste boek dat ik lees over de zelfkant van de dj-wereld, al vroeg
ik me af hoe realistisch die beschreven was. Toch wist Overveen me wel
tot het eind te boeien omdat het boek een bepaalde voortstuwende
neiging heeft die je niet loslaat, ook al kreeg ik een steeds grotere
hekel aan het meisje op wie de hoofdpersoon verliefd is (India!). Het
cdtje dat ik bij de roman kreeg, was aangenaam om naar te luisteren.

Wat mij het meest stoorde aan de roman was de verschrikkelijke
eindredactie. Op bijna elke bladzijde stond wel een tikfout, een
spelfout, een dubbel woord, een verkeerd gespelde eigennaam. Heeft
iemand de tekst ?berhaupt wel gecheckt voor hij naar de drukker ging?
Dat is zonde, want Overveen kan schrijven, vooral als je van veel
beeldspraak houdt. De tweede druk van Maansverduistering is net
verschenen, ik mag hopen dat ze daar beter op hebben gelet. En naar
verluidt wordt het debuut (!) zelfs ook verfilmd. Dat verbaast me niet,
het is een verhaal met een bijna Amerikaans plot, vol sex, drugs en
rock ’n roll, waarbij de hoofdpersoon deze drie facetten voornamelijk
vanaf de zijkant meemaakt. Ben benieuwd wie de hoofdrol gaat spelen.

Vannacht wakker geworden door plotselinge, alarmerende misselijkheid. Uur lang op/boven/onder wc. Weer in slaap gevallen.
Naar werk gegaan, poging gedaan tot iets.
Naar huis gegaan, toch maar.

“Samen voetjebal kijken?”, krijg ik op de sms.
Ik schrijf terug dat ik thuis ben, slapjes.
Ik wil schrijven dat ik een cracker heb gegeten, maar mijn automatische T9 woordenboek maakt van cracker braakes.
Misschien moet ik dat dan maar nog een keer gaan doen.

Voor u een mooie zeugma om de dag mee te beginnen. De trein bracht
me een moment van ontspanning en naar Barendrecht. Ik was nooit eerder
in Barendrecht geweest. Er was heel veel nieuw. We stonden tien minuten
stil in een weiland. De zon scheen. Ik deed mijn ogen dicht. Er was
geen verdacht pakketje gevonden. Op de perrons die we passeerden
stonden hordes mensen met reistassen en grote koffers op wieltjes. Dat
past nooit in de trein, dacht ik. Mijn wagon, de voorste van alle
wagons, na heel veel eerste klas, bleef wonderlijk lang leeg. Er kwam
??n man bij. Ik kon de koppen van zijn krant lezen door het spleetje
tussen de rugleuning en hoofdsteun. Hij ging misschien weer varen
op een binnenvaartschip, zei hij door zijn telefoon. Het was uit met
zijn vriendin. Ik zag een zonnebloem, heel alleen in een weiland staan.
De verbrande rug deed aan gisteren denken. De rust in mijn lijf aan de
weken ervoor. Op Lowlands liep geen van de tienduizenden mensen tegen me
op. In de hal van het Centraal Station werd ik een paar keer omver
gelopen. Het ritme is hier anders. Ik pas er nog niet zo goed in. Los
van het omvergelopen worden is dat een fijn gevoel. Een student in
Delft met blote bast, een kop koffie en een sigaret in zijn hand keek
staand in zijn open raam hoe wij passeerden. De bladwijzer van mijn
agenda zat nog op de laatste week van juli. Sorry voor de verjaardagen
die ik heb gemist. Ik zag de skyline van Rotterdam niet opdoemen, ik
zat aan de kant van de moskee. De conducteur kwam twee keer knippen.
Hij herkende me niet. Het chique vulpotloodje van mijn agenda was
kapot, ik moet hem laten repareren. De trein was twintig minuten
vertraagd. Het was niet erg. In Barendrecht zaten ze in hetzelfde ritme
als ik.

Aantal mensen: 54.000

Aantal T-shirts met bandnamen, ‘leuke’ grapjes of Aziatische biermerken: 53.500

Aantal uren slaap: 10

Aantal bandjes gezien: vet veel

Aantal bandjes van begin tot eind gezien: 2

Aantal alcoholhoudende dranken vandaag: 0

Aantal keer gezegd “wat is het leuk!”: 85

Aantal keer gezegd “waarom is de programmering op zondag zooo gaaf en op zaterdag echt minder?”: 19

Aantal keer gezegd “het regent nog steeds niet hoera fijn gaaf coolio da bomb mieters te gek!”: 92

Aantal vierkante centimeters roodverbrand huidoppervlak: 300

Aantal kilometers gelopen: 38

Aantal blaren op voeten: 1

Aantal keer dat iemand mij vroeg wat ik de leukste band vond: 73

Aantal keer iemand op mijn teen gaan staan: 0

Aantal keer mensen zien kotsen: 1

Aantal intens goede gesprekken gevoerd waarbij ik verbluft was: 0

Aantal keer dat ik dacht “was ik maar thuis”: 0

Aantal keer dat ik dacht “duurde Lowlands maar vier dagen”: 0

Aantal keer dat ik dacht “wat is Lowlands toch geweldig leuk en ik ben zo blij dat ik gegaan ben!”: 65

Aantal woorden in dit stukje: 179

Hoera!