Maand: juni 2008


  • Ziekenhuisbezoek, ben ik achtergekomen, is volstrekt asociaal.
    Je bezoekt degene die ziek is, en in mijn geval de komende tijd niet kan lopen, op vrijwillige basis. Of jouw bezoek ook op vrijwillige basis wordt ontvangen, moet je maar hopen.
    Je komt van buiten.
    Degene die je opzoekt, is binnen.
    Dat is het eerste asociale.

    Dan klaag je erover dat het in de lift van het ziekenhuis wel heel erg warm is.
    Als je op de afdeling komt, en je de pati?nt die je bezoekt in een rolstoel ziet, zeg je, oprecht: ‘Dat doe je heel handig, je gaat echt vooruit’, terwijl je zelf bijna struikelt over een andere pati?nt die in een rolstoel aan komt rollen. En je weet je duidelijk ook geen raad als jouw pati?nt dan zegt: ‘Zullen we op het balkon gaan zitten?’ en je denkt: ‘Ja maar daar zit een drempel’ en dat jouw pati?nt dan zegt ‘Je moet me erover heentillen, duh’.
    En dat je dat dan doet alsof het niets is.
    Alsof je dat anderhalve week eerder ook zou hebben gedaan.

    Dan eet je kersen, omdat iemand die heeft meegenomen. Heerlijke, dikke kersen.
    De pati?nt eet in het ziekenhuis dagelijks voor drie weken fruit, maar jij hebt in geen tijden meer van die vitaminen binnengekregen en hapt er lustig op los.
    Je maakt een grapje van het feit dat het enige bakje dat voor de kersen aanwezig is, een kotsbakje is, zo’n niervorming kartonnen geval.
    Haha.
    Ha.

    Je luistert, ook oprecht, maar dat maakt alles niet minder asociaal, naar de verhalen van de pati?nt, die, gelukkig, amusant zijn en geestig en je bent blij dat het gemoed van de pati?nt zo goed is. Blij. Echt.

    En dan komt het echte asociale: je gaat weg.
    ‘Ik moest maar weer eens op huis aan’, zeg je. En je laat die pati?nt, die jou net alles heeft gegeven, alleen.
    Je stapt die zweterige lift in, je loopt door de lange ziekenhuisgang en je bent zo blij dat je weer buiten staat.
    Loopt, staat.
    Je kunt lopen.

    Je hebt alle vrijheid om te gaan en staan waar je wilt.
    En de pati?nt zegt ‘Dank je wel dat je er was’.
    Alsof het ook maar enige inspanning kost.


  • De plek waar het bed van vriend M. eerder had gestaan, was leeg. Ook de bedden van kamergenoot 1 en kamergenoot 2 die ik eerder had gezien waren weg. Er stond alleen een leeg, keurig opgemaakt bed in de ziekenhuiskamer.

    Ik keek op de klok. 16.15 uur. Bezoekuur.
    Mooie boel, van die patiënten die er op het hoogtepunt tussenuit knijpen.

    Ik liep terug naar de balie.
    Een vrouw werd in haar bed de afdeling op opgereden. Ze zag eruit alsof ze zojuist knock out geslagen was.

    ‘Ik zoek vriend M.’, zei ik tegen de verpleegster.
    ‘Hij is er even niet’, zei ze.
    ‘Wat ongezellig’, zei ik.
    Ze legde uit dat hij voor foto’s naar beneden moest en dat hij elk moment kon terugkomen.

    Ik nam plaats op een stoeltje. Er was geen krant om te lezen. Of een tijdschrift.
    Het enige leesvoer dat ik kon vinden was algemene informatie over het ziekenhuis en informatie over een peri-anaal abces.
    De folders hingen buiten mijn bereik, naast een man in een rolstoel die driftig gebruikmaakte van de computer op de gang.

    De tijd verstreek. Ik dacht tien minuten na over wat een peri-anaal abces precies zou zijn.
    Ik schoof ongemakkelijk op mijn stoel heen en weer.
    Elke keer dat iemand de afdeling werd opgereden, keek ik hoopvol op.
    Ik volgde alle gesprekken tussen de verpleegsters, maar ze waren heel discreet.

    Na 30 minuten stond ik op en ging ik naar de balie.
    ‘U weet toevallig niet of vriend M. inmiddels klaar is met die foto’s?’
    ‘Het duurt lang, hè? Hij zou al boven moeten zijn gekomen.’
    ‘Zelfstandig?’

    De verpleegster keek me aan, om in te schatten of ik een grapje had gemaakt, of dat ik nog niet in de gaten had hoe ernstig de situatie van vriend M. was. Toen begon ze breeduit te glimlachen.
    ‘Ja, hij is enorm opgeknapt’, zei ze lachend.


  • Vriend M. in het stukje van gisteren is de vriend van Swaan. De Swaan, die
    op mijn log enige bekendheid geniet, vanwege de stukjes over kanker. Je
    zou denken dat de twee wel genoeg gerevalideerd zouden hebben, maar nu staan ze dus weer voor een zware periode die maanden gaat duren. Gelukkig kan Swaan het nu allemaal zelf vertellen, op
    haar eigen weblog (nu ben ik ook eens vriendin M.). Zoals de koning, die in drie wedstrijden in rap tempo ontkroond werd (zou Piet de Visser de nieuwe God kunnen worden?), al onelinede. Dit is dan het voordeel.

    (Om het allemaal nog gecompliceerder te maken: veel vrienden beginnen
    met de letter M., waardoor gisteren na het plaatsen van het stuk enige
    verwarring ontstond – en vriendin S. is in dit geval dus ook geen
    Swaan. Het is maar goed dat Swaan zelf niet eerste hulp hoefde te
    verlenen, maar dat we daar weer andere vriendinnen S. voor hebben. Hoera voor de vriendinnen S!. Mensen die kinderen krijgen: probeer ook eens de andere 24 letters als voorletter!)


  • grrrrr
    (Overigens sta ik laatste in de enige winstgevende voetbalpool waar ik aan meedoe – als je de mensen die de helft vergeten waren in te vullen niet meetelt. Degene aan kop is nu al zeker de winnaar. Ik geloof dat ik haar voorspellingen in het begin nog 'schattig' heb genoemd. Hup Spanje! Hup!)


  • Vriend M. lag op zijn zij, met zijn gezicht op het asfalt. Witjes, met een gebroken neus en een been dat er zeer onnatuurlijk bij stond.
    Aangereden door een auto.
    Vriendin S. verleende kordaat eerste hulp.

    Even ervoor hadden de Russen gehakt van ons gemaakt.
    Tijdens de wedstrijd dacht ik steeds: ‘Dit gaat niet goed, dit gaat niet goed, maar ik hoop zo dat ik ongelijk heb’.
    Dat dacht ik ook terwijl ik naar vriend M. keek.

    Twee ingewikkeld gebroken onderbenen, bleek in het ziekenhuis.
    Het was fijn dat we er met z’n allen waren.
    Oranje, dat me zo zenuwachtig had gekregen dat ik wakker was geworden met het gevoel dat ik jarig was, was op slag zo ontzettend onbelangrijk geworden.


  • AMSTERDAM Plassen en drinken halen, dat zijn de twee voornaamste zaken waar supporters van Oranje tijdens de wedstrijd mee rekening houden. Dat blijkt uit onderzoek van onderzoeksbureau MotiMerel. MotiMerel ondervroeg de afgelopen dagen elf mensen over hun belangrijkste motivatie om op te staan of te blijven zitten tijdens de wedstrijd (motivatie om te gaan staan bij een doelpunt daargelaten).

    "Als ik op de wc zit, scoort Oranje altijd!", aldus één van de opgewonden fans. "Ik moet dus eigenlijk de héle wedstrijd op de wc zitten! Maar dat zou ook weer ongeluk brengen! En ik mag ook niet alleen maar vanwege de doelpunten naar de wc gaan. Ik moet wel echt moeten. Ik drink voorafgaand aan de wedstrijd dus extra veel!"

    Een andere ondervraagde zei altijd drinken te gaan halen als het té spannend werd. "Dat had ik als kind al. Als het muziekje van Bassie en Adriaan begon, of als Pippi stiekem haar vader ging opzoeken in die gevangenis op zee, hield ik het niet meer en liep ik snel naar de keuken. Als ik voor de tweede helft al katjelam ben, komt het daardoor."

    Iets meer dan eenderde van de geënquêteerden hekelt juist de mensen die tijdens de wedstrijd naar de wc gaan of drinken gaan halen. "Dat kun je gewoon niet maken! Je blijft zitten waar je zit, of je blijft staan waar je staat. Mensen die tijdens de wedstrijd opstaan… ik heb er geen woorden voor. Als de tegenstander dan scoort, nou, dan weet je wel wie je de schuld moet geven", zei één van hen. "Het zijn landverraders", voegde een ander er aan toe.

    Eén van de recipiënten antwoordde op de vragen slechts olé, olé, olé. Opvallend was, dat niemand geen mening had. Het interviewen werd soms bemoeilijkt door dromerige blikken bij een eventuele finale, of urenlange herinneringen aan het EK '88. 

    Het onderbuikgevoel werd door één van de ondervraagden goed samengevat: "Weet je, iedereen moet doen wat hij moet doen. Als iedereen maar precies hetzelfde doet als in de afgelopen wedstrijden. Alleen dan komt het goed."

    Bovenstaand onderzoek gaat om de wedstrijd Nederland – Rusland. Het is niet bekend of de resultaten bij een andere tegenstander afwijkend zouden zijn geweest.


  • Aan alles is duidelijk dat de eindexamens afgelopen zijn. Op het balkon tegenover me zitten de hele dag twee meisjes verveeld met elkaar te giebelen en fluitend contact te zoeken met de jongens beneden in de tuin. Ik voel me enigszins met hen verwant, omdat ik goed weet hoe die zomer na mijn eindexamen was. Lang, bevrijdend, gek ook, en een tikkeltje onzeker. Zij zien in mij waarschijnlijk de vrouw die zij nog láng niet zijn. Hallo, ik ben ouder dan 30. En tot overmaat van ramp lapte ik ook nog de ramen.

    (wel goed hè, dat ik de ramen lapte)

    Aan de gevels van de Amsterdamse huizen lijken wel meer vlaggen en tassen te hangen, alsof een traditie plotseling in ere hersteld is. De vale rugzakken met teksten erop ontroeren me, wat waarschijnlijk betekent dat ik inderdaad oud aan het worden ben.

    In de Zara graaiden meisjes voor hun eindexamenfeest de muiltjes van de met stof bezaaide vloer.

    Het is vooral te merken aan het pleintje voor het Amstel Hotel. De afgelopen dagen hangt er steeds een groepje meisjes rond. Ze zijn jong en zien er uit alsof ze de hele dag niets te doen hebben. Het zijn er over het algemeen vijf, van verschillende pluimage, maar het zijn wel vriendinnen. Ze delen een adoratie voor iemand die zich in het hotel ophoudt. Ze zijn volhardend. Ze kletsen onderwijl over niets en het leven. 'Weet je nog? Die zomer na ons eindexamen? Toen Nederland kampioen werd en we overdag de héle dag voor het Amstel Hotel rondhingen, in de hoop een glimp op te vangen?'

    Maar wie zit er in het Amstel voor wie deze meisjes een passie hebben opgevat? Bruce Springsteen toch niet zeker? Voor hem waren gisteren de vier rockers met grijs haar gekomen.


  • Na drie wedstrijden wordt het tijd om de balans op te maken. Uit de laatste wedstrijd in de groepsfase kan vooral worden geconcludeerd dat het NIET lag aan:

    – mijn gelukst-shirt (hoe zou je dit schrijven) dat ik wegens omstandigheden niet aan had
    – de knaloranje stropdas van de gemeente Haarlemmermeer (die wel onwijs gaaf is, maar die ik de eerste wedstrijd nog niet had)
    – de locatie
    – de mensen om me heen
    – de oranje jas aan de muur
    – de papieren uitrolfluitjes
    – mijn ondergoed

    Misschien ligt het WEL aan de Coca Cola-klepper. Die doet goed dienst als zenuwenafleider, oppepper en lawaaimaker. Maar die kreeg ik pas vlak voor de eerste wedstrijd van vriendin B., en ik vermoed dat de voorbereidingen er toch echt bijhoren (voor de zekerheid gaat de klepper vanaf nu toch alle wedstrijden mee).

    Ik kan concluderen dat het het fluitje is.

    Het fluitje ving ik, dobberend op een bootje op de grachten op Koninginnedag. Iemand riep vanaf de kant: 'Hé, vangen!' en ik deed wat mij werd opgedragen. Op dagen als Koninginnedag en tijdens een EK is dat trouwens een goede tactiek. Ik zei meteen: 'Dit wordt mijn EK-geluksfluitje.' Het fluitje was oranje en had een oranje koordje (dat vlak voor de eerste wedstrijd brak, maar dat ik nog net voor de aftrap gerepareerd kreeg).

    Het fluitje. Tijdens een wedstrijd fluit ik er niet vaak op, dat is zo vervelend voor mijn buren, maar het koordje hangt zo lekker veilig om mijn nek. Vaak verdwijnt het fluitje zelf in mijn decolleté en is het nog een heel getrek voor ik 'm eruit heb.

    Het fluitje was tijdens de eerste helft van de wedstrijd tegen Roemenië vooral zeer prettig om gewoon maar iets te doen te hebben. Saai was het hè, die eerste helft. Het leek net alsof ik naar het Nederlands elftal van vóór het EK zat te kijken.

    Hup Spanje! Hup Spanje!
    IK WIL NIET IN DE HALVE FINALE TEGEN ITALIE.


  • Wie nu nog niet weet dat Dirk Kuijt uit Katwijk komt, heeft vast voetbal gekeken in een kroeg waar het commentaar niet te horen was. Ik heb het Evert ten Napel vaker horen zeggen dan er doelpunten vielen. De man uit Katwijk. Wat is er zo bijzonder aan Katwijk? Waarom is Arjen Robben niet de man uit Bedum? Of Klaas Jan de man uit Drempt?

    Ja, van dat laatste schrok ik ook een beetje. Drempt is een plaats in de Gelderse gemeente Bronckhorst (!).

    De man uit Katwijk.
    Vlak voor de wedstrijd Nederland – Frankrijk begon, vroeg vriendin M. met wie van de Nederlandse spelers ik naar bed zou willen.
    U begrijpt, we waren zenuwachtig, de Blauwen boezemden ons angst in.
    Ik dacht diep na, vooral ook over de vraag waarom ik daar nog niet eerder over had nagedacht. 

    Alle meisjes in de kamer noemden de naam van een speler.
    Toen zei een van de mannen: 'Niemand Dirk Kuijt?'
    En de vrouwen lachten, nadat ze de vragensteller voor gek verklaard hadden.
    Niet gemeen, maar liefdevol. Dirk Kuijt, de man uit Katwijk. Zo lief en zoet en blakend. 
    Guitig. Geen bedpartner.

    Na afloop van de wedstrijd nam Dirk Kuijt zijn dochter glimmend van trots in zijn armen, alsof het een spotje voor de ChristenUnie betrof.
    Zijn dochter, zich totaal niet bewust van het sportieve hoogstandje dat haar papa zojuist had geleverd, had een grote zak snoep gekregen en wees aan welke snoepjes lekker waren.
    De vrouwen in de kamer waren stil en dachten aan één ding.

    Wat dit allemaal van doen heeft met de wedstrijd van vanavond?
    Dat weet alleen Marco. Die waarschuwt voor Mutu en Chivu. Gelukkig hebben we 23 A-spelers. Marco zal de meeste basisspelers rust geven en de gretige reservespelers als opgefokte stieren loslaten op de lang onderdrukte Roemenen. Zie daar maar eens van te winnen.

    En oh ja, Orlando Engelaar. De man uit Rotterdam. De reus van FC Twente.
    Dat is de man wiens naam ik noemde.


  • 'Het Nederlands elftal is zo goed', sprak het jongetje vol bewondering. 'En de vorige keer dat ze kampioen werden, was ik er bij.'
    Ik keek hem achterdochtig aan. In '88 was dit jochie nog niet geboren. Ik vroeg me zelfs even af of hij in dat millennium al leefde.

    Het jongetje zei: 'Ik had aan een wedstrijd meegedaan en gewonnen en toen won Nederland in Groningen en toen werden ze kampioen. In de Euroborg.'
    'Je bedoelt het EK onder 21', zei zijn vader.
    'Ja, en het jaar daarvoor hadden ze in Portugal ook al gewonnen', zei het jongetje.

    'Oh mijn god', zei zijn vader, van voor 1974. 'Ik realiseer me ineens dat jij Nederland misschien nog nooit hebt zien verliezen.'

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)