Maand: augustus 2002


  • Ik werd gebeld, een tijdje geleden. Eerlijk waar.
    ‘Haaaai, this is Alan’, zei een Amerikaan aan de andere kant van de lijn.
    Alan. Ik dacht goed na, heel diep en gravend in mijn geheugen, maar ik kon me geen Alan voor de geest halen. Alan moest verkeerd verbonden zijn.

    ‘Is this Merel?’, zei hij.
    Hmmm. Alan wist mijn naam.
    ‘Remember me?’, vroeg hij en ik antwoordde dat ik geen flauw benul had van wie hij was.

    Hij klonk een beetje teleurgesteld. Hoe kon ik hem nou vergeten zijn? Alan, remember! En hij legde uit dat hij bij mij had overnacht, vijf jaar geleden, samen met een vriend van hem die de broer was van het meisje dat ik in Glasgow had leren kennen.

    Ow.
    Ja!
    Nu wist ik het weer. Het was die roodharige vriend van de broer van dat meisje dat redelijk onuitgenodigd een hele week op bezoek was gekomen, mijn huis had overgenomen en de afwas niet deed.

    Het zat zo. Hij was in Amsterdam binnenkort. Een weekend, en daarna een week. En het leek hem nou zo leuk als hij weer bij mij kon slapen, want, a hotel is not much fun, right?
    Hotel not much fun? Ik kende die hele jongen niet. Grote kans dat hij ook not much fun either was.

    Ik was te flabbergegastereerd om hem uit te lachen en hem met vooruitwerkende kracht de deur te wijzen. En dus zei ik dat ik dat eerste weekend niet in Nederland zou zijn, en dat we het later wel over die andere week zouden hebben. Voor mijn werk moest ik namelijk nogal eens naar vergelegen steden waar ik tevens overnachtte. Totale onzin. Quatsch van de bovenste plank – maar ik kon even niets beter verzinnen. Ik gaf hem mijn e-mailadres, zei dat ik waarschijnlijk geen tijd had, en hoopte dat hij deze subtiele hint zou snappen.

    Deze week kreeg ik een e-mail uit Zweden. Dat hij volgende week weer naar Amsterdam zou komen, en dat hij zo blij was geweest met mijn uitnodiging. ‘En wat fijn dat je zo aardig bent geweest om mij een hele week te gast te nemen’. Pardon me?
    Mailen is makkelijker dan praten, dus ik zei hem dat ik slechts twee dagen van die week in Amsterdam zou zijn.

    Waarom niet gewoon schrijven dat hij op moet zouten? Dat ik niet zit te wachten op hem? Het was destijds, vijf jaar geleden, verder erg gezellig met hem, maar ik zou er nooit ook maar een seconde aan hebben gedacht om hem op te bellen als ik naar Seattle zou gaan. Een misplaatste beleefdheid van mijn kant weerhield me te zeggen dat hij het absoluut niet in zijn hoofd moest halen dat hij bij mij zou kunnen logeren.

    Ik heb op mijn mail nog geen antwoord gekregen. Nu hoop ik weer dat hij de stille hint heeft begrepen, maar waarschijnlijk komt hij hier gewoon aanbellen met zijn rugzak vol vuile was. Zal hij mijn huis bevolken met in zijn kielzog vier nieuwe Zweedse vrienden, zal hij douchen ’s ochtends terwijl ik net wil, zal hij er rare etenstijden op na houden en zal hij na een week mij vriendelijk bedanken en mijn huis achterlaten als een uitgewoonde prairie. En zal ik niet in staat zijn om te zeggen dat ik er geen prijs op stel. Dom mens, ik.

    Ik zal moeten onderduiken.


  • Vandaag staat in het teken van afscheid.
    Het is mijn allerlaatste dag in Almere. Tien maanden heb ik er gezeten, en nu is het op. Project afgelopen.

    Mijn werkplek, het hok waar eerst de printer en het kopieerapparaat stonden, moet vandaag schoon worden en opgeruimd. De dingen die ik aan de muur heb gehangen, moeten eraf en in de prullenbak. Mijn papieren in een doos, of in mijn tas, of anders weg. Mijn computerbestanden opgeslagen, verwijderd of doorgemaild naar mijn privé-adres. Keuzes moeten worden gemaakt.
    Wat te doen met tien maanden werk.

    De kans is groot dat ik mijn collega’s niet meer zal zien. Ik kwam nooit in Almere, en heb nu geen reden meer om ernaar toe te gaan. Het idee dat alles gewoon doorgaat daar, terwijl ik weg ben, voelt vreemd. En ik zal mijn collega’s zeker missen.

    Voordeel is wel dat ik naar de Hema ga om taarten kopen.
    Een goede Hema vlaai is nooit weg.
    Maar ik wel, na vanmiddag.


  • Dit is wat je noemt een opmerkelijke plek hebben op een startpagina:
    http://saudi-arabie.beginthier.nl/
    Ik sta onder homepagina’s (ook een mooi woord trouwens).


  • Nog even over die spare ribs.
    Toen de scooter eindelijk aankwam (dat duurde een uur), moest er worden afgerekend.

    En daar begint het probleem.
    Euro’s en fooien.

    De scooterman overhandigde een bon van 27euro25 (ja, ik vond het ook een beetje duur, maar dat terzijde).
    Mijn eerste gedachte is 30 euro geven en de rest laten zitten. Maar. Dat wil zeggen 2euro75 fooi en dat wil zeggen meer dan 6 gulden.
    Het is ridicuul om de scooterman, die een uur na de bestelling pas komt opdagen en meteen weer weggaat, meer dan 6 gulden fooi te geven.

    Wat dan? Helemaal geen fooi geven? 28 euro geven? 75 eurocent klinkt als krenterigheid ten top, maar 1 gulden 60 is best oké. Boel bijna.

    In De Volkskrant stond gisteren een artikel over de euro en de fooi, waarin geconcludeerd werd dat er sinds de invoering geen fooi meer werd gegeven. Ik zie alleen maar mensen om me heen veel te veel fooi geven.

    Het werd 29 euro en de scooterman keek me bijna beledigd aan.
    Terwijl het toch bijna 4 gulden is, en dat is veel te veel.
    Lastig hoor, die euri.


  • Ooooooh!! Honger!!!
    Kan die scooter niet opschieten?!


  • Het meest onverwachte kado dat ik ooit kreeg, was een CD over de post van vriend M. Anderhalf jaar geleden, ik kwam thuis na een rotdag, en daar lag midden in de nacht een kadootje op mijn trap. Het bleek de CD van Sixteen Horsepower, Secret South. En er stond nog een lief tekstje bij ook. Merel’s dag was goed.

    En daar stond ik gisteren in Paradiso te kijken naar de mannen die die CD hadden ingespeeld. David Eugene Edwards zat voorovergebogen over zijn gitaar en begon te spelen. Het geluid dat vervolgens ontstond, de zangpartij, leek niet van hem te komen. De mate waarin hij zijn mond opendeed, en het volume van zijn stem, leken niet in evenwicht. Toch produceerde hij een waanzinnig stemgeluid.

    Sixteen Horsepower bleek relirock in een oude kerk voor het hele gezin. Mensen van alle leeftijden waren vertegenwoordigd. Bovendien waren ze vanuit alle delen van het land op Paradiso afgekomen (terwijl de band ook nog andere poppodia in ons landje aandoet).
    Al in een vroeg stadium bleek de persoon naast mij een heel ander gevoel voor humor te hebben dan ik. Het was een jongen die met twee meisjes naar het concert was toegekomen. Hij had kort stekeltjeshaar en kwam niet verder dan mijn kaaklijn. Met zeer luide stem, en benedenmaatse grappen, legde hij de meisjes uit waarom de muziek zo goed was. De meisjes kirden.

    Ik kwam achter een heel goede manier om van Sixteen Horsepower te genieten. Weg van hardpratende mensen, leunend tegen de muur van Paradiso, de bas in je rug voelen, ogen af en toe dichthouden, en luisteren maar. De band klinkt als een volledig orkest (en de mannen van de Arbo stonden wantrouwend met geluidsmeters te richten). De stem van David Eugene Edwards is overheersend, maar verveelt geen moment. De muziek is als een warme deken waar je onder weg kan kruipen. Net als klassieke muziek kan het je grijpen en je dwingen na te denken.
    Fijn.


  • Als Anna Enquist ervoor zorgt dat er zo een mooie hommage aan Margit op TV verschijnt, na drie uur prachtige televisie dankzij haar, dan zorg ik ervoor dat er hier (voor een net iets kleiner publiek) een hommage staat voor Anna Enquist.

    Herhaling van Zomergasten zaterdag 31 augustus 13:05 uur.
    Kijken dus, indien gemist.


  • Acht jaar lang mocht ik uitkijken over een verwoekerd stuk grond, drie verdiepingen onder mij. De tuinen, die normaalgesproken bij de begane grond horen, waren niet als zodanig in gebruik. Begane grond van mijn huis en mijn buren bestaan namelijk uit garages. De garages hoefden geen tuin en lieten de boel de boel.

    Zodoende had ik een stuk niemandsland onder mij. Heerlijk rustig. Geen barbecuende onderburen, geen lawaai op late zomeravonden, geen blote, zonnende buren in de tuin beneden mij.
    Zo ver, zo goed.

    Toen ik vorige week zo bruut uit mijn zaterdagochtendslaap werd gewekt, vreesde ik het al. En inderdaad, de bulldozers die het terrein opdraaiden, kwamen het stuk grond onder mij vereffenen.
    Mijn groene uitzicht, mijn jungle in de binnenstad, mijn verwoekerd stukje binnentuin, mijn natuurlijke decor – de binnenplaats werd aangetast door machinale beesten en binnen no time in een platgewalst stuk terrein omgetoverd.

    Wat nu rest is een immense parkeerplaats.
    Wellicht heeft de eigenaar het terrein geëxploiteerd, verhuurd, verkocht, verpand.
    Of gaat dat nog gebeuren.
    Ik wens een stem te hebben in het bestemmingsplan van dit stuk grond. Ik vind dat ik daar als uitkijker-op recht op heb. Ik vind dat de waarde van mijn huis nu zonder mijn medeweten om gehalveerd is geraakt geworden.

    En er nu iets mee doen, ho maar.
    Vooralsnog is het de meest asociale parkeerplek van de buurt.
    images/parkeerplekgenoeg.jpg


  • Als PSV vanavond verliest in de Holland Casino Eredivisie (dat krijg je je strot toch gewoon niet uit) weet ik wel hoe het komt.

    Ik zat in het café op een hoek van de Prinsengracht met twee anderen uit het raam te staren. Plotseling zagen wij Guus Hiddink over de brug aan komen lopen, en plaatsnemen op het terras van ons café. En dat zomaar terwijl zij vanavond moeten spelen, ver weg, in Eindhoven, tegen Groningen. Ze weten ook niet wat werken is he, daar bij PSV. Dat bleek wel weer.

    Het was een mooi gezicht – de mensen bekijken die langsliepen, Guus ontwaarden, en daarop reageerden. Snel wegkijken, of juist met grote ogen oogcontact zoeken. Mensen naast zich aanstoten en roepen, en wijzen, en lachen.
    Je zou Guus maar zijn. In Amsterdam ook nog.

    Na een half uur kwam er een jongetje aangelopen. Hij was een jaar of zeven. Een voetbal in zijn handen, met handtekeningen erop. Zijn ogen knipperden van de zenuwen en hij begon licht te hyperventileren, toen hij Guus de bal en een dikke stift overhandigde. Guus was de kwaadste niet en hij tekende de bal. Bovendien hield hij een praatje en schreef hij er nog wat extra bij.
    Het jongetje liep met grote ogen en een immense glimlach weg.

    De mensen in het café waren allen ontroerd en pinkten bijkans een traantje weg van dit menselijke schouwspel.
    Die Guus.
    Zou het nog wat worden met PSV, dit jaar.


  • In tegenstelling tot elke andere willekeurige werkdag was de trein naar Almere en Lelystad vanochtend tjokvol.
    Op het perron al zag ik de grote groepen jongeren met rugtassen, kampeerstoeltjes en slaapzakken. Het moet voor een antropoloog een interessant studieobject geweest zijn. En voor de kampeerspulverkopers een goede afspiegeling van wat een jongere zoal bij zich heeft op een kampeervlucht in de lage landen.

    Met enige spijt in mijn gemoed dat ik zelf geen kaartje voor Lowlands had gekocht, passeerde ik een aantal jongens in het gangpad. Ze hadden hun eerste biertje net opengemaakt en lazen de NRC. Even verderop lagen een meisje en een jongen te slapen – hun voeten op de overkant van de vierzit. Shirtjes met diverse bandnamen maar toch vooral met Korn staarden mij aan.

    Buiten was het aan het miezeren. Ik bedacht mij hoe zij zo het lange stuk nog in de bus moesten zitten, daarna het eind lopen, dan in de rij voor de armbandjes, dan lopen naar de camping, dan de tent opzetten en merken dat de haringen thuis liggen, dan naar het festivalterrein sjokken en vervolgens door de poort de eerste klanken van de muziek zouden horen.

    Het is dat ik nu op kantoor zit, maar verder heb ik een leuk weekend voor de boeg. Het is zo slecht nog niet, zo’n jaartje zonder Lowlands.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)