Maand: augustus 2004


  • Ik doe even een vette linkdump naar mixin.nl
    Mixin punt nl.
    Mixin.nl

    Doe er uw voordeel mee.


  • De tandarts had verbouwd. Geen gebit dit keer maar de praktijk.
    Alle jaren 70 kleuren waren vervangen door wit. Strak wit. En glas.
    Het was licht.

    Ik nam plaats in de wachtkamer die nu uitzicht bood op de receptie. Naast mij stond een bak met speelgoed. De tijdschriften, anders zo goed vertegenwoordigd, waren nog niet opgenomen in hun nieuwe wachtkamerplan.

    Ik wachtte. Ik keek naar het speelgoed naast me. Ik pakte Pino uit de bak. Hij zat op een locomotief. Onbewust liet ik Pino een stukje rijden op het tafeltje naast me.

    De receptioniste was uit het zicht verdwenen maar ze was buiten mijn beeld in gesprek met een andere vrouw. Ze had extra lange gordijnen nodig maar waar ze ook was geweest, ze hadden ze nergens. Er volgde een vraaggesprek waarin de ene vrouw allemaal zaken opnoemde waar je gordijnen kon kopen en waarin de andere vrouw op alles ontkennend antwoordde. Niet bij de Hema? Nee. En bij IKEA dan? Nee. Of bij de Praxis? Nee. Xenos heeft ook gordijnen? Nee. De telefoon ging maar de receptioniste was te laat met opnemen omdat ze nog niet bij de Kwantumhallen was geweest.

    Ik werd langzaam een beetje gek van het gesprek en ik duwde Pino wat agressief te ver vooruit. Pino viel van tafel. Toen hij neerkwam, maakte hij een piepgeluidje.

    De tandarts kwam mij halen. Terwijl ik hem complimenteerde met de nieuwe inrichting, zag ik aan de muur tegenover de receptie de rekken vol tijdschriften hangen.

    Ik had een gaatje. Mijn gebit is zeer cariësgevoelig, zei de tandarts. Ik poets, ik stook, ik flos alsof mijn leven ervan afhangt, maar het enige wat ik ervoor terugkrijg zijn gaatjes en rekeningen. Grom.
    We moesten een afspraak maken om het gaatje te vullen.

    “Dat kan morgen!” riep de assistent enthousiast. “Er heeft net iemand afgebeld!”

    Morgen is vandaag.


  • Sjemig, de oude rot Francisco van Jole is weer begonnen met 2525.
    Gaat dat zien.
    Ben benieuwd of hij het volhoudt en of hij weer mooie foto’tjes van Rotterdam gaat plaatsen.


  • De Londonse log?e’s H. en J. herwonnen hun zelfvertrouwen en besloten een fiets te huren voor het hele weekend. Ze zouden eerst oefenen in een doodlopend straatje en daarna zonder schroom aan het verkeer gaan deelnemen.

    Na een ochtend trappen en uitwijken ging het heel goed, zeiden ze. Mooi, zei ik, dan fietsen we nu gezamenlijk naar het restaurant aan de andere kant van de stad.

    Ik ging voorop. Ik nam aan dat ze niet zo snel gingen, dus ik verminderde mijn gewoonlijke snelheid met 50%. Ik fietste een stukje op deze manier tot ik in de verte een groen stoplicht zag. Even omkijken of zij het zouden halen.
    Ik zag geen H. en J.. Wel zag ik andere mensen langs mij schieten, zich afvragend waarom ik zo langzaam ging. Op een stuk van 200 meter waren H. en J. al zo ver achterop gekomen dat ik ze niet meteen kon zien.

    Ik stopte en wachtte. Not so fast, riepen de dames lachend toen ze mij zagen. Dus toen het stoplicht weer op groen ging, gingen we met de snelheid van een slak het drukke kruispunt over.

    Achter mij hoorde ik het kettingslot van H. steeds tegen haar spatbord komen. Ze wiebelde. Had moeite haar fiets in evenwicht te houden. Toen ik omkeek, zag ik haar geconcentreerd naar het wegdek kijken. Haar blik gericht op haar voorwiel, zich niet bewust van alles wat er om haar heen gebeurde. Panische blik in haar ogen.

    Inmiddels fietste ik zo langzaam dat ik ook moeite had mijn fiets in evenwicht te houden. Ik spoorde de dames aan iets harder te gaan rijden. Fine, zeiden zij. En inderdaad, dat ging redelijk fine. Totdat ik weer omkeek en H. heel nonchalant wilde doen door haar blik van haar voorwiel af te halen en vriendelijk naar mij te lachen. Met deze beweging raakte zij uit balans en haar voorwiel schampte de stoeprand. Ze schrok en stond binnen een seconde naast haar fiets op het fietspad. Daardoor botste J. tegen H. aan. Een stukje plastic van het achterlicht kwam op straat terecht. Een passerende fietser rinkelde boos zijn bel. 

    We waren nog maar halverwege onze rit naar het restaurant.

    Nog een aantal keren moesten we stoppen. We kropen vooruit. Heel langzaam bereikten we ons doel. Het laatste stuk, met enge tramrails, liepen we.

    Toen we de fietsen op slot zetten, was ik kapot.
    Maar J. en H. hadden nog nooit zoiets leuks gedaan! Dit was echt geweldig, zeiden ze, fietsen als echte Amsterdammers door de stad! Zelfs de zadelpijn van de dag erna vonden ze het waard.
    Toen ik ze net vroeg wat het leukste was aan hun trip to Amsterdam, was het zonder twijfel de vrijheid van de fiets.


  • Ik was gisteren getuige van het eerste publieke optreden van Walter van den Berg (www.vandenb.com, dus). Hij werd ge?nterviewd door Matthijs van Nieuwkerk in de Schrijverstent op de UITmarkt op het Museumplein. Samen met hem mochten Liesbeth Mende, Aleid Truijens, Wouter van Oorschot en Florette Dijkstra het verhaal van hun eerste boek vertellen.

    Het was druk in de tent. Blijkbaar hebben debuterende schrijvers veel vrienden of is literatuur tegenwoordig populair.

    Matthijs van Nieuwkerk (zie moose voor een mooie portrettengallerij) deed het zoals altijd leuk maar liet het gesprek zodanig uitlopen dat het programma buiten op het plein alweer begon toen de schrijvers nog moesten voorlezen.

    Zo kwam het dat Walter onder luid tromgeroffel van een enorme Tibetaanse drumband buiten op het plein een passage uit zijn boek begon voor te lezen.
    Het had gemakkelijk desastreus kunnen aflopen. We zouden geen woord kunnen hebben verstaan, we zouden niet geweten hebben waar Walters boek over ging, we zouden de rest van het publiek hebben zien weglopen omdat ze liever gingen kijken naar waar het tromgeroffel vandaan kwam.

    Zo ging het niet.
    Walter sprak. En overwon. 
    Hoe meer zinnen Walter voorlas, hoe meer mensen begonnen te lachen. Een vrouw voor mij veegde de lachtranen uit haar ogen weg. Matthijs van Nieuwkerk begon aanstekelijk te grinniken. Hans Teeuwen, in de hoek bij de bobo’s, en ook Joost Zwagerman, vonden zichzelf even minder belangrijk en keken geamuseerd naar die lange jongen met zijn laptop op het podium.

    Toen Walter zijn laatste zin had uitgesproken stopten de trommels. Hoewel de Tibetanen niet wisten wat er zich in de overdekte Schrijverstent afspeelde, was het een teken van diep respect.

    Dat boek, dat wordt het.
    Ik was apetrots op de jongen die ik 3,5 jaar geleden leerde kennen.

    Walter van den Berg – De Hondenkoning is over een maand te koop in elke boekwinkel bij u in de buurt.

    eennarechts


  • Ik heb bezoek van J. en H. uit London. Ze kwamen aan door gewoon de regen te volgen en compleet doorweekt stonden ze gisteren op mijn deurmat. Gelukkig zijn ze in London wel iets gewend, alleen zingt Heather Nova daar mooie liedjes over dat niets zo heelt als Londonse regen, terwijl de Amsterdamse regen dergelijke kwaliteiten niet kent. Ik heb ze in ieder geval nog niet ontdekt.*

    We aten uit. We wenten naar een kleine plaats dichtbij. We hadden avondeten en dronken wijn. We praatten over verleden tijden en over nieuwe plannen.
    Toen kregen we de bil, euh check.

    Bij de rekening zaten salmiaklollies.
    Niet te beroerd iets nieuws te proberen, namen ze er allebei eentje.
    “This is really nice”, zei J. Ik waarschuwde haar voor het moment dat de salmiak uit de lollie zou komen drijven. Ze wilde niet luisteren, nice and creamy, zei ze. Smikkel smakkel.

    Ik kende het woord voor salmiak niet in het Engels, dus zei ik salty liquorice. De Engelse dames keken me vreemd aan. All Sorts Salt?
    Waarschijnlijk vermoedden ze dat ik mijn talen door elkaar haalde, dus sabbelden ze rustig voort.

    Ineens sprong J. op en gilde het uit.
    Er zit iets in mijn lollie!, gilde ze (in het Engels, duh). Getverdemme! Dit is vies! Bah! Het druipt eruit!
    Ze stond op haar stoel alsof er een muis onder de tafel liep. Toen gooide ze de lollie weg in haar lege wijnglas.
    Getverdemme, zei ze, dat was echt heel vies.

    Ik at intussen lekker mijn salmiaklollie en zoog met flinke kracht de zoute drap uit het harde omhulsel.
    H. sabbelde vlijtig voort terwijl J. haar mond spoelde met water.
    Ik wist echter dat H. nog niet was aangekomen op het punt dat het zout uit de lollie zou komen. Het was slechts een kwestie van tijd.

    Een aantal minuten later lagen er in het wijnglas van J. twee lollies op elkaar.
    Ik had twee vies kijkende Engelse kennissen tegenover me aan tafel.

    Toen ik ze later op de avond een stroopwafel wilde laten proeven, bedankten ze beleefd.


    * het valt allemaal mee. Heather Nova, hoor ik net nu ik het nummer goed beluister, zingt alleen maar dat niets kan vallen als Londonse regen en dat er een (man?)mensch is die beter heelt dan wie dan ook. Amsterdamse regen kan ook erg goed vallen.


  • Sorry, ik ga u even als vraagbaak gebruiken.
    Soms haat ik mijn katten.

    Gisteren kreeg ik een onverwacht presentje. Twintig rozen in verschillende kleuren. Erg mooi en erg welkom!
    Ik zette de rozen in een vaas op tafel.

    Toen ik vanochtend wakker werd, lag de vaas om, was een van de rozen compleet vernietigd en lag er over een deel van de tafel een enorme plas water.
    Die tafel is antiek. Hij heeft emotionele waarde.

    Ik vrees dat de katten al heel vroeg in de nacht de vaas om hebben gegooid. In ieder geval is het water van de vaas compleet in mijn tafel getrokken. In plaats van bruin is hij op sommige plaatsen roze. Ook het water dat op de vloer gelekt is, heeft mijn parket aangetast.

    Nu is mijn vraag: wat kan ik doen om dit eventueel te herstellen? Is er uberhaupt nog iets aan te doen?
    Als ik op Google zoek op tafel + nat, krijg ik alleen maar sexverhalen.

    Ronja en Maus bungelen inmiddels aan hun achterpootjes aan het plafond.


  • Sinds gisterenmiddag/avond ben ik mobielloos. Gedwongen, want een of
    andere onverlaat heeft hem gestolen. Dit was mij in al die jaren nog
    nooit overkomen.

    Eerst wilde ik het niet geloven. En vooral ook de mannen van het
    caf? niet, waar ik zat met vriendin J. Dus dacht ik dat ik, toch wat
    verstrooid de laatste dagen, de telefoon vast gewoon thuis had laten
    liggen.

    Eerst ging ik nog naar een leuk feestje en toen ik thuiskwam trof ik
    geen mobiele telefoon. Snel gebeld met de klantenservice om de telefoon
    te blokkeren. Maar zoals de meneer van T-Mobile al zei: wellicht heeft
    de dief nu al vier uur lang op jouw kosten lopen bellen. Zal je net
    zien dat hij vrienden heeft in Qatar of Guam. Grom.

    Eigenlijk is het best rustig, zo zonder mobiel. Ik moet de komende
    dagen echter toevallig wel goed bereikbaar zijn, dus erg praktisch is
    het niet. Maar T-Mobile stuurt mij een nieuwe SIM kaart en die heb ik
    over een aantal werkdagen binnen. Geen probleem.

    Er zijn twee erge dingen.
    Ding 1: mijn smsjes, gespaard vanaf
    1999, zijn weg. Alle hoogtepunten en dieptepunten nam ik al vijf jaar
    mee op mijn SIMkaart. In ??n klap is alles weggeveegd (wat ook
    tegelijkertijd een schone lei betekent, wat dan best positief kan zijn).
    Ding 2: het was niet mijn toestel. Dat is heel erg vervelend. Dus als iemand nog een 6310i overheeft? 🙂




  • Het regent harder dan ik hebben kan, zingt Blof op de radio en ik had het niet beter kunnen uitdrukken.
    Maar ik ben niet de enige die het niet hebben kan. Mijn huis staat al een aantal weken in de steigers en de schilders balen van het weer.
    Eerst was het te heet. Ze kregen een zonnesteek van de hittegolf en de verf droogde meteen nadat hij was aangebracht. Ze moesten verplicht een dag stoppen.

    Nu hebben ze al twee weken lang last van regen regen regen regen. En het duurt maar en het stopt niet en het valt maar en er komt geen einde aan.
    Ze zouden eigenlijk allang klaar hebben moeten zijn.

    En ik zit al weken in een huis met de kleuren van FC Barcelona weerspiegeld op mijn plafond.
    Of HFC Haarlem.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)