-
-
Jaaaa, ik ben weer terug van werkzaamheden elders.
Moet nu weer weg!
Ter compensatie een stukkie dat vorige week in NRC Handelsblad (woei!) stond.
Mijn iPod is inmiddels door mijzelve gefixt, me nerd.—
De onwillige iPod“Laat uw bezittingen niet onbeheerd achter”, galmden de speakers op het
station. Vroeger zei de omroepster dat om reizigers te waarschuwen, om
hen attent te maken op de aanwezigheid van dieven. Tegenwoordig wordt
het omgeroepen omdat een valse melding van een terroristische aanslag
zoveel tijd in beslag neemt.Mijn dag had in de minuten voor het speakergeluid een drastische wijziging ondergaan.
Terwijl ik de laatste spullen in mijn weekendtas voor mijn reis naar
Groningen gooide, maakte ik op mijn iPod speciaal voor deze reis een
nieuwe playlist aan. Niets fijners dan een treinreis waarbij je het
halve land mag doorkruisen met je eigen soundtrack bij de uitgestrekte
polderuitzichten. Koeien, gras en elektriciteitspalen zien er heel
anders uit als je gelijktijdig ontroerd wordt door een mooi nummer.Er verscheen een error toen ik mijn iPod wilde bijwerken. Ik keek op de
klok. Ik had tien minuten om de foutmelding te fixen. De eerste vier
minuten gingen op aan paniek.
Toen besloot ik om datgene te doen wat elk normaaldenkend mens in deze
situatie zou doen. Ik sloeg hard op mijn bureau en herstartte
ge?rriteerd mijn computer. Ik ontkoppelde mijn iPod en schudde het
apparaatje heen en weer. Vooral dat laatste moest de redding zijn van
mijn probleem.Bij het heraansluiten van de MP3-speler deed ik even mijn ogen dicht.
Ik prevelde een modern schietgebedje (kom op nou). Toen de computer
klaar was met opstarten, opende ik ??n oog een klein beetje, om te
kijken of de foutmelding dit keer was uitgebleven. Het rode kruisje dat
ik door mijn wimpers kon waarnemen, zei me genoeg. De twee keer 2,5 uur
durende treinreis met eigen soundtrack werd mij door de falende
techniek door de neus geboord! Ik ontkoppelde de iPod en smeet hem in
de hoek. Dat zou hem leren.Op het station zag ik mensen met witte oordopjes in hun oren. Ik
twijfelde even of ik mijn bezittingen onbeheerd achter zou laten en
iemand van zijn iPod zou ontdoen, maar mijn trein stond er al. Ik kon
geen krant meer kopen. Mijn reis zou ik moeten gaan maken zonder
muziek. Zonder letters. Alleen met mezelf, mijn stroom gedachten en het
geklets van de andere reizigers.Een angstaanjagend vooruitzicht.
-
Webloggen is da bomb en dus schrijven we er boeken over yeah yeah!
Maar liefst twee boekjes verschenen er begin deze maand over dit ontzettend verheffende fenomeen.
Webloggen, wat is dat toch!In die van Clickx (die andere heb ik niet gezien) staat onder andere:
als je wilt weten hoe het niet moet, kijk dan eens op www.merelroze.com.
De arme Dreknek, toch mijn allergrootste fan, wordt zwart op wit aan de schandpaal genageld!Ik ga even een paar dagen iets anders doen, dus leest u de boekjes maar terwijl ik druk bezig ben met die andere dingen. Dagdag.
-
De radiotherapeutisch laborante legde precies uit wat er ging gebeuren. Voor Swaan (zie 1, 2, 3) was het gesneden koek. Voor mij was alles nieuw. Ik stond er onwennig bij. Toch een beetje zenuwachtig.
“Kom maar wat dichterbij hoor”, zei de laborante. Ik deed een stap
vooruit en nog eentje. Veel dichterbij durfde ik niet. Het apparaat
maakte indruk.Swaan lag op haar rug op een soort ijzeren doktersbed met een plaat
achter haar hoofd. Een groot zwart geval zweefde boven haar ontblote
bovenlichaam. “Eerst gaan we de lijnen bijtekenen”, zei de
radiotherapeutisch laborant, terwijl ze een emmertje en een kwastje
pakte. Ik vreesde dat ik bij de verkeerde kamer naar binnen was
gelopen, misschien was dit een sessie bodypainten, maar het was toch
echt Swaan die daar lag en niet met plezier.“De lijnen zijn heel nauwkeurig aangebracht, in de simulator”, legde de
radiotherapeutisch laborant uit. “Ze zijn door het douchen en zweten
een beetje vervaagd”. Ik knikte. De ingewikkelde tekeningen op de
borstkas van Swaan werden bijgeverfd. De lijnen kwamen tot haar
adamsappel. Swaan profiteert de laatste tijd van de in de mode geraakte
sjaaltjes en moet noodgedwongen coltruien dragen omdat iedereen anders
het galgje op haar hals ziet.Vanuit de muren kwamen groene laserstralen. Een van de laserstralen
raakte mijn broek. Ik stond in de weg. Ik deed geschrokken een stapje
opzij. “Is niet erg hoor”, zei de radiotherapeutisch laborant
geruststellend. Met een zwaar metalen apparaat legde ze de laserstralen
precies op de lijnen op het lichaam van Swaan. Rustig legde ze uit dat
de laserstralen vooral niet buiten het lijnenvlak moesten komen omdat
daar gevoelige delen zoals de slokdarm van Swaan zaten. Ik slikte. Het
duurde lang. Er werd zachtjes aan het lichaam van Swaan getrokken,
stukje naar links, het apparaat werd verplaatst, nog een stukje, beetje
duwen, klein beetje trekken. Er was niets romantisch aan. Ik vroeg me
af of het niet koud was. Toen lag ze goed.“Nu moeten wij weg”, zei de radiotherapeutisch laborant. “Want de straling is gevaarlijk”.
Ja, hallo! Dacht ik.
Ik ga Swaan hier niet alleen laten. Als het voor ons schadelijk is, dan is dat het voor haar toch ook?
De radiotherapeutisch laborant keek me afwachtend aan.“Dag Swaan”, zei ik. “Ik ben zo terug”. De routine van de laborante won het van mijn neiging om bij Swaan te blijven.
We liepen naar het kamertje ernaast, waar we Swaan zagen liggen op twee
monitoren. Het voelde oneerlijk. Swaan als medisch gegeven, als object.
Wij als de anderen. De bestraling werd aangezet. Ik hoorde een
geluidje. Een minuut later was het voorbij. We mochten weer naar haar
toe. Het ritueel herhaalde zich, nu met het apparaat van onderen. Eerst
stellen, duwen, trekken. Weer moesten we weg.“Dat was het dan”, zei Swaan, toen we op straat stonden.
Elke dag. Vijf dagen per week. Vijf kwartier heenreizen, vijf kwartier terugreizen. Zeven weken lang.
Keiharde straling op haar borst.“Zelf dacht ik ook van te voren dat deze behandeling wel mee zou
vallen, maar eigenlijk vind ik het, met alles wat er bij komt kijken,
de zwaarste van allemaal”, schreef Swaan laatst in haar nieuwsbrief.Het enige voordeel is dat het na deze bestralingen gedaan is met de behandelingen.
En dat die kankerziekte dan eindelijk snapt dat hij NIET gewenst is en zijn gezicht NOOIT meer mag laten zien. -
Hee! Mijn weblog is
maar liefst $187,750 waard.
Volgens PCPlein. En alles wat PCPlein zegt is waar.
En dat is precies net zoveel als Georgina Verbaan.
Zo!
Ik bedoel maar.(via MijnKopThee die nog een beetje meer waard is dan ik, tss)
-
Je hebt broers en je hebt broers. Mijn broer valt in de laatste categorie.
Voor mijn verjaardag gaf hij mij: “Je moet woensdagavond vrij houden, ik bel je om half acht en dan zeg ik waar je heen moet”.
Woei! Een verrassingscadeau!Woensdagavond om half acht ging mijn telefoon. Het was vriendin M. Nee hoor, het was mijn broer.
“Kom naar Tuschinski”, zei hij.
Maar ik ken mijn broer dus toen ik bij Tuschinski was, wist ik al dat
we niet naar de film gingen. We staken door naar de Kleine Komedie.
Aldaar moest ik de theaterfoyer binnenlopen zonder om me heen te
kijken. Het duurde lang lang lang voordat ik raadde waar we naar toe
gingen. Vooral omdat ik het he-le-maal niet had verwacht.Het was Ali B. die het leven van de straat vertelde.
Ali B. is een talentvolle jongen. Hij is ondanks zijn slungelige
uiterlijk en zijn suffe petje charismatisch en innemend. Soms is hij
grappig, vooral de zelfspot druipt af en toe prettig van zijn show af
(Ben niet de rapper met de zwaarste flow / maar ik heb wel een
wassenbeeld in Madam Tussaud). Het is daarom jammer dat Ali B. niet wat
v?rder gaat. Een nummer over Rita Verdonk bijvoorbeeld (gezongen niet
door Ali B. maar door Gio), is nu louter een scheldkannonade aan haar
adres. Iets meer scherpe randjes en inhoud zouden het een mooi
protestnummer maken.Ali B. is absoluut niet stoer. Als hij een dansje tussendoor doet,
terwijl de knappe Gio overtuigend naast hem staat te zingen, ziet Ali
B. er niet uit. Zijn raps zijn soms poeslief en nogal krom. Maar hij
brengt het goed en daarom is het niet genant. Het woord genant
was wel een woord dat vaker in me opkwam. Twee vingers in de lucht in
een theater, ja. Soms had ik het idee in een kleutervoorstelling te
zitten. En zijn accenten slaan af en toe de plank volledig mis.Maar bovenal heb ik me eigenlijk de hele avond bijzonder goed vermaakt.
De band was goed. Ik heb af en toe hard gelachen en bovenal veel
gestraald.
Ali B., geen probleem, brengt leipe Mocro flavour.(we hadden ‘zitplaatsen met beperkt zicht’, zie deze foto van Thomas Schlijper. Vlak voor de voorstelling begon, mochten we echter in de zaal op perfecte stoelen plaatsnemen, ha!)
-
Je hebt buren en je hebt buren. Mijn buren vallen in de laatste categorie. Voor mijn verjaardag hadden ze mijn voordeur gesealed met serpentines en een grote roze HOERA.
Hoera!
Het is alleen jammer dat inmiddels de A is weggevallen, zodat ik elke dag begroet word met. -
Omdat ik een nieuw pasje moest hebben, zag ik onlangs het inschrijfformulier van mijn videotheek terug.
Ik schrok ervan. Het formulier was zo keurig ingevuld, in het handschrift dat ik ooit had.
Het was meer dan 10 jaar geleden.Niet alleen de netheid en jeugd van het handschrift raakten me.
Er zat zoveel hoop en ambitie in het schrijven. Vol plannen, net hier komen wonen, jong, verzekerd van een gouden toekomst. Spannende dromen over wat ging komen.Welke eigenschappen, materi?le zaken en sociale zekerheden zou ik de Merel van 10 jaar later toen hebben toegedicht?
Ik weet bijna zeker dat ik hier in mijn dromen niet meer zou wonen. Ik zou namelijk samenwonen, misschien Amsterdam wel uit zijn. Ik zou een kind hebben, denk ik, een soort carri?re hebben opgebouwd (waarin was me toen ook al een raadsel) en ik zou een behoorlijke mate van tevredenheid voelen. Ik zou niet getrouwd zijn denk ik, want ik kan me herinneren dat ik vroeger tegen trouwen was. Ik had toen nog ?chte principes.Vandaag is het meer dan 10 jaar later. Veel van wat ik toen wenste is er niet. In andere aspecten is er meer. Er kwamen dingen tussendoor die ik nooit had kunnen bedenken. Er kwamen dingen tussendoor waarop ik niet had durven hopen. Ik leerde veel, soms maar langzaam, soms veel te snel.
Het is goed.
Vandaag word ik dan eindelijk 30.
Ik hoop dat de wereld er klaar voor is.
blogarchief
2013
januari (4)februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012
januari (5)februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011
januari (5)februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010
januari (12)februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009
januari (12)februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008
januari (19)februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007
januari (14)februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006
januari (15)februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005
januari (16)februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004
januari (37)februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)