Ik ben een jonge, gezonde blom in de lente van mijn leven. Desondanks ontstond er een aantal dagen geleden een bult onder mijn huid, terwijl ik mij gans niet gestoten had. Iets onder de huid in mijn zij wilde heel erg graag naar buiten komen. Misschien had het met het mooie weer te maken.
Voor ik ging slapen zei ik tegen de bult dat hij weg moest gaan, want ik had helemaal geen behoefte aan een hobbel in mijn leven.
De bult was behoorlijk ongehoorzaam, want de volgende dag was hij twee keer zo groot geworden. Gedurende de dag schreeuwde de bult pijnlijk hard om aandacht. Ik stak mijn kop in het zand.
De dag erna was de bobbel niet alleen weer twee maal zo groot, de huid eromheen was helemaal rood. Vooral als ik erop duwde was het bijzonder pijnlijk, maar ik kon dat toch niet laten.
Toen ik de ochtend erna wakker werd, had de bobbel bezit genomen van mijn hele flank. Of nou, toch een groot deel ervan. De bobbel zelf was een aantal centimeter groot, maar het rode gebied eromheen had zich sterk uitgebreid.
"Oké, oké", zei ik tegen de bobbel en ik maakte een afspraak met de huisarts.
Vanochtend was het zover.
Natuurlijk had ik alles al gegoogled en was ik er bijna zeker van dat ik doodging een eenvoudige cyste had. Maar ik hield wijzelijk mijn mond. Dat doe ik altijd bij de huisarts, nadat ik ooit las dat dokters het haten als er van die wijsneusjes langskomen die alles hebben opgezocht op internet. Volgens mij zijn ze bang dat binnenkort blijkt dat zij ook maar alles uit hun hoofd hebben geleerd.
"Oh, dat is een zeer pittig ontstoken atheroomcyste", zei de deskundige. Misschien zei hij het woord pittig niet en ook het woord zeer niet, maar ik kon zien dat hij onder de indruk was. Ik wilde al opstaan en weggaan, omdat ik me ineens het zinnetje uit de Wikipedia herinnerde. "In dit stadium is de enige remedie de cyste, door er een snee in te maken, ruim open te leggen en de inhoud te verwijderen." En: "Er kan een abces ontstaan waarin zich naast de dikke witte atheroombrij ook dunne en meestal erg vies ruikende pus bevindt."
Hoe die arts het deed, ik weet het niet, maar even later lag ik VRIJWILLIG met mijn flank ontbloot op zijn bedje.
Ik moest het verhaal van mijn eerste boek vertellen, zei hij, terwijl hij een KEIGROOT mes in mijn flank zette.
"Ik weet even niets meer", piepte ik. Ik dacht dat ik flauw ging vallen. Echt.
"Vertel maar waar het eerste hoofdstuk over gaat", zei hij.
"Alleen maar om mijn aandacht af te leiden zeker!", riep ik uit, terwijl hij de snee maakte.
Ik was even in alles ongelukkig maar blij dat ik niet kon zien wat hij deed.
Hij ging door met snijden in het al ontstoken en opgezwollen gebied.
"Vertel maar verder", zei hij.
"Verder?", riep ik, terwijl hij iets deed dat heel erg verschrikkelijk veel pijn deed. "Ik was nog niet begonnen!"
Hij herhaalde zijn martelende beweging en het deed nog meer pijn.
Daarna liep hij heel even weg om meer gereedschap te halen. Ik dacht weer dat ik van mijn stokje ging want ik had niet ontbeten.
"Ik moet hem nog verder leegmaken, sorry", zei hij toen hij terugkwam en hij duwde met iets keihard in en op en rondom het ontstoken gebied.
Ik gilde.
Er kwam geen 'erg vies ruikende pus' vrij hoor, want ik ben een proper meisje.
Toen ik opstond, was het papieren laken op het bed besmeurd met bloed.
Het hoofdeinde was nat.
Ik denk van het angstzweet, maar het kunnen ook tranen zijn geweest.
Je maakt wat mee, zo in het leven.