Maand: mei 2002


  • De coupé was leeg. Ik ook, van mijn werk.
    Ik nestelde mij in één van de vierzits en las een Metro van die ochtend. De reis zou twintig minuten duren. Het zou in deze coupé niet voller worden, want bij het volgende station moest ik eruit.

    De stem door de microfoon meldde een storing in Weesp, waardoor de trein maar 40 kilometer per uur mocht rijden. Zucht. 
    Hij schommelde in slakkengang over het spoor. Ik kon de koeien tellen.

    Vlak voordat de trein het Flevose zou omruilen voor het Noord Hollandse, begon de microfoon alweer te sputteren. We maken een extra stop in Almere Strand in het kader van de Libelleweek.

    Wat?

    Stukje voor stukje. Eén. Almere Strand. Almere Strand bleek een station opgebouwd uit steigers en tijdelijke vloeren. Twee. Libelleweek. Libelleweek bleek een bijzonder goed bezocht vrouwelijk evenement op het strand van Almere.

    In de verte zag ik grote groepen divers gekleurde jassen. Nog verder partytenten met witte daken en vlaggetjes. Op het perron stonden honderden vrouwen te wachten, met kaki kleurige Libelletassen onder hun arm.

    Voor ik wist, kwamen ze mijn coupé in. Ze kirden en ze kakelden, en gingen zo snel mogelijk zitten. Anja, Anja, hier is nog een plekje.
    Anja ging naast mij zitten, ontdeed zich van haar schoenen en draaide haar in panty gehulde voet enkele malen rond. Ze zuchtte. Het was een zware dag geweest. Maar wel erg leuk.

    Al snel werd er gebeld naar het thuisfront en kwam ik erachter dat de Libelleweek vooral bedoeld was om heel veel te kopen, en veel te eten. Alle artikelen uit het afgelopen seizoen konden hier nu gewoon worden gekocht. Daarom ook die grote tassen, die kreeg je er gewoon gratis bij.

    Toen de trein zich binnen een paar minuten tijd gevuld had met honderden vrouwen die om mij heen zaten en stonden, reden we verder. 40 kilometer per uur. En nul kilometer per uur toen de trein voor het station een kwartier stil moest blijven staan. Al die tijd kwam ik meer te weten over het fenomeen vrouw. Ik begrijp mannen steeds minder.

    De reis duurde uiteindelijk een uur en tien minuten, in plaats van twintig.


  • Ze weet het niet. Ze weet het niet, maar ze maakt mijn dag. Ze maakt geregeld mijn dag. ’s Ochtends, als ik moe en afgemat uit mijn dromen de drukke ochtendspits induik op het Centraal Station, waar niemand oog voor elkaar heeft en iedereen chagrijnig kijkt, dan maakt ze mijn dag. Als ik de lange rijen zie voor koffie en ik de stationsklok check of ik het ga halen om me daarin te wurmen en er op tijd voor de trein met een cappuccino weer uit te komen.

    Als ik in de rij merk dat fanatieke mensen met leren aktentassen voordringen op mensen die de slaap nog uit hun ogen moeten wrijven. Als ik zie dat maar weinigen bereid zijn alvast te kijken hoe duur hun bestelling is en het geld reeds voor de mensen achter de toonbank klaar leggen. Als ik bedenk dat ik hier nooit zou willen werken, omdat iedereen gehaast is en murw, en de mensen achter de toonbank van de weeromstuit traag en nonchalant.

    Dan maakt ze mijn dag. Ze is vol energie. Ze is vriendelijk tegen iedereen, en rechtvaardig als mensen voor hun beurt proberen te praten. Ze krijgt iedereen stil. Ze draait de toko vol flair, werkt snel en zichtbaar met plezier. Helpt iedereen zonder de mens achter de bestelling te vergeten. Benut de dertig seconden per klant maximaal door je het gevoel te geven dat jij anders bent dan de chagrijnige massa om je heen. Haar lichaam zwiert rondjes tussen de koffieautomaat, de broodjes en de frisdranken. Haar lach is oprecht. Haar fonkelende ogen kijken je aan, in plaats van langs je heen. En ondertussen spoort ze haar collega’s aan om klantgericht te zijn, maakt ze grapjes met hen, en met ons, vertelt ze verhalen.

    Zij is een vrouw om van te houden. Ze maakt geregeld mijn dag, zo ’s ochtends vroeg. Maar ze weet het niet.


  • Ik voel me een beetje als Michael Douglas in Falling Down.
    Als Basil uit Fawlty Towers als er meer dan twee gasten tegelijk in het hotel binnenkomen.
    Als Annabella Sciorra in The Hand that Rocks the Cradle wanneer ze haar inhaler kwijt is.
    Als Bruce Willis in Die Hard, Die Harder en Die Hard with a Vengeance. Als The Incredible Hulk vlak voor het moment dat hij groen wordt en gaat ontploffen. Als Chunk in The Goonies als hij wordt ondervraagd door de Fratelli’s. Als Geert de Jong in Mama is Boos.
    Als William H. Macy in Fargo wanneer hij, nou ja, als William H. Macy in Fargo.

    Gelukkig zijn het allemaal speelfilms of series, en lopen ze altijd goed af.


  • Het nadeel van sms-en met het woordenboek van Nokia is wel, dat je goed moet controleren wat er door het vlijtige typen uiteindelijk in het sms-je komt te staan.

    Zo toets ik altijd maar als ik naar bedoel, en zij als ik wij bedoel, en huismtoofr als ik huisnummer wil zeggen. Ik snap niet zo goed waarom hij huismtoofr wel kent, en huisnummer niet.


  • Dat is fijn. Ik heb een drie weken abonnement op Het Parool afgesloten zonder verdere verplichtingen, maar ik krijg hem nu al voor de zevende week binnen.

    Het is onbewust een bijzonder goede actie van Het Parool, want ik raak verschrikkelijk aan de krant gewend.


  • In het Vondelpark hangen op het moment 150 foto’s aan 75 lantaarnpalen. Bij alle café’s in het park kan je terecht voor een gratis bijbehorend boekje dat tekst en uitleg verschaft. Het zijn de mooiste foto’s van verschillende fotografen, amateur en professioneel, door henzelf uitgezocht.

    Het nieuwe fotografiemuseum in Amsterdam heeft de tentoonstelling georganiseerd, onder andere om naamsbekendheid te krijgen. Dat is gelukt. Ik had nog nooit van Foam gehoord en nu ben ik fan.

    Op het eerste gezicht fiets je de foto’s zo voorbij. Ze zijn klein en hangen vaak een beetje verscholen. Als je in tweede instantie de foto’s wel bekijken gaat, vormt de tentoonstelling een bijzondere combinatie tussen een speurtocht van langvervlogen kinderpartijtjes en een volwassen foto-expositie.
    Er is boel afwisseling mogelijk. Zo kan je eerst de uitleg lezen en dan pas de foto bekijken, en concluderen dat de uitleg stukken mooier is dan de foto zelf. Je kan op zoek gaan naar verloren nummers met interessante titels, of de foto met een toevallige passant bespreken op verschillende symbolische gedachten die aan het werk ten grondslag liggen. Niet alle foto’s zijn even bijzonder, maar dat mag de pret niet drukken.

    De vreugde wordt verhoogd door andere geïnteresseerden die heel af en toe je pad kruisen. Het boekje in hun hand duidt op deelname aan dezelfde culturele uitspatting. Voorzichtig wordt er geknikt. Mensen die langsfietsen vragen zich af waarom je met een boekje naar een lantaarnpaal staat te loeren. Sommigen stoppen om te vragen waar je het boekje kan halen.

    Toen we bij het Blauwe Theehuis foto 067 en foto 068 aan het bekijken waren, maakte een vrouw net haar fiets los die aan dezelfde lantaarnpaal vastgeklonken zat. Ze vroeg ons wat we van de tentoonstelling vonden, en toen we enthousiast reageerden, zei ze dat zijzelf foto 012 was. Die hadden we nog niet gezien. Op naar foto 012.

    We drentelden door het park, op zoek naar plaatjes. Ons niet bewust van het feit dat er een plattegrond in het boekje stond, liepen we tegen de richting in, van het pad af, en zonder volgorde. Zo was het goed.
    Verdwalen in eigen park is het ultieme vakantiegevoel op zaterdagmiddag. In het bijzonder omdat de grote, zwarte wolken overwaaiden, de zon tot het eind haar best bleef doen, en het ineens vier uur later was.


  • Vroeger begonnen concerten in Paradiso nooit op tijd. Sterker nog, als op het kaartje aanvangstijd 20:30 uur stond, en je was daadwerkelijk om half negen binnen, dan werd je meewarig aangekeken door het opstartende barpersoneel, woei er nog een koude wind door de oude kerk vanwege absentie van publiek, en voelde je je een domme puber omdat je er zo vroeg was gekomen.
    Ik leerde om te laat te komen. Stond er 20:30 uur, dan was het 22:00 uur. Bij echt stoere bands kon je rekenen op 23:00 uur. Je kwam laat binnen en trof een Paradiso aan vol mensen, vol rook, vol drukte. Tien minuten later zou het concert beginnen. Perfecte timing.

    De tijden zijn veranderd. Letterlijk. Als er staat 20:30 uur, dan is het 20:30 uur. Op de minuut nauwkeurig. Bovendien hangt er tegenwoordig bij elk (Amerikaans) concert waar ik kom een bordje of ik niet wil roken. Men houdt zich er redelijk aan. Als iemand aan het eind van een uitverkocht concert een sigaret opsteekt, en de geur van brandend tabak mijn neusgaten bereikt, moet ik altijd even denken wat voor geur dat ook alweer is.

    Gisteren kwamen we voor het concert van Natalie Merchant om iets voor negenen binnen. Er hing niet alleen een bordje of we niet wilden roken, maar ook mochten we niet praten. We stapten door de deur om erachter te komen dat de zaal al vol zat, dat Natalie Merchant al bezig was met haar vierde nummer, en dat we gedoemd waren tot het eind van het concert (akoestisch, dus geen beweging) helemaal achteraan te blijven staan. Toen min of meer bleek dat het nummer waarvoor ik naar het concert wilde, Motherland, reeds de revue was gepasseerd, was de slechte start compleet.

    Het werd al snel beter. Natalie Merchant vertelt tussen de liedjes door grappige verhaaltjes waar je van moet lachen. Ze heeft iets fragiels en iets sterks tegelijk, en vooral een stem die er niet om liegt. Je gaat de liedjes in met een brede glimlach om je mond vanwege haar verhalen, om vervolgens door de bas in haar stem tot een melancholieke treurigheid uit te barsten wanneer ze begint met zingen. Ze weet te balanceren tussen uithalen en inhouden, tussen groots en subtiel. Steeds als je bijna denkt dat ze nu even niet, dan doet ze ook even niet.

    Paradiso was stil.
    Het was de eerste keer dat ik in de zaal een mobiele telefoon af hoorde gaan. Natalie Merchant had het publiek volledig op haar hand en speelde ermee alsof het niets was. Het akoestische concert maakte me erg benieuwd naar een niet-akoestisch optreden. Aan het eind van de avond kwam ze van haar krukje en wiegde ze heup op het laatste nummer. Ze deelde tulpen uit aan de mensen op de eerste rijen. Toen de twee andere muzikanten al lang naar achteren vertrokken waren, stond zij nog een tijd met de steeds kleiner wordende bos rode bloemen op het podium.
    Het smaakte naar meer.


  • Dhr Fabriek en datgene wat hij eet (denk ik)(op dat stukje dat nu net wat anders gekleurd is kan je klikken, dan kom je uit op waar het over gaat. Dat heet linken).
    Je krijgt er honger van, zo op het nachtelijk uur.


  • Het contrast tussen het bijzonder blij kijkende en muzikale zigeunertrio waarvan vooral degene met de accordeon een imposante glimlach van oor tot oor vertoonde, en de gezichten van het publiek, de treinreizigers, was opmerkelijk groot.


  • De boezem van mijn buurvrouw was prominent vertegenwoordigd. Van zichzelf moest zij al wel behoorlijk zijn bedeeld, maar het was duidelijk dat er onder de kleding extra druk was uitgeoefend om haar rondborstigheid nog meer tot uiting te laten komen. Het hout voor haar deur schoot bijkans uit haar strak geslagen topje. Ik kon niet anders doen dan er naar kijken en weer wegkijken. Er naar kijken en weer wegkijken.

    Over het topje heen droeg ze een blousje dat door de omvang van haar décolleté naar de zijkanten van haar lichaam werd geduwd. Ze schoof het blousje terug. Als ze aan het woord was, met de aandacht op haar gericht, voelde ze zich blijkbaar niet geheel op haar gemak met haar opvallende mempartij. Ze trok het terugvallende blousje steeds weer over haar borsten heen, waardoor ze alleen maar meer opvielen. De gleuf die ontstond was onvermijdelijk om naar te kijken. Ik moest denken aan Janet Jackson in één van haar laatste clips, aan Bridget Maasland bij die ene test, aan Vanessa in het algemeen. Hier was duidelijk opzet in het spel om haar omvang in vergrote versie aan de wereld te laten zien, maar tevens spijt dat ze met deze outfit bij ons in de vergadering zat.

    De mannen aan de overkant van de tafel waren allemaal keurig opgevoed en de hele vergadering bezig om dertig centimeter boven het in het oogspringende gebied haar in haar ogen te kijken. De vergadering duurde twee uur en de energie van de betrokkenen was voor de rest van de dag afwezig. Zij hadden nog nooit zo zwaar vergaderd.

    Toen we naar buiten liepen, zei ze tegen mij op een kribbige toon, en alsof niets door haar kwam en alles door de verregaande lompheid van het mannelijk geslacht:
    ‘Die vent tegenover me zat de hele tijd naar mijn borsten te kijken’.
    Duh.

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)