Maand: januari 2005


  • filmfestival

    Ik houd van Rotterdam!

    Sowieso, überhaupt, hoe dan ook, maar zeker de anderhalve week per jaar dat alles in het teken staat van maar één ding: FILM.

    Zorg ervoor dat je in de trein van Amsterdam naar Rotterdam aan het raam zit aan de linkerkant, met de rijrichting mee. Even voor station Schiedam zie je Rotterdam in de bocht die het spoor maakt uit het polderlandschap verrijzen. Hoge gebouwen trots glorend aan de horizon, de Nationale Nederlanden weerkaatsend in het zonlicht, de gebouwen eromheen als  Manhattan aan de Maas gerangschikt. Majestueus!

    Eenmaal aangekomen, buiten, op het lelijke stationsplein, aan de voet van die gebouwen, de immer waaiende wind opsnuivend, voelt het alsof ik vakantie heb. In een stad die ik wel ken, maar die elke keer iets nieuws te bieden heeft.

    De zindering die het Internationale Filmfestival met zich meebrengt. Vriendin S. en ik zorgden er ook dit jaar voor iets van deze zindering mee te krijgen, ook al zijn we drukke carrièrevrouwen met zeker op het moment veel te weinig tijd.

    We zagen er zes. Vier redelijke en twee goede (Pusher II en Ushpizin).

    Tussendoor snoven wij de festivalsfeer op. Mensen die je al een tijdje niet hebt gezien kom je hier tussen de films door tegen. Welke film ga jij zien? Welke moet ik zien? Welke is echt bagger? Vind jij de nieuwe opzet van het krantje ook zo stom? Op de WC luister je gesprekken af tussen mensen die een film bekritiseren die je net hebt gezien. Je ziet de regisseurs in hun zwarte kleding voorbij lopen, Q&A’s beantwoorden, vol liefde over hun film spreken waarbij je net in slaap bent gevallen. Je besluit de zevende film niet te gaan zien waardoor je ineens pauze hebt en drie uur lang een koopgootconsument mag zijn in de uitverkoop. Waarna je blij bent met de gratis kluisjes in de hal van De Doelen. Om vervolgens weer de donkere ruimte van de bioscoopzaal in te duiken en je mee te laten slepen in de Deense onderwereld, twee besnijdenissen van dichtbij mee te maken, de slachting van een koe, de inhoudsloze verveling bij het Balatonmeer, porno en hoeren, zigeuners en Amerikanen, orthodoxe joden, nooit verfilmde scenario’s en kleine, geniale vondsten.

    Dan ga je vol nieuwe indrukken over landen waar je nooit eerder was geweest naar huis. Om in bed nog eens te bedenken wat je ook alweer hebt gezien. Of die acteur nou in die ene of de andere film zat. Waarom je zo onder de indruk was van die kale jongen met het woord respect op zijn kale kop getatoeerd. En waarom je die film over Hongarije zo verschrikkelijk vervelend vond.

    Om je vervolgens te verheugen op aanstaande zondag, wanneer er op de traditionele Volkskrantdag nog vijf films op je liggen te wachten. 


  • Het is Nationale Gedichtendag vandaag. Een goed excuus om eens een mooi gedicht te plaatsen.

    Ik hoefde niet lang over een gedicht na te denken, want vorige week nog citeerde ik er uit eentje.

    Klinkt stoer h?.

    Die Merel, kent allemaal gedichten uit haar hoofd, die ze te pas en te
    onpas citeert. Iemand: ‘Ik heb zin in een sigaret’. Merel: ‘Ken je het
    verlangen naar een sigaret / naar die gelukkige tijd dat je nog rookte?
    (…) Sinds ik dit bedacht begrijp ik veel meer. / Het verlangen naar
    een sigaret  / is het verlangen zelf’, zoals Rutger Kopland al
    dichtte’

    Maar zo was het niet. Er kwamen een paar woorden uit mijn mond over
    praktische bezwaren die in weg stonden. Ik wist de titel van het
    gedicht niet, de dichter niet, en de exacte context niet. Ze klopten
    ook eigenlijk helemaal niet bij wat die ander zei, maar ineens waren ze
    er, die woorden, in een kadans, een ritme dat ik van vroeger kende.

    Thank God for Google, wederom. Hoe anders is mijn leven door Google.

    En thank God for gedichten, want hoe mooi bleek uiteindelijk het
    gedicht te zijn. (And thank God niet for God zelf want die zorgt alleen
    maar voor oorlog, tsk).

    Hierbij! Het Huwelijk. Van Willem Elsschot, natuurlijk.



    Het Huwelijk

    Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd

    in d’ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,

    haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven

    toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.

    Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard

    en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,

    hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren

    en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.

    Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond

    het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.

    Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,

    en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.

    Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.

    Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen

    en rennen door het vuur en door het water plassen

    tot bij een ander lief in enig ander land.

    Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad

    staan wetten in de weg en praktische bezwaren,

    en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,

    en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

    Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot

    en zagen dat de man die zij hun vader heetten,

    bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten,

    een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.


  • Natte was! Dat was wat ik kreeg na twee uur wachten naast mijn tien
    jaar oude wasautomaat. Het vertrouwde kabaal en de heftige vibraties
    van de centrifuge waren
    inderdaad uitgebleven, bedacht ik mij even later, terwijl ik kilo’s nat
    dekbedovertrek uit de trommel trok.

    De druipende was liet een spoor water achter op mijn parket.

    Hmm.

    Niet goed.

    Geen paniek, handleiding!

    Altijd goed.

    Eens kijken.

    htdgey geef hegeb!

    Het gaat om optie twee. De rest bleek het, proefondervindelijk, niet te zijn.


  • Woei!

    Soms komt er een film voorbij waarvan je wilde dat je hem zelf gemaakt had.

    Garden State is er zo eentje.

    Het multitalent Zach Braff (what’s in a name?) schreef en regisseerde
    de film en speelt bovendien nog de hoofdrol ook, naast de innemende
    Natalie Portman en immer fantastische Ian Holm. Een charmant portret
    van een jongen die voor het eerst sinds jaren teruggaat naar het dorp
    waar hij is opgegroeid. Bijzonder geestig, aantrekkelijk absurd ook, en
    een mooi tijdsdocument. Het is niet zozeer de plot van de film die me
    intrigeerde, maar de uitwerking van de personages en alle kleine
    geintjes die door de hele film verstopt zitten.

    Intrigerende vent, die Zach. Net zo oud als ik!

    Met een goede muzieksmaak, want wat een soundtrack zit er onder die film!

    En nu blijkt Zach nog een weblog te hebben ook!

    Zien, die film.


  • Ze waren er op het moment dat ik hier kwam wonen, tien jaar geleden. De geluiden van het huis. Het plotselinge getik van iets onbeduidends in de keuken, het zuchten van de radiator, het zoemen van het licht in de gang. Het trillen van de ramen in de sponningen bij harde wind, het kabaal van de garagedeuren beneden en de dwingende tik van de meter in het kastje in de hoek.
    ’s Avonds in bed was het nagenoeg stil.
    Op het geluid van de buren na.

    Mijn buurvrouw leerde ik kennen door de geluiden die door de slecht ge?soleerde muren doorgelaten werden. Ik hoorde haar wekker, dus wist wanneer ze opstond. Ik hoorde het luik als ze naar beneden ging. Ik hoorde het luik als ze weer naar boven ging. Ik hoorde haar hoesten als ze ziek was. Ik hoorde heel soms een soort geroezemoes, alsof er op gedempte toon met iemand werd gepraat.

    Gelukkig hoorde ik nooit dingen die je niet wilt horen.
    Ook niet toen er, aan het gebrom te horen, op een dag een man in haar leven kwam. En een hele tijd later zelfs een heel schattig blond jongetje.

    Maar nu is het sinds een aantal dagen stil naast mij.
    Ik woel in mijn bed omdat ik niet kan slapen. Er zijn geen geluiden meer. Daar waar eerder altijd leven was, heerst nu het kabaal van complete leegte. De geluiden die ik de afgelopen tien jaar hoorde, zijn verhuisd naar een nieuw huis. Groter, mooier, vrijer. 

    Ik mis ze, de geluiden. De irritante dreun van dat luik. De wekker die ik heb vervloekt als ik nog wilde slapen. Het huilen en jengelen van het kind vroeg op de ochtend. Een poes, hunkerend naar eten en aandacht. Zelfs het hoesten, door mij soms vergezeld van extra octaven.
    Een huis zonder geluiden is geen huis. Het voelt leeg en kil en ongemakkelijk.

    Zuchtend draai ik me nog eens om. En twijfel.
    Oh – als de geluiden van de nieuwe bewoners maar net zo goed passen bij mijn eigen akoestiek!


  • Vergelijk:

    merel roze (dd 12 januari 2005)

    anne marie berentzen (dd 20 januari 2005)

    (via blokje)


  • spooky
    Elke dag mooie luchten.


  • Daar stond ik dan, fiets met band aan flarden. Er zat weinig anders op dan mijn fiets vast te koppelen aan een willekeurig onverplaatsbaar object en te hopen dat hij er morgen nog zou staan. Inmiddels was ik onder het viaduct doorgelopen en terechtgekomen in het niemandsland na de Czaar Peterstraat. Daar waar Amsterdam vroeger zo’n beetje ophield. Waar auto’s met grote snelheid de Piet Heintunnel inschieten, waar altijd wind is ook al waait het niet en waar hoge, futuristische gebouwen Rotterdam na proberen te doen. Wat soms nog lukt ook.

    Er was geen fietsenrek te bekennen. Ik zette mijn fiets vast aan een hek achter de nieuwe tramhalte van lijn 10.
    En ik ging lopen.
    Het was donker.

    Ik bevond me in een stuk van Amsterdam waar men niet loopt. Men zit er in een auto en men raast voorbij. Of men zit op de fiets als Jimmy in het gelijknamige nummer van Boudewijn de Groot. Kromgebogen over het stuur tegen de wind, zichzelf een weg banend.
    Ik was kortom de enige gek die zich al lopend voortbewoog, soms over het fietspad bij gebrek aan een stoep. Af en toe kwam er een eenzame fietser langs die de pedalen bijna niet rondkreeg, waardoor ik me gelukkig prees dat ik lopend was. De wind sloeg het zand uit de bouwplaatsen en het stof uit verlaten pakhuizen in mijn gezicht.

    Ik besloot deze wandeling gepaard te laten gaan met een soundtrack die mijn iPod zelf mocht uitkiezen.
    De wind sloeg de oortjes van de koptelefoon een paar keer uit mijn oren, maar na enige worsteling vond ik een manier om de oortjes op hun plaats te houden. Daarvoor moest ik een beetje gek lopen, als een Amazone, maar dan zonder paard. Ik rechtte mijn rug en liep.
    ‘Lately it’s occurred to me, that I’ve had enough of that and lately I’ve been satisfied by simple things like breathing in and breathing out’, zong Natalie Merchant zomaar in mijn oor en verdomd, ze had nog gelijk ook.

    Rechts van mij lag het IJ. Pikzwart. De pont naar Noord was een verlichte slagroomtaart in de duisternis. Links van me staken indrukwekkende nieuwbouwprojecten af tegen eeuwenoude kerktorentjes. Hoogbouw en laagbouw, eeuwen historie en toekomst bij elkaar.
    Wat een stad.

    Op de brug begon het te regenen. Eerst zachtjes, toen steeds harder. Er was in de verste verte geen mogelijkheid om te schuilen. Een open vlakte met water en autoweg. Ik kroop zo ver mogelijk weg in mijn jas. Fietsers stapten af, niet bestand tegen de harde wind, en knoopten met koude vingers de touwtjes van hun capuchon aan elkaar vast.
    Ik stond bovenop de brug, zonder capuchon, vol in de wind. De druppels zwiepten in mijn gezicht. Ik stak mijn handen zo ver mogelijk in mijn zakken. Er was geen ontkomen meer aan.

    Ineens werd ik overvallen door een enorm geluksgevoel.


  • Het weer was bijzonder zacht voor de tijd van het jaar. Er stond een
    wind, die behoorlijk hard, maar ook behoorlijk warm was. Die wind had ik
    mee en dus raasde ik met een enorme snelheid door de straten van
    Amsterdam. Zo ook door de Czaar Peterstraat.

    Ik was me net aan het afvragen waar de televisieserie Het Blok zich nou
    precies had afgespeeld, toen ik plotseling een schot hoorde.

    Ik schrok me dood. In een reflex zocht ik dekking, door al fietsend te bukken.

    De man voor mij keek om.

    Ik keek hem recht in zijn geschrokken gezicht.

    Waar vandaan was geschoten? Wie was het doelwit?

    Moest ik afstappen? Waarom had ik nooit geleerd wat ik moest doen in levensbedreigende situaties?

    Op dat moment hoorde ik een sissend geluid.

    Paniek maakte zich van mij meester, wat gebeurde er?

    De man voor mij stopte. Ik remde af, nog steeds bukkend, alsof ik daarmee de sluipschutter zou kunnen ontwijken.

    De man deed net zo raar als ik.

    Hij keek schichtig om zich heen. Misschien was hij dergelijke situaties
    wel gewend omdat hij een vastgoedmagnaat was die zijn leven nooit zeker
    was.

    Ik zag een rode container staan. Daarachter zou ik kunnen schuilen.

    De man keek mij vragend aan.

    Weet ik veel!, dacht ik.

    In mijn poging te vluchten, zakte ik een stukje door mijn fiets.

    Vervolgens voelde ik hoe mijn band leegliep en hoe mijn velg contact zocht met de grond.

    Ik was geraakt!

    Had ik ergens pijn?

    Ik voelde even niets.

    Mijn fiets reed langzaam door. Bij elk rondje dat mijn wiel maakte, hobbelde ik een klein stukje omhoog.

    Hmm.

    Wacht even.

    Pfff, zei de man.

    Pfff, zei ik.

    Dikke, vette klapband door viercentimeterschroef!

    dik en vet!


  • Toen ik vanmiddag tussen de bedrijven door even iets wilde veranderen aan mijn pagina, hielp ik vakkundig mijn linkspagina om zeep.

    Toen ik een en ander probeerde te herstellen, kwam er ineens een heel
    leuk icoontje in mijn browserbalk voor het adres te staan. In plaats
    van het Internet Explorer icoontje kwam er een mooi roosje, een heuse
    favicon!

    Dat was waar ook, bedacht ik mij, want vriend M. had die favicon op een
    regenachtige maandagmorgen een keer toegevoegd. Daarover kreeg ik zelfs
    mail van mensen, terwijl ik het ding zelf niet eens kon zien. Ik
    googlede vanmiddag op ‘favicon niet zichtbaar’ en daaruit bleek dat een
    favicon in Internet Explorer alleen zichtbaar wordt als je de site aan
    je favorieten toevoegt. Nou ja zeg! Wat een onzin. Ik ga mijzelf toch
    niet aan mijn favorieten toevoegen, duh.

    En zo kwam het historische moment dat ik op mijn PC overstapte op Mozilla Firefox.

    Het deed geen pijn en het duurde helemaal niet lang!

    Vele lezers zullen nu juichen, anderen zullen zich afvragen waar ik het in godsnaam over heb.

    Hoe het ook zij, tevens was er een andere mooie bijkomstigheid dankzij mijn klungeligheid.
    Aangezien ik een watje ben, riep ik na het kapotmaken van mijn
    linkspagina en het niet kunnen fixen ervan, de hulp in van stoere
    techies Walter en Bob.

    Het resultaat is dat ik nu een nieuwe archiefpagina heb! Hoera! Eentje waarin alle archieven aanklikbaar zijn (klikkerdieklik)!

    Het ziet er niet alleen mooi uit, het is ook heel indrukwekkend, want onderaan staat 2001 2002 2003 2004 2005.

    Nu lijkt het net alsof ik al vijf jaar log 🙂

blogarchief

2023mei (2)
juni (1)
oktober (1)
2022mei (1)
december (1)
2021maart (1)
2020november (1)
2019januari (1)
augustus (1)
2018januari (1)
2017maart (1)
2016maart (1)
juli (1)
2015januari (4)
februari (2)
maart (1)
april (2)
mei (1)
oktober (1)
december (1)
2014februari (2)
maart (2)
april (2)
mei (2)
juni (3)
juli (5)
september (2)
oktober (1)
november (3)
2013januari (4)
februari (3)
maart (2)
april (1)
mei (2)
juni (2)
juli (4)
augustus (2)
september (3)
oktober (1)
november (1)
december (2)
2012januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (3)
mei (3)
juni (6)
juli (4)
augustus (3)
september (3)
oktober (4)
november (4)
december (2)
2011januari (5)
februari (1)
maart (3)
april (4)
mei (5)
juni (8)
juli (5)
augustus (3)
september (2)
oktober (2)
november (2)
december (3)
2010januari (12)
februari (7)
maart (5)
april (5)
mei (14)
juni (7)
juli (5)
augustus (2)
september (4)
oktober (5)
november (2)
december (3)
2009januari (12)
februari (10)
maart (11)
april (9)
mei (6)
juni (6)
juli (6)
augustus (3)
september (6)
oktober (5)
november (6)
december (7)
2008januari (19)
februari (22)
maart (26)
april (15)
mei (17)
juni (23)
juli (14)
augustus (11)
september (7)
oktober (17)
november (14)
december (10)
2007januari (14)
februari (14)
maart (19)
april (20)
mei (16)
juni (17)
juli (17)
augustus (19)
september (15)
oktober (23)
november (15)
december (21)
2006januari (15)
februari (14)
maart (20)
april (18)
mei (22)
juni (29)
juli (24)
augustus (22)
september (20)
oktober (22)
november (24)
december (20)
2005januari (16)
februari (13)
maart (19)
april (21)
mei (16)
juni (24)
juli (25)
augustus (15)
september (19)
oktober (18)
november (20)
december (19)
2004januari (37)
februari (34)
maart (33)
april (30)
mei (39)
juni (32)
juli (20)
augustus (36)
september (31)
oktober (17)
november (21)
december (20)
2003januari (56)
februari (54)
maart (48)
april (41)
mei (46)
juni (48)
juli (40)
augustus (43)
september (37)
oktober (37)
november (14)
december (27)
2002januari (48)
februari (47)
maart (52)
april (39)
mei (50)
juni (38)
juli (31)
augustus (34)
september (39)
oktober (40)
november (54)
december (51)