Jaar: 2001

Tot volgend jaar!

Zouden de mensen van Coins for Care ook blij zijn met de lege batterijen die ik net in hun geldwerpbak heb gegooid? Dan moeten ze die dingen maar niet zo op elkaar laten lijken. Ik heb mijn kleingeld trouwens nog helemaal nergens in gedeponeerd. Nadat ik hoorde en las dat er aan Coins for Care ook…

Het is een bewogen jaar geweest. Er zijn boel nare dingen gebeurd, vooral met mensen om mij heen, en aan het eind van de zomer heb ik heel hard geroepen dat er helemaal NIETS leuks was aan dit hele jaar. Wat zeg ik? Dit hele millennium was één en al ellende! Wat een rotjaar, riep…

Ja! Waarom niet? Nog wat huis-, tuin-, en keukenkiekjes, gisterenavond geschoten. Het gebeurt immers niet elke dag dat het sneeuwt in Amsterdam, en dat de sneeuw langer dan een kwartier blijft liggen. Dit was het uitzicht aan de voorkant van mijn huis. Ik stond net op het punt om uit te gaan, dus ik nam mijn camera mee.…

Kijk! Het sneeuwt!

Ik suisde van de Nieuwe Amstelbrug af. Een fijne brug om van af te suizen, zeker als het stoplicht op groen staat als je er aan komt, en zeker met een nummer van de soundtrack van Amélie in je oren. De soundtrack van Amélie doet de wereld verkleuren in de kleuren van de film. Bovendien merkte ik dat…

Wat ik wel een beetje haat, is dat, als je de hele afwas hebt gedaan, het aanrecht hebt schoongemaakt, het schuursponsje hebt vervangen, het gele doekje hebt uitgeknepen, hebt opgevouwen en naast de kraan hebt neergelegd, je gerimpelde handen hebt gewassen en afgedroogd, er dan ineens nog een *hele* vieze koekenpan op het fornuis staat.…

Ik had nooit een Super Mario-spel. Wel Donkey Kong, maar die was eigenlijk van mijn broer. Super Mario was net een beetje na mijn tijd denk ik, omdat jongere neefjes en vrienden wel Super Mario hadden. Ik vond Super Mario cool. En nu ben ik Super Mario. Hoewel de bijgaande tekst niet echt van toepassing…

Vanuit een pashokje met een dicht gordijntje in de Bijenkorf: ‘Ik weet het niet’ ‘Beetje strak boven’ (…) ‘Bruin’ ‘Nee, lichtbruin, die andere is donkerbruin’ ‘Ja, dat is waar’ (…) ‘Ik weet het niet hoor’ ‘Ja, heerlijk. Fijn stofje’ ‘Ja, dertig procent, en hij was al afgeprijsd’ ‘Dat is waar. Maar het blijft veel geld’…

Hoewel ik vannacht niet zo blij meer was dat ik de tussendagen niet had vrijgenomen, is het werken nu best plezant. Er is niemand. Behalve ik, en iemand anders. Ik hoor haar tikken, meters, kamers verderop. Er wordt nauwelijks gebeld. De printer, die naast mij staat en normaal gesproken aan één stuk door documenten produceert, houdt…

Jippie! Het wordt een fijne tweede kerstdag. Ik moet mij nu haasten omdat ik in een opwelling heb besloten nu dan toch *eindelijk* naar Amelie te gaan. Samen met twee vrienden (1x man, 1x vrouw) met wie ik me daarna ongans ga eten aan alle lekkere dingen die we zondag hebben gekocht. En Catan spelen.…

Leuk, zo’n oudtante op het kerstdiner. “Nou Merel, wat een mooie rok. Je ziet er volwassener uit”. “Dank u”. “Ook in je postuur”. Humpf.