“Ik kom mijn zoon aangeven”, zeg ik.

Ik verwacht een felicitatie. Maar de dame van de beveiliging kijkt naar me met een blik van: een moeder die haar zoon komt aangeven – wat heeft hij nu weer gedaan?

“Zijn geboorte, bedoel ik. Ik kom aangifte doen van zijn geboorte.”
Ze wijst naar de balie.

“Ik kom aangifte doen van de geboorte van mijn zoon.”
“Uw zoon?” De baliemedewerker kijkt een beetje argwanend naar mijn buik.
“Mijn zoon”, zeg ik.

Ik krijg een nummertje.

“Hoera, mijn zoon is geboren. Ik kom daarvan aangifte doen.”
De mevrouw in het hokje kijkt ook meteen naar mijn buik.

“Ik ben niet zelf bevallen”, zeg ik.

“Mijn vrouw is bevallen.”
Ik leg extra veel nadruk op ‘mijn vrouw’, omdat ik dat zelf ook pas sinds kort mag zeggen.
“Dat moet kunnen”, zegt ze.
“Sterker nog, dat kan”, roep ik blij.

Ze glimlacht en feliciteert me.

Trots toon ik het document waarop staat dat mijn zoon mijn achternaam mag dragen. Thomas Jacob Roze, twee dagen oud. Punkhaar, heldere blauwgrijze ogen, gaaf gezicht, rood neusje, nu al de liefste en de mooiste die er ooit bestaan heeft.

“Het duurt even”, zegt ze vriendelijk. “De computer gaat altijd eerst op zoek naar een vader.”

Ze vraagt of het goed gaat met de barende moeder en met mijn zoon. Ik vertel dat ze het fantastisch doen. Ik heb een zoon, ik heb een zoon.

“Kijk”, zegt ze, en ze draait het computerscherm een stukje naar me toe. Er staat een foutmelding op het scherm. Let op! Dit betreft een meemoeder. Klik op OK om verder te gaan.

Er rolt een document uit de printer. Ik moet controleren of alles klopt.

Bovenaan staat:
Naam moeder: Merel Roze

En ik wil meteen zeggen: dat is fout, ik ben de moeder niet.
Maar eronder staat:
Naam moeder uit wie het kind geboren is.

“Alles klopt”, zeg ik, met een brok in mijn keel.

Ik heb een zoon. Ik ben een moeder.